All Chapters of แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ: Chapter 461 - Chapter 470

เมื่อตัดภาพมาที่ร้านขายของชำหลังจากที่ฮั่วเจิ้งซานดูเซียวเป่ยทำหินแคล้วคลาดได้สามอันแล้ว ก็เอ่ยปากพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ปรมาจารย์เซียว หินแคล้วคลาดที่คุณทำ คุณคิดจะขายไหม?”“ขาย?” เซียวเป่ยส่ายหัว แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “เก็บเอาไว้ให้ตนเองและมอบให้ผู้อื่น”เมื่อฮั่วเจิ้งซานได้ยินดังนี้ ก็พยักหน้าแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “พอดูก็รู้ว่าเป็นของดี ก้อนที่ปรมาจารย์เซียวเพิ่งจะเอาให้ผม ผมใส่มันมาได้ครู่หนึ่งแล้ว รู้สึกสบายทั่วทั้งร่างกายเลย แถมยังรู้สึกสดชื่นมากด้วย”ในขณะที่พูด ฮั่วเจิ้งซานก็ส่ายหัวแล้วพูดอีกครั้งว่า: “แต่น่าเสียดาย ที่ปรมาจารย์เซียวจะไม่ขายมัน หากสามารถขายมันได้ จะทำเงินได้มากมาย และเปิดตลาดใหม่ได้อย่างแน่นอน!”เมื่อเซียวเป่ยได้ยินดังนี้ ก็เลิกคิ้ว และมีแผนอยู่ในใจฮั่วเจิ้งซานพูดถูกคนหนุ่มสาวสมัยนี้ เชื่อเรื่องนี้มากการสอบ ไม่ดีเท่าการสวดมนต์ไหว้พระทำงาน ไม่ดีเท่าการไปจุดธูปหอม“หัวหน้าตระกูลฮั่ว ทำให้เป็นฉุกคิดได้นะเนี่ย”เซียวเป่ยยิ้มเมื่อฮั่วเจิ้งซานได้ยินดังนี้ นัยน์ตาก็เป็นประกาย แล้วพูดว่า “ปรมาจารย์เซียว ท่านคิดที่จะขายแล้วหรือ?”เซียวเป่ยพยักหน้าแล้วพ

เซียวเป่ยขมวดคิ้ว จ้องฉินเฟิงที่กำลังเกรี้ยวโกรธด้วยสายตาที่เย็นชา แบ็คแฮนด์คว้าข้อมือของเขาเอาไว้ แล้วบิดทันที ทำให้ฉินเฟิงร้องโอ๊ยโอ๊ยออกมาด้วยความเจ็บปวดทันที“เซียวเป่ย!คุณปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ!”ซูหว่านรีบเดินเข้ามา และตำหนิเขาด้วยความโมโหเซียวเป่ยขมวดคิ้ว ปล่อยมือ แล้วผลักฉินเฟิงอย่างแรง จนทำให้เขาถอยห่างออกไปหนึ่งถึงสองเมตรทันที“ไอ้คนแซ่เซียว! นายกล้าลงไม้ลงมืองั้นเหรอ?” ฉินเฟิงตะคอกด้วยความโกรธตอนนี้เขารู้สึกอึดอัดมากเซียวเป่ยดึงคอเสื้อของตนเองเบาๆ และพูดอย่างเย็นชาว่า: “คุณเป็นคนเริ่มก่อน ผมแค่ปกป้องตนเองก็เท่านั้น”“นาย!”ใบหน้าของฉินเฟิงเต็มไปด้วยความโกรธ เขายกกำปั้นขึ้น หมายจะชกออกไป“ถ้าคุณลงมืออีกครั้ง คุณจะรักษามือเอาไว้ไม่ได้แล้วนะ” เซียวเป่ยพูดอย่างเย็นชา น้ำเสียงของเขาเด็ดขาด และแฝงไปด้วยการข่มขู่ฉินเฟิงชะงักไป กำหมัดเอาไว้แน่น และรู้สึกอึดอัดใจเป็นอย่างมากซูหว่านขมวดคิ้วที่สวยงาม เหลือบมองข้อมือที่แดงบวมของฉินเฟิง และพูดกับเซียวเป่ยอย่างไม่พอใจว่า:“เซียวเป่ย คุณจะทำ? จำเป็นต้องใช้แรงเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?”เมื่อได้ยินคำตำหนิของซูหว่าน สีหน้าของเซียวเป่ยก

เซียวเป่ยเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงนั้น ก็มองเห็นชายวัยกลางคนที่อ้วนท้วมคนหนึ่ง กำลังเล่นลูกบอลหยกสองลูกอยู่ในมือ หรี่ตา มีไฝสีดำหนึ่งเม็ดอยู่ใต้คาง สวมชุดคลุมราชวงศ์ถังสีดำ และมองมาที่ตนเองเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อยฮั่วเจิ้งซานยิ้ม ยกมือขึ้นแล้วกล่าวกับชายวัยกลางคนคนนั้นว่า “หัวหน้าตระกูลซุน ผมพาปรมาจารย์เซียวมาช่วยผมวิเคราะห์สังเกตครับ”“ปรมาจารย์เซียว? ฮ่าฮ่าฮ่า หัวหน้าตระกูลฮั่ว คุณเรียกเด็กหนุ่มคนนี้ว่าปรมาจารย์เหรอ?”หัวหน้าตระกูลซุนส่ายหัว พร้อมใบหน้าที่เยาะเย้ยสายตาที่มองเซียวเป่ย ก็เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามสุดขีดหัวหน้าตระกูลฮั่วไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่กระซิบกับเซียวเป่ยว่า: “ปรมาจารย์เซียว หัวหน้าตระกูลซุนท่านนี้ชื่อซุนฝูลู่ เป็นนายน้อยคนที่สองของตระกูล ซุนในเมืองหลวงแห่งมณฑล ในวงการของสะสมในเมืองหลวงแห่งมณฑล มีชื่อเสียงโด่งดังมาก อุตสาหกรรมที่เขาควบคุมดูแลอยู่ ล้วนเป็นอุตสาหกรรมสีเทา นอกจากนี้เขายังมีความสัมพันธ์ที่ดี กับกองกำลังใต้ดินในเมืองหลวงแห่งมณฑลอีกด้วย”หลังจากที่เซียวเป่ยฟังจบ ก็พยักหน้าเล็กน้อยหลังจากนั้น ฮั่วเจิ้งซานก็ได้กระซิบแนะนำคนที่อยู่ตรงนั้นให้เซีย

ทันทีที่เซียวเป่ยพูดคำเหล่านี้ออกมา ก็ดึงดูดสายตาของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นทันที“ยาอายุวัฒนะ?”“ยาอายุวัฒนะอะไร? ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”“พ่อหนุ่ม รู้ไหมว่านี่เป็นวาระโอกาสแบบไหน? ถ้ายังกล้าพูดจาเหลวไหลอีก ก็ไสหัวออกไปซะ!”ทุกคนดูไม่เป็นมิตรมาก และพากันตำหนิเซียวเป่ยฮั่วเจิ้งซานก็ตกตะลึง และตื่นตระหนกเล็กน้อย จากนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วอธิบายว่า: “ทุกท่าน ต้องขออภัยด้วย ยาอายุวัฒนะที่ปรมาจารย์เซียวกล่าวถึง... เป็นยาที่เขาเพิ่งจะกลั่นทำด้วยตนเองเมื่อสักครู่นี้”หลังจากพูดประโยคนี้จบ สีหน้าของทุกคนที่อยู่ในห้องส่วนตัวก็เปลี่ยนไป ตอนแรกรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นก็รู้สึกสงสัย สุดท้ายพวกเขาก็รู้สึกโกรธ!เพียะ!ซุนฝูลู่วางถ้วยชาลงบนโต๊ะน้ำชาที่อยู่ด้านขวามืออย่างแรง และกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “ท่านหัวหน้าตระกูลฮั่ว ผมให้คุณพาไอ้หนุ่มคนนี้เข้ามา ก็ถือว่าแหกกฎแล้ว ตอนนี้ไอ้หนุ่มคนนี้ยังกล้ามาพูดจาไร้สาระ และจะใช้ยาอายุวัฒนะที่พวกเราไม่เคยได้ยินมาก่อนอะไรนั่นแลกกับหินจิตวิญญาณ แถมยังเป็นของที่เขาทำขึ้นมาด้วยตนเองอีกด้วย”“ปรมาจารย์ฮั่ว คุณคิดว่าพวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่ โง่เขลาเบาปัญญามากหรือยังไง?

หลิวเซียนเหนียงหันกลับมา จ้องมองเซียวเป่ยด้วยสีหน้าท่าทางที่สงสัยและประหลาดใจแล้วถามว่า “นี่คือยาที่คุณทำเหรอ?”“ใช่” เซียวเป่ยตอบอย่างเรียบง่ายบนใบหน้าที่สวยงามของหลิวเซียนเหนียงเต็มไปด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “คุณหลิวเห็นอะไรไหม?มันเป็นของจริงหรือของปลอม?”ผู้มีอิทธิพลคนอื่นๆ ต่างก็พากันเอ่ยปากสอบถามกันเป็นแถว“หลิวเซียนเหนียง คุณพูดมาตามตรงเถอะ”“ตามความคิดของผม ยาอายุวัฒนะบ้าอะไรเนี่ย เป็นของปลอมร้อยเปอร์เซ็นต์!”“ท่านฉิน ท่านสามารถดำเนินการได้เลย”เมื่อได้ยินเสียงเย้าแหย่ของคนที่อยู่รอบข้าง สีหน้าของเซียวเป่ยก็ยังคงเต็มไปด้วยความเฉยเมยสีหน้าของฉินเทียนหู่ก็เคร่งขรึมสุดขีดเช่นกัน เมื่อเห็นว่าหลิวเซียนเหนียงไม่ได้พูดเป็นเวลานาน ตัดสินด้วยตนเองในใจ เขามองไปที่เซียวเป่ยด้วยสีหน้าที่แย่มาก โบกมือแล้วพูดว่า: “ใครก็ได้มานี่ที! จับตัวเด็กคนนี้เอาไว้เดี๋ยวนี้!”ทันทีที่พูดจบ บอดี้การ์ดสองก็กำลังจะลงมือ“เดี๋ยวก่อน”ทันใดนั้น หลิวเซียนเหนียงก็เอ่ยปากพูด“คุณหลิว?” ฉินเทียนหู่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลิวเซียนเหนียงมองไปที่เซียวเป่ยอีกครั้ง ดูเหมือนจ