บททั้งหมดของ ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม: บทที่ 251 - บทที่ 260

เสื้อตัวนี้ ลู่เจ๋อเลือกที่จะให้เธอเห็น อยากที่สื่ออะไรกับเธอ?บอกว่าเขาเริ่มแสดงท่าทางไม่ปกติหรือประกาศว่าเขาอิสระ?เฉียวซุนเลือกที่จะเพิกเฉย เธอแช่เสื้อเชิ้ตสีขาว เทน้ำยาซักผ้าแล้วซักเบาๆ... เมื่อฟองสบู่ถูกถูออกไป กลิ่นน้ำหอมบนเสื้อก็หายไป รอยลิปสติกที่ปาดตาก็หายไป เหมือนว่าเมื่อคืนไม่เกิดอะไรขึ้นเลยเสื้อเชิ้ตสีขาวดูใสสะอาดเหมือนใหม่ตอนที่เฉียวซุนกำลังจะเอาไปตาก มีมือหนึ่งคว้าเสื้อของเธอด้วยมือเดียว แล้วโยนมันลงในถังขยะ...เธอมองดูอย่างเงียบๆอยู่ไม่กี่วิ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นสบตากับลู่เจ๋อเขามีรูปร่างที่เพรียวบางที่แข็งแรง ผมสีดำยุ่งๆเต็มไปด้วยเสน่ห์ถึงแม้ในตอนเช้า! เฉียวซุนอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าด้วยผู้ชายเช่นคนนี้ เมื่อวานเขามีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นหรือไม่?แต่เธอไม่ได้ถามลู่เจ๋อจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง “ไม่ถามเรื่องเมื่อวานเหรอ? คุณจะเพิกเฉยทั้งหมด แม้ว่าฉันจะไปเปิดห้องกับผู้หญิงคนอื่น แม้ว่าฉันจะมีเซ็กส์กับเธอ คุณก็ไม่คิดจะถามเหรอ?”เฉียวซุนลดสายตาลงเล็กน้อย “ถามอะไร? ลู่เจ๋อกับผู้หญิงจูบอย่างเร่าร้อน แต่มีเรื่องอะไรก็ควรถามเขาก่อน! มันดูไม่สมเหตุสมผ

เลขาฉินลงจากรถ โดยที่เธอถือกระเป๋าอยู่ในมือด้านหลัง ประตูรถถูกผลักเปิดออก และคนที่ลงมาก็คือลู่เจ๋อเขาสวมชุดสูทอย่างเป็นทางการ ท่าทางหล่อเหลาของเขามีกลิ่นอายของความสง่างาม ไม่เหมือนร่องรอยที่บุ่มบ่ามจากเมื่อคืนที่ผ่านมาแต่อย่างใด เขาเดินเข้าไปใกล้สายตาของเฉียวซุน หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาดูแล้วถามอย่างสบายๆว่า “คุณเห็นแล้วเหรอ”เฉียวซุนไม่ได้พูดอะไร...ลู่เจ๋อวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วหัวเราะกับตัวเอง “ก็ใช่! คุณสนใจทำไม!”เขาเดินไปที่ประตูเฉียวซุนพูดเบาๆ “ลู่เจ๋อ คุณต้องการอะไร”ลู่เจ๋อหันกลับมาอย่างช้าๆ เขาจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเธอโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ น้ำเสียงของเขาก็เย็นชายิ่งขึ้น “คุณนายลู่ คุณคิดว่าฉันต้องการอะไร?”น้ำเสียงของเฉียวซุนนิ่งๆ “ลู่เจ๋อ ถ้าคุณชอบเธอจริงๆ คุณสามารถยุติการแต่งงานของเราและแสดงความสัมพันธ์ที่ซื่อสัตย์กับเธอได้! ตอนนี้หมายความว่าอย่างไร? ให้ความหวังเล็กน้อยกับเธอแล้วก็ทำลายความหวังของเธอ คิดว่ามันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ?”ลู่เจ๋อหัวเราะเยาะ “คุณนายลู่ยิ่งใหญ่มาก! คุณกลายเป็นคนใจบุญขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? คุณเรียนรู้จากเฮ่อจี้ถังเหรอ?”เฉียวซุนโต้กลับ “คุณ

ลู่เจ๋อก้มหน้ามองเธอ จากนั้นเขาก็ค่อย ๆโอบมือของเขารอบเอวเรียวบางของเธอแล้วอุ้มเธอขึ้นมาเขาเดินสวนกับเฉียวซุนน้ำเสียงของเขาเย็นชาราวกับหากพูดแล้วน้ำแข็งจะล่วงออกจากปาก “รอเดี๋ยว คุณไปส่งแขกก่อน!”เป็นช่วงหลังเที่ยงในฤดูใบไม้ผลิพระอาทิตย์ส่องแสงกำลังดี แต่เฉียวซุนกลับไม่รู้สึกอบอุ่นเลย เพราะสามีของเธอทำให้เธออับอายต่อหน้าคนอื่น แต่ตอนนี้เธอกลับคิดว่า ดีที่ไม่ได้เรียกหลินเซียวมา ไม่อย่างนั้นเธอคงได้ทะเลาะกับลู่เจ๋อที่นี่แน่เสียงกระซิบดังไปทั่วทุกคนต่างกำลังพากันกระซิบกระซาบเรื่องเฉียวซุน ตำแหน่งคุณนายลู่ของเฉียวซุนคงอยู่ได้ไม่นาน เพราะการตัดสินใจของลู่เจ๋อเมื่อกี้นี้ชัดเจนอยู่แล้ว...ตอนนี้เองที่คุณนายหลี่รีบวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าโกรธเคือง “ชิงเฉิงแกมันทำตัวไร้ความคิด! เพื่อผู้ชายที่แต่งงานแล้วแม้แต่หน้าตัวเองก็ไม่ไว้!”เฉียวซุนยิ้มอย่างขมขื่น “ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกค่ะ! ไม่ใช่ความผิดของเธอคนเดียวหรอก! ถ้าลู่เจ๋อไม่ให้โอกาสเธอ เธอก็เข้าใกล้เขาไม่ได้”คุณนายหลี่สงสารเธอจับใจเธอพูดโน้มน้าวเฉียวซุน “ฉันจะบอกพ่อแม่ของเธอ! แล้วก็นะเฉียวซุน ฉันไม่ได้พูดแทนลู่เจ๋อนะจ๊ะ อันที่

เขาถอดเสื้อคลุมออกแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนที่มืดมิดลู่เจ๋อนอนลงด้านหลังเฉียวซุน เขากอดเธอเอาไว้ เขาไม่พูดอะไรเลยแต่ลูกกระเดือกที่ข้างคอของเธอก็ยังเคลื่อนไหว!หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ดึงผ้าห่มออกจากเธอ แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาร่างกายของเขาร้อนมาก!เฉียวซุนไม่ส่งเสียงและเธอก็ไม่ได้ผลักเขาออกไป เธอได้ยินเสียงแหบห้าวของเขา “ผมไม่ได้ชอบเธอคนนั้นนะ! ผมแค่ชอบมองตาของเธอ สายตาที่เธอมองผมมันเหมือนกับคุณสมัยก่อนไม่มีผิด...สายตาแห่งความสิ้นหวังนั่น! เฉียวซุน ไม่เคยมีใครที่หักอกผมและทำให้ความภาคภูมิใจทั้งหมดของผมพังทลายลงเหมือนคุณ แต่ผมก็ยังทนปล่อยคุณไปไม่ได้! ผมเคยคิดจริง ๆ ว่าปล่อยเรื่องนี้ไปซะก็พอแล้ว ผมคิดว่าก็แค่ผู้หญิงคนเดียวทำไมผมต้องทน!”เขากอดเธอแน่นแล้วใช้ฝ่ามือลูบไปตามเอวบางของเธอเขากดตัวเธอเข้ามาแนบตัวของเขา หน้าผากของทั้งสองแตะกันสนิท เขาหลับตาสีเข้มของเขาแล้วพึมพำ “เฉียวซุน ผมเจ็บปวดจริง ๆ! ตอนที่ไม่รู้ตัว ผมก็ทั้งรักทั้งเกลียดเธอไปแล้ว...”รักทุกอย่างที่เป็นเธอและเกลียด ที่เธอมีคนอื่นในใจตอนที่ลู่เจ๋อพูดจบ เขาก็เอาปากแนบริมฝีปากแดงระเรื่อของเฉียวซุน เขาจูบเธออย่าง

ลู่เจ๋ออยู่ในห้องหนังสืออยู่นานเขาหยิบแผ่นฟิลม์ที่หักแตกออกมา มองดูสักพักแล้วโยนมันลงในถังขยะ เขาทรุดตัวลงบนโซฟาแล้วเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย กลับรู้สึกว่าแสงมันแสบตาเขาเลยเอามือมาบังความเจ็บปวดบนฝ่ามือของเขา ทำให้เขาเพิ่งนึกได้ว่าเขาลงแรงหนักแค่ไหนนี่เขาตบหน้าเฉียวซุนไปจริง ๆ ...ลู่เจ๋อหลับตาลง สิ่งที่เขาเห็นต่อหน้ามีเพียงรอยยิ้มอ่อนโยนครั้งสุดท้ายของเฉียวซุน รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา...เธอมีภูมิหลังที่สูงส่ง ตระกูลเฉียวเลี้ยงดูเธอมาอย่างดีจนโต ไม่เคยโดนตบตีเลยสักครั้ง เขาบอกว่ารักเธอแล้วก็ยังตบหน้าเธอ!ตอนนี้โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น เป็นสายของเลขาฉิน “ประธานลู่ผมอยู่ชั้นล่างแล้ว ตอนนี้จะลงมาเลยไหมคะ?”เสียงของลู่เจ๋อเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “ช่วยผมเลื่อนออกไปวันหนึ่ง”เลขาฉินไม่ได้คิดมาก “แต่ทีมผู้เชี่ยวชาญรอแค่คุณลู่คนเดียวนะครับ!”เสียงของลู่เจ๋อเย็นชา ไม่มีอารมณ์ใดๆ “ผมบอกว่าเลื่อนออกวันหนึ่งยังไง!”หลังจากที่เขาวางสาย เลขาฉินชั้นล่างดูโทรศัพท์ของเขาแล้วถามคนรับใช้เขาเบาๆว่า “คุณลู่กับคุณนายทะเลาะกันหรอ?”เธอรู้สึกว่ามันไม่ควรจะเป็นแบบนี้!เพราะตอนนั้นที่พวกเขาแต่งงานก