บททั้งหมดของ ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม: บทที่ 341 - บทที่ 350

“หลานสาวแท้ ๆ”“รับกลับมา...... ”ลู่เจ๋อพูดย้ำคำพูดของเธอ ลดสายตาลง และยิ้มประชดพอเขาเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง ใบหน้าของเขาก็ดูน่ากลัวมาก “คุณลืมไปแล้วเหรอ ว่าคุณทำอะไรกับเฉียวซุน คุณให้ผมพาตัวเด็กกลับมา แล้วเฉียวซุนจะทำยังไง? จะพรากแม่พรากลูกกันรึไง? อย่าคิดจะคว้าในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง ผมไม่ทิ้งคุณไว้ที่นั่นตลอดชีวิต ก็นับว่าโชคดีแค่ไหนแล้ว ต่อไปก็อย่าได้มาที่นี่อีก”รอยแผลเก่า ตอนนี้ถูกฉีกออกจนจากกันโดยสิ้นเชิง......คุณหญิงลู่ได้แต่จ้องมองลูกชายตัวเองหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ยิ้มขึ้นมา “แล้วอย่างแกสมควรกลับมารึไง? ”ยังไงซะ พวกเขาก็เป็นแม่ลูกกัน รู้ดีว่าจะทำยังไงให้อีกฝ่ายเจ็บปวดได้ พูดยังไงถึงจะสามารถแทงใจดำของอีกฝ่าย “ลู่เจ๋อ แกคิดว่าการที่แกอยู่ที่นี่ การที่แกพยายามเรียนรู้ที่จะเป็นสามีที่ดี เป็นพ่อที่ดี เฉียวซุนก็จะให้อภัย แล้วกลับมาอยู่ข้างกายแกแล้วอย่างงั้นเหรอ? ”คุณหญิงลู่ยิ้มอย่างมีความสุข “เธอจะไม่มีวันลืม แล้วเธอก็จะไม่กลับมาหาแกแน่นอน”“ฉันจะเตือนอะไรแกให้นะ แกเคยทำอะไรให้เธอบ้าง? แกส่งคนที่เพิ่งคลอดอย่างเธอไปทิ้งเอาไว้ในที่ที่ต้องเอาชีวิตรอดตามยถากรรม พูดซะดิบด

พอได้คุยกัน ก็คุยกันเพลินจนลืมเวลา ตอนบอกลาก็เป็นเวลากว่าสี่ทุ่มแล้วรถของคุณนายหลี่ออกไปก่อนเฉียวซุนยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงแรม ขยับผ้าคลุมไหล่ของเธอเบา ๆ เธอหันหลังกลับเพื่อที่จะเข้าไปในรถของเธอมีรถราคาแพงคันหนึ่งจอดอยู่ข้าง ๆ เธอ ประตูเบาะหลังเปิดออก จากนั้นก็มีแขนของผู้ชายยื่นออกมาจากในรถ เอื้อมมือออกไปลากเฉียวซุนเข้าไปในรถเฉียวซุนล้มทับชายคนนั้นทันที......กลิ่นอายที่คุ้นเคยอยู่บนตัวของชายคนนั้น ทำให้เธอเดาตัวตนของเขาได้อย่างง่ายดาย เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย “ลู่เจ๋อ! ”ลู่เจ๋อไม่ได้พูดอะไรเขาโอบแขนบริเวณรอบเอวของเธอ จากนั้นก็กดปุ่มด้วยมือเดียว หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หน้าต่างกระจกสีเข้มทั่วทั้งคันก็โผล่ขึ้นมา แถมยังสามารถเก็บเสียงได้อีกต่างหาก......ในพื้นที่ปิดนี้ เหลือเพียงเสียงหายใจ และดวงตามืดมนที่ไม่มีวันคลายของลู่เจ๋อริมฝีปากสีแดงของเฉียวซุนสั่นเล็กน้อย “คุณจะทำอะไร? ”ลู่เจ๋อบีบเอวเรียวของเธอ แล้วลูบมันช้า ๆ ผ้าคลุมไหล่ขนสัตว์บาง ๆ บนไหล่ของเธอก็ลื่นหลุดออก เผยให้เห็นสายรัดบาง ๆ ตรงไหล่พร้อมกับกลิ่นที่หอมหวนจากไหล่ของเธอ......นุ่มนวลชวนหลงใหลมาก!ลู่เจ๋อโอบกอดแขนอ

ลู่เจ๋อมองดูเงียบ ๆทันใดนั้นเขาก็จำครั้งแรกของเขากับเฉียวซุนได้ อันที่จริงมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่มันก็ทำให้เขามีความสุข กระทั่งกลายเป็นเรื่องที่น่าจดจำสำหรับเขา ซึ่งก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาเต็มใจตกลงแต่งงานกับเธอในภายหลังเขามองไปที่เฉียวซุน และเฉียวซุนเองก็มองไปที่ชายหญิงคู่นั้น ดูเหมือนเธอจะนึกถึงอดีตขึ้นมาได้ ดวงตาของเธอก็เกิดเปียกชื้นขึ้นมาลู่เจ๋อกอดไหล่ของเธอเอาไว้ตอนที่กำลังเช็คเอาท์ สายตาของพนักงานต้อนรับหญิงก็ดูซับซ้อนมากประธานลู่เร็วมาก!คอมพิวเตอร์แสดงผลขึ้นว่าใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น นี่พวกเขาจะไม่มีการเล้าโลมกันหน่อยเหรอ ไม่จูบหรือกอดกันเลยรึไง ยังไงระหว่างทำกิจกรรมกันมันก็ต้องใช้เวลาบ้างสิ......เธอส่งใบเสร็จรับเงินให้ลู่เจ๋อ และพูดด้วยความเคารพ “คุณลู่ เดินทางดี ๆ นะคะ! ”ลู่เจ๋อเดาได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เลยมองดูเธออีกครั้ง ดวงตาสีเข้มคู่นั้นเวลาโกรธ กลับมีเสน่ห์เป็นพิเศษ ทำให้พนักงานต้อนรับแทบจะไม่กล้ามอง......รอจนกว่าคนจะจากไปจากนั้นเธอก็ตบหน้าอก แล้วพูดว่า “ตกใจแทบแย่! ”ณ ลานจอดรถ เหล่าหลินที่เป็นคนขับรถ เขาเองก็ไม่คิดว่าลู่เจ๋อจะเร็วขนา

คิดไม่ถึงเลยว่า คนที่คบกับคุณฟ่านอยู่ ที่แท้ก็คือหลินเซียวความสุขที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอไม่สามารถปกปิดได้ลู่จิ้นเซิงวางเครื่องประดับลงเบา ๆ เขาก้มมองดูหลินเซียว ในสายตาของเขา การได้มาพบกันอีกครั้งหลังจากไม่ได้เจอกันนานไม่ได้ทำให้เขาใจเต้นอีกแล้ว แต่กลับเป็นความรู้สึกสิ้นหวัง......อันที่จริงเขาเคยคิดไว้อยู่แล้ว ต่อไปหลินเซียวก็จะต้องแต่งงานแต่เขาไม่เคยคิดว่าจะเป็นคนแบบคุณฟ่าน ต่อไปทุกคนอาจจะได้พบกันที่สถานบันเทิงบ่อยขึ้นลู่จิ้นเซิงถามเธอออกไปตรง ๆ “คุณคบกับเขาแล้วเหรอ? ”หลินเซียวเป็นคนที่เก่งมากแท้ ๆแต่ในเวลานี้ เสียงของเธอกลับสั่นนิดหน่อย “ใช่! เหล่าฟ่านดีกับฉันมาก”ลู่จิ้นเซิงกะพริบตาเบา ๆ ขนตาของเขาทั้งยาวและสวยมาก แต่เพราะใบหน้าที่คมกริบของเขามักจะทำให้ผู้คนเพิกเฉยต่อสิ่งนี้......เขาจ้องไปที่หลินเซียวอยู่นานสองนาน แล้วถามออกไปเบา ๆ “เคยนอนด้วยกันรึยัง? ”มีหมอกปรากฏขึ้นในดวงตาของหลินเซียวเธอรู้สึกรับไม่ได้ และรีบเก็บข้าวของอย่างรวดเร็ว แต่ตอนที่เธอกำลังจะหันหลังเดินออกไป เธอยังทิ้งคำพูดเอาไว้สองคำกับลู่จิ้นเซิง “เคยแล้ว! ”เคยแล้ว......ลู่จิ้นเซิงเองก็ไม่ใช

คำพูดเหล่านี้เหมือนจะทำให้ระยะห่างระหว่างพวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้น ไม่ว่าพวกเขาจะมีความรักหรือความเกลียดชังมากเพียงใด ไม่ว่าพวกเขาจะเหินห่างกันแค่ไหน ระหว่างพวกเขาก็ยังมีเจ้าหนูลู่เหยียนอยู่ตรงกลาง เพื่อเจ้าหนูลู่เหยียนแล้ว พวกเขายังคงต้องทำสิ่งนั้นอยู่............ครึ่งชั่วโมงต่อมา โรลส์-รอยซ์ แฟนทอมก็ค่อย ๆ ขับเข้าไปในเขตของสวนชิงพอเฉียวซุนลงจากรถ ดวงตาของเธอเปียกชื้นนิดหน่อยสวนชิงยังคงเหมือนเดิมแต่ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นั่นกลับเปลี่ยนไปมาก......เจ้าหนูลู่เหยียนเอนกายในอ้อมแขนของพ่อ แล้วพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา “พ่อคะ ทำไมแม่ถึงร้องไห้เหรอคะ? ”เสียงของลู่เจ๋อทุ้มต่ำ “แม่ของลูกกำลังโกรธพ่ออยู่”เรื่องของผู้ใหญ่ เจ้าหนูลู่เหยียนไม่สามารถเข้าใจได้ เธอเลยทำได้แค่มองไปทางแม่ของเธอ มองดูท่าทางที่เสียใจจนต้องร้องไห้ของแม่เธออยู่อย่างนั้น......ไม่นานเฉียวซุนก็เก็บอารมณ์ความรู้สึกอย่างรวดเร็วคนรับใช้ในสวนชิงทุกคน ลู่เจ๋อเป็นคนพามา พวกเขารู้อยู่ก่อนแล้วว่าวันนี้คุณผู้หญิงจะพาคุณหนูกลับมา พวกเขาก็ใจชื้นขึ้นมา ทันทีที่เห็นเฉียวซุน ก็พากันเอ่ยปากเรียกคุณผู้หญิง พวกเขายังคงเอาใจใส่และเ