บททั้งหมดของ เจ็ดพี่สาวจอมทะลึ่งของผมทั้งสวยทั้งฮอต: บทที่ 351 - บทที่ 360

รถแลนด์โรเวอร์คันหนึ่งขับอาละวาดไปทั่วเมืองจิงโจว ขับสะเปะสะปะจนทําให้ผู้คนที่สัญจรไปมาหลายคนกลัวจนกรีดร้องออกมา"ไปให้พ้น หลีกทาง!"จินเหวินเจี๋ยเหยียบคันเร่งอย่างแรง บีบแตรอย่างบ้าคลั่ง มองกระจกหลังเป็นครั้งคราวด้วยสีหน้าหวาดกลัวอย่างยิ่งเขาไม่เคยคิดเลยว่าคนที่เขามองว่าเป็นขยะนั้นแท้จริงแล้วคือปรมาจารย์ฉู่ผู้โด่งดังสิ่งที่ทำให้เขาหวาดกลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ นักสู้ที่มีชื่อเสียงอย่างเสือดาวหน้าผีและคนบ้าโม่นั้นไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้เขาได้ความคิดที่จะพยายามฆ่าคนแบบนั้น ทำให้เขาเต็มไปด้วยความกลัวสุดขีด“หนี ต้องหนีกลับไปที่บ้านของตระกูล แล้วเด็กคนนั้นจะแตะต้องฉันไม่ได้”จินเหวินเจี๋ยขับรถไปพลางตัวสั่นไปพร้อมกับบ่นพึมพำเขามองลงไปที่หน้าปัดความเร็ว 160 กม./ชม. แล้วอดหัวเราะไม่ได้“ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ก็ตามฉันไม่ทันหรอกใช่ไหม? เว้นแต่ว่าจะมีปีกบิน”“ไอ้เวรนั่น ฉันไม่สนใจหรอกว่าแกเป็นใคร ปรมาจารย์ฉู่หรืออะไรก็ตาม ถ้าแกกล้ายุ่งกับตระกูลจิน แกต้องตายแน่นอน!”"เมื่อคุณปู่ของฉันกลับมาแล้ว ตอนนั้นจะเป็นจุดจบของแก"เมื่อจินเหวินเจี๋ยกําลังคิดอยู่ ก็พบว่ามีเด็กหญิงตัว

ฉู่เฉินยิ้มเย็นชาและพูด "ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันถามแกแล้วนิ แกบอกว่าไม่รู้ไม่ใช่เหรอ?"ภายใต้สายตาของเขา กู้ไป่ชวนตัวสั่น “เพราะฉันต้องการดอกเทียนหลิงมาเป็นเวลานานแล้ว ฉันจึงไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน”"สหายน้อยฉู่ คุณไม่... ไม่ฆ่าฉัน ฉันยินดีที่จะบอกที่อยู่ของมันให้กับคุณ"เพื่อความอยู่รอด กู้ไป่ชวนไม่สนใจอะไรอีกต่อไปและร้องขอชีวิตอย่างสิ้นหวัง"ได้" ฉู่เฉินเปิดปากพูดกู้ไป่ชวนมือสั่นเทาและหยิบแผนที่ออกมาจากร่างส่งให้ฉู่เฉิน: "ตำแหน่งดอกเทียนหลิงอยู่บนแผนที่นี้ สถานที่ที่มีจุดสีแดงทําเครื่องหมายไว้"ฉู่เฉินมองอย่างละเอียดหลายรอบ ถามอีกครั้งว่า "ครั้งนี้แกไม่ได้โกหกฉันอีกแล้วใช่ไหม?""ฉันสาบานว่า ถ้าฉันโกหกคุณ ฉันจะไม่ตายดี ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าฉันโกหกคุณอีก คุณจะต้องกลับมาฆ่าฉันในภายหลัง ฉันเองก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น" กู้ไป่ชวนยิ้มอย่างขมขื่น"ถือว่าไม่โง่"ฉู่เฉินเก็บแผนที่และหันหลังกลับไปทันใดนั้นที่เขาหันหลังกลับ มีพลังพุ่งเข้ามาตัดแขนขวาของกู้ไป่ชวนจนขาดออกเสียงเย็นชาของฉู่เฉินก็ดังขึ้น "ตัดแขนหนึ่งข้างเพื่อเป็นการลงโทษ!"กู้ไป่ชวนกุมแขนที่ขาดของเขาด้วยความเจ็บ

หนิงชิงเสว่จ้องมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอยบนถนนที่พลุกพล่าน แต่ภายในเธอกลับถอนหายใจด้วยความโล่งอกแม้ว่าสภาพแวดล้อมภายนอกจะทําให้เธอรู้สึกอึดอัด แต่ในที่สุดจิตใจที่ตึงเครียดตลอดเวลาของเธอก็ผ่อนคลายลงบ้างเมื่อนึกถึงเรื่องอันตรายที่ตัวเองพบเจอระหว่างทาง ร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านเล็กน้อยหลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นปลอมตัวเป็นแม่ของเธอและลากเธอไปยังที่ลับตาแล้ว ชายแปลกหน้าอีกสามคนก็โผล่ออกมาทั้งสามนี้เริ่มลวนลามหนิงชิงเสว่ตั้งแต่ต้น และวางแผนที่จะขายเธอไปยังพม่าตอนเหนือหลังจากจัดการกับเธอแล้วหนิงชิงเสว่คิดไม่ถึงว่าสังคมที่ปกครองด้วยกฎหมายนี้ จะยังมีเรื่องบ้าๆ แบบนี้อีกเธอพยายามดิ้นรน และเตะเป้ากางเกงของชายคนหนึ่ง ซึ่งทําให้พวกเขาโกรธมากในช่วงเวลาวิกฤตินี้ สร้อยข้อมือที่ฉินปิงเยว่มอบให้เธอก่อนออกเดินทางก็สำแดงฤทธิ์ และระเบิดชายคนหนึ่งออกไป ทำให้ด้านหลังศีรษะของเขาโดนเข้ากับก้อนหิน และเขาก็สลบคาที่ไปคนอื่นๆ ต่างคิดว่าเขาตายแล้ว และด้วยความหวาดกลัว พวกเขาจึงวิ่งหนีไป โดยทิ้งหนิงชิงเสว่ไว้ข้างหลังและหนิงชิงเสว่เองก็กลัวมากเช่นกัน เธอยังคิดว่าเธอฆ่าคนตายเลยต้องโทรแจ้งตํารวจ เม

วินาทีต่อมา หงว่านสุ้ยก็เดินเข้ามาพร้อมผู้คนอย่างรวดเร็วจางเมิ่งรีบเอื้อมมือไปชี้หนิงชิงเสว่แล้วพูด "คุณหง คุณหนูคนนี้ก็คือแฟนของปรมาจารย์ฉู่"เขามองชายแซ่สวี่บนพื้นอย่างเย็นชาอีกครั้ง "เมื่อกี้เด็กคนนี้ดื่มเบียร์ไป เข้ามาก็จะดูหมิ่นผู้หญิงคนนี้"ใบหน้าของชายแซ่สวี่ก็ซีดขาวทันทีหงว่านสุ้ยก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว เดินไปที่ตรงหน้าหนิงชิงเสว่และพูดด้วยความเคารพว่า "คุณหนูคนนี้ ขอถามชื่อของคุณหน่อยครับ?""ฉัน... ฉันชื่อหนิงชิงเสว่" หนิงชิงเสว่เอ่ยปาก"คุณหนูหนิง คุณวางใจได้ ในเมื่อคุณเป็นเพื่อนกับปรมาจารย์ฉู่ ไม่มีใครกล้าที่แตะต้องคุณได้แม้แต่ปลายนิ้ว"หงว่านสุ้ยพยักหน้า แล้วหันมามองชายหนุ่มแซ่สวี่ด้วยสายตาเย็นชา "สวี่หมิง แกกล้าดีมาก แม้แต่ผู้หญิงของแขกผู้มีเกียรติของฉันหงว่านสุ้ย ก็กล้าแตะต้องเหรอ?""ตู้ม!"สมองของสวี่หมิงระเบิด กลัวจนฉี่ราดทันที "คุณหง เข้าใจผิด เข้าใจผิดแล้ว ผมไม่รู้เลยว่าเธอเป็นแฟนของปรมาจารย์ฉู่อะไรนั่น แม้จะให้ยืมความกล้ามา ผมก็ไม่กล้า..."หงว่านสุ้ยสั่งอย่างเย็นชา "ลากมันออกไป หักมือและเท้าของมัน แล้วแจ้งให้พ่อของมันมารับโทษด้วย ไม่อย่างนั้นก็เตรียมเ

บนรถแท็กซี่ที่มุ่งหน้าไปยังเสินหนงเจี้ย บรรยากาศดูน่าเบื่อเล็กน้อยผู้ชายที่นั่งอยู่แถวหลังมองฉู่เฉินอย่างสงสัย "พี่ชายคนนี้ คุณก็ไปเที่ยวเสินหนงเจี้ยเหรอ""จะว่างั้นก็ได้ พวกคุณก็เหมือนกันเหรอ?" ฉู่เฉินหันกลับมายิ้มเล็กน้อยไม่รอให้ผู้ชายพูด ผู้หญิงแถวหลังก็พูดแทรกขึ้นมา "เราไม่ได้ไปเที่ยวหรอก เราไปจับคนน่ะ""แค่กๆ..." ชายคนนั้นรีบไอสองสามครั้ง ดูเหมือนจะบอกเป็นนัยถึงเธอผู้หญิงเพิ่งรู้ว่าตัวเองพูดผิดแล้ว จ้องมองฉู่เฉินอย่างดุเดือด แต่ก็ไม่ได้สนใจเขาอีกต่อไปฉู่เฉินรับรู้ได้ว่าพวกเขากำลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ตราบใดที่ทั้งสองไม่ได้มาเพื่อดอกเทียนหลิงก็ตามระหว่างทาง ผู้ชายเป็นคนค่อนข้างเก่ง เข้าขากับฉู่เฉินได้ดีมากฉู่เฉินได้รู้ชื่อของพวกเขา ผู้ชายคือเยว่ฟู่หลง และผู้หญิงคนนั้นคือเว่ยอิงลั่วแม้ว่าทั้งสองจะปกปิดตัวตนได้ดี แต่ฉู่เฉินก็ยังออกตัวว่าพวกเขาเป็นปรมาจารย์วรยุทธ ในหมู่พวกเขาเยว่ฟู่หลงอยู่ในระดับเชี่ยวชาญระดับชกทั้งตัว และเว่ยอิงลั่วเพิ่งก้าวเข้าสู่ระดับชกทั้งตัวกว่าหนึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดแท็กซี่ก็มาถึงเสินหนงเจี้ย"พวกคุณจะไปเมืองไหน?"