“ใช่แล้วจะยังไงล่ะ! อย่างน้อย ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด! ฉันไม่มีอะไรที่จะต้องละอายใจ!”ซูหว่านตะเบ็งเสียงพูดด้วยความโกรธ “ไม่เหมือนคุณ หน้าซื่อใจคด!”เซียวเป่ยขมวดคิ้ว ขี้เกียจที่จะอธิบายอะไรทันใดนั้น กู้โย่เสวี่ยก็เข้ามาเห็นซูหว่านอยู่ที่ประตูก็ตกตะลึงเช่นกัน พูดอย่างสงสัยว่า: “คุณหนูซู คุณมาทานอาหารอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?”ขณะที่พูด เธอก็เดินตรงไปจับแขนของเซียวเป่ยเอาไว้ยิ้มแล้วกล่าวกับซูหว่านด้วยสีหน้าที่แย่มาก: “คุณหนูซู งั้นฉันกับเซียวเป่ยขอตัวเข้าไปก่อนนะ ขอให้คุณและเพื่อนของคุณคนนั้นรับประทานอาหารอย่างมีความสุขนะคะ”พูดจบซูหว่านยังไม่ทันได้พูดอะไร กู้โย่เสวี่ยก็จูงเซียวเป่ยเข้าไปในร้านอาหาร“หึ!”ซูหว่านกระทืบเท้าด้วยความโกรธ มองไปที่ด้านหลังของเซียวเป่ยกับกู้โย่เสวี่ยก็รู้สึกอึดอัดใจมากส่วนด้านนี้ หลงเสี่ยวหานจอดรถเสร็จแล้วก็เดินเข้ามาอย่างสง่าเปิดเผยเลิกคิ้วที่งดงาม แล้วถามว่า: “ คนเมื่อกี้เป็นใครกัน?”ซูหว่านพูดอย่างเย็นชาว่า: “คนที่ไม่สำคัญคนหนึ่ง พวกเราเข้าไปข้างในกันเถอะ”“โอเค”หลงเสี่ยวหานยิ้ม ผู้หญิงทั้งสองคนคล้องแขนกันก็เดินเข้าไปในร้านอาหารแต่สายตาของห
Read more