Tous les chapitres de : Chapitre 1491 - Chapitre 1500

เป็นเพราะเรื่องจัดการตระกูลถังก่อนหน้านี้หลงยวนถูกผู้นำตระกูลลงโทษและไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปจากตระกูลหลงแม้แต่ก้าวเดียวเขาไม่ได้โอดครวญใดๆ ช่วงนี้ได้ฝึกฝนตนเองในตระกูลหลงอยู่ตลอด อ่านและเขียนหนังสือ ไม่สนใจเรื่องทางโลกวันนี้เมื่อเขาได้ยินเสียงเรียกจากผู้นำตระกูลหลง เขาแสดงออกเหมือนคาดเดาได้แล้ว จึงทำแค่พยักหน้าไม่มีอารมณ์ผันผวนมากนักแต่ลูกน้องที่อยู่ข้างกายหลงหยวนรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก“ขอแสดงความยินดีด้วยคุณชายหลงหยวน วันนี้ท่านผู้นำตระกูลได้เรียกคุณมา ท่านคงมีเรื่องสำคัญบางอย่างที่ต้องไหว้วานคุณ ดูเหมือนว่าคุณจะสามารถหลุดพ้นจากข้อจำกัดนี้ได้ในที่สุด”“จริงด้วยครับคุณชายหลงหยวน ผู้นำตระกูลฉลาดและทรงพลังมาก เขาจะไม่เพิกเฉยต่อท่านนานอย่างแน่นอน วันนี้คือวันที่คุณต้องเปลี่ยนโชคชะตา”เมื่อได้ยินคำเยินยอจากผู้คุ้มกันทั้งสองที่อยู่รอบๆ ตัวเขา หลงหยวนก็ยังคงสงบนิ่งเขาไม่ได้ยกคิ้วขึ้นเลยด้วยซ้ำ“ท่านผู้เฒ่าคงมีเหตุผลส่วนตัวที่เรียกฉันมา ฉันไม่ได้รู้สึกทุกข์ใจเลย จะเอาความเสียใจหรือมีความสุขมาจากไหน”หลงหยวนมีสีหน้าเย็นชาและสะบัดแขนเสื้อเดินจากไปเหลือเพียงผู้คุ้มกันสองคนที่จ

หญิงวัยกลางคนกล่าวอย่างเย็นชา:“ฉันขอย้ำอีกครั้งว่า ฟางเลี่ยงไม่ต้องการพบใครในตอนนี้ รวมถึงเพื่อนสมัยเด็กของเขาด้วย ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย!”ใบหน้าของอวี๋จื่อเสวียนเปลี่ยนเป็นเศร้าหมองทันทีเมื่อเขาถูกปฏิเสธ“ไอ้เวรเอ๊ย!”อวี๋จื่อเสวียนพับแขนเสื้อขึ้น ชี้ไปที่อินเตอร์คอมแล้วสาปแช่ง:“ฟางเลี่ยง นายออกมาเลยนะ เจ้าถั่วงอก แต่งงานเข้าตระกูลร่ำรวยแล้วจะกล้ารับฉันเป็นเพื่อนสมัยเด็กของนายอีกเหรอ!”“ยังมีคุณ มนุษย์ป้าที่พูดจาหยาบคาย คุณเป็นอะไรกับฟางเลี่ยง? ถึงกล้าให้ฉันไสหัวไป?”เห็นได้ชัดว่าการดุของอวี๋จื่อเสวียนทำให้หญิงวัยกลางคนที่อยู่ปลายสายอินเตอร์คอมตั้งตัวไม่ทันเธอตอบกลับอย่างเย็นชาทันที:“ฉันคือคนรับใช้ของตระกูลซุน นังหนู ฉันเตือนเธอให้รีบไสหัวไปเร็วๆ เลย เธอกล้าพูดจาไม่เกรงใจที่นี่อีก รอนายท่านกับคุณนายกลับมา เธอต้องเจอดีแน่!”“ที่แท้ก็คนรับใช้นี่เอง”อวี๋จื่อเสวียนถูกทำให้โมโหจนหัวเราะ คนรับใช้คนหนึ่งกล้าตะโกนใส่เธอ ให้เธอไสหัวไป?เขาเห็นตัวเองเป็นคนสำคัญอะไร?“คุณไปเรียกฟางเลี่ยงมากให้ฉัน ฉันจะพูดคุยกับเขาเอง เพิ่งผ่านไปไม่

“อ่อ เอ่อ...ก็จริงแฮะ”อวี๋จื่อเสวียนเป็นเพราะโมโหจนหน้ามืด เธอเกาหัวอย่างเก้ๆ กังๆ แล้วพูดด้วยความโกรธเคืองว่า:"แม่มดแก่ที่เพิ่งบอกให้ฉันไสออกไป ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!"ในขณะที่พูดอย่างนั้น อวี๋จื่อเสวียนก็เตะประตูเหล็กอย่างแรงอีกครั้ง"สามหาว!"ขณะที่อวี๋จื่อเสวียนกำลังตะโกนและด่าทอที่ประตูเหล็ก รถเก๋งลินคอล์นสีขาวเงินคันหนึ่งก็หยุดลงข้างๆ อวี๋จื่อเสวียนชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าสี่เหลี่ยมเดินลงมาจากเบาะหลังรถและตะโกนใส่อวี๋จื่อเสวียน“นี่เป็นสมบัติของตระกูลซุนของฉัน พวกเธอเป็นใคร กล้าทำตามอำเภอใจแบบนี้ที่นี่ได้อย่างไร!”“หึ แล้วคุณเป็นใคร?”อวี๋จื่อเสวียนหยุดเตะประตูและหันไปมองชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าเหลี่ยมด้วยความดูถูก“ท่านนี้คือคุณซุนหยวนเหว่ยจากตระกูลซุน ประธานบริษัทการค้าเทียนเหว่ย พวกเธอเป็นใครกัน กล้ามาก่เอเรื่องที่บ้านคุณซุนได้ยังไง!”คนขับรถรีบเข้าไปปกป้องซุนหยวนเหว่ยที่อยู่ด้านหลังเขา และตะโกนใส่อวี๋จื่อเสวียนและหลินเฟิง“ซุนหยวนเหว่ย คนกระจอกอะไรกัน ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เลย”คำพูดของอวี๋จื่อเสวียนทำให้ความดันโลหิตของชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าสี่เหลี่ยมพุ่งสูงขึ้นไม่

ขณะที่อวี๋จื่อเสวียนกำลังจะต่อสู้กลับ คุณซุนก็ถอดเสื้อคลุมของเธอออกแล้วเดินเข้ามา ขมวดคิ้วพูดว่า:“ป้าจาง สองคนนี้เป็นแขกของฉัน”"คุณปฏิบัติแบบนี้กับแขกของฉัน จะเสียมารยาทเกินไปหน่อยไหม?"“คุณซุน คุณทำแบบนี้ ฉันเกรงว่ามันจะผิดกฎนะคะ”ใครจะรู้ว่าหญิงวัยกลางคนเป็นเพียงคนรับใช้แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคุณซุน เขาไม่แสดงความเคารพใดๆ เลย แถมยังสั่งสอนคุณซุนอีกด้วย“ถ้าหากนายท่านและนายน้อยรู้เรื่องนี้ คุณจะต้องถูกดุและลงโทษอย่างแน่นอน!”"ฉันรู้"สีหน้าของคุณซุนมีท่าทีเย็นชาเล็กน้อยเห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจกับท่าทางของสาวใช้มากเช่นกันแต่เพราะสาวใช้คนนี้มีคนคอยหนุนหลัง เธอจึงทำได้เพียงระงับความไม่พอใจและขมวดคิ้ว:“การที่พวกเขาจัดงานวิวาห์ของฉันก็ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันแค่ชวนเพื่อนๆ มาเที่ยวที่บ้านไม่ได้เลยเหรอ?”“ป้าจาง ขั้นต่อไปคุณจะจำกัดอิสระส่วนตัวของฉันหรือเปล่า”เมื่อได้ยินมาว่าคุณซุนโกรธมากป้าจางก็ก้มหน้าลงและพูดว่า:“คุณซุน เรื่องนี้ร้ายแรงมาก ฉันแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น คำสั่งเหล่านี้นายท่านสั่งไว้ล่วงหน้า เพื่อหลีกเลี่ยง...”ป้าจางแอบมองขึ้นไปชั้นบนแล้วไอสองครั้งแล้วพูดว่า:

เพียงแค่เห็นเด็กหนุ่มที่มีใบหน้าขาวซีดทำสีหน้าเยาะเย้ยเล็กน้อย พร้อมกับเตะเปิดประตู แล้วเดินเข้ามาอย่างองอาจเขาก็คือเด็กหนุ่มคนนั้นที่หลินเฟิงเพิ่งจะเห็นตรงเบาะหลังของของรถเมอร์เซเดสเบนส์แถมดูแค่หน้าตาภายนอกน่าจะมีอายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปดปีเขากวาดตามองไปทางฟางเลี่ยงที่นอนป่วยอยู่บนเตียง แล้วก็มองยาในมือของพี่สาวตัวเองจู่ ๆสีหน้าก็เปลี่ยนไป“นังสารเลว ฉันไม่ได้บอกแกเหรอว่าอย่าใช้เงินกับไอ้สวะนี่อีกน่ะ? แล้วยาในมือของแกมันคืออะไร? อ๊ะ?”ในขณะที่กำลังพูดอยู่ เด็กหนุ่มคนนี้ก็เดินเข้ามาตบใบหน้าพี่สาวของตัวเองเสียงดังลั่นคุณซุนล้มลงไปพร้อมกับเอามือปิดหน้าจากนั้น เด็กหนุ่มก็คว้าเอายาในมือคุณซุนมาแล้วโยนลงพื้น ก่อนจะเหยียบมันจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้วไปเตะต่อย คุณซุนต่อ“แม่งเอ้ย พ่อหาเงินมาได้ง่าย ๆงั้นเหรอ?”“แกยังจะใช้เงินกับไอ้สวะคนนี้อีกงั้นเหรอ? แกคิดว่าตระกูลซุนของพวกเรามีเงินเยอะเกินไปสินะ?”เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการด่าทอและการทุบตีของน้องชายตัวเอง คุณซุนก็เอาแต่มือปิดหน้าและก้มหน้าหลบ โดยที่ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ“ซุนซิน นาย...นายห้ามตีพี่สาวของคุณนะ นายมีอะไร ก็....ก