All Chapters of แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ: Chapter 91 - Chapter 100

ซ่งเวยเหลียนกวาดสายตามองซูหว่านด้วยความลามก โดยเฉพาะเมื่อเห็นเนินอกอันขาวเนียนและขายาวทั้งสองข้างของเธอ ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้นมาทันทีสายตาคู่นี้มันทำให้ซูหว่านรู้สึกอึดอัดแต่ว่า เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรได้“ประธานซู ทุกคนต่างก็เป็นคนฉลาดกันทั้งนั้น ถ้าอย่างนั้นผมก็ขอพูดตรง ๆ ก็แล้วกัน เมื่อกี้ผมได้เห็นประธานซู มันเหมือนกับรักแรกพบของผมเลย ไม่ทราบว่าประธานซูเข้าห้องไปดื่มเหล้าสักสองสามแก้วกับผมได้ไหมครับ พวกเราจะได้คุยกันให้มากกว่านี้ ดูว่าจะช่วยคุณอย่างไรดี”ซ่งเวยเหลียนขี้เกียจที่จะเสแสร้งอีกต่อไป สายตาจับจ้องไปที่ซูหว่านด้วยความปรารถนาอยากเป็นเจ้าของมืออีกข้างหนึ่งก็แตะไปที่หน้าขาของเธอซูหว่านตกใจไปชั่วขณะ จากนั้นจึงตีมือของผู้ชายลามกคนนี้อย่างรวดเร็ว เธอลุกขึ้นและพูดอย่างเย็นชาว่า: “ประธานซ่ง คุณรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่”ซ่งเวยเหลียนถูกซูหว่านตีมือเข้า สีหน้าของเขาบึ้งตึงขึ้นมาในทันทีพร้อมกับพูดเสียงแข็งว่า: “ทำไม ประธานซูไม่อยากให้ผมช่วยแล้วเหรอ?”“ในเมื่อประธานซูมาขอร้องผม ก็น่าจะรู้ว่าความน่าเชื่อถือในฟอรัมการแพทย์แผนจีน ถ้าหากไม่ได้รับการช่วยเหลือจากผม โพสต

“ผมเป็นสามีเก่าของเธอ” เซียวเป่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาความเยือกเย็นเปล่งประกายออกมาจากดวงตาของเขา!จู่ ๆ ซ่งเวยเหลียนก็หัวใจเต้นแรงขึ้นมาในทันที เขามองไปที่เซียวเป่ยที่อยู่ตรงหน้า เช็ดปากและพูดจาเยาะเย้ยขึ้นว่า: “คุณก็คือสามีเก่าของนังตัวดีนี่น่ะเหรอ? ดี ดีเหลือเกิน!”“กล้าเตะผม ผมจะทำให้คุณได้รับผลกรรมในสิ่งที่คุณก่อไว้เมื่อกี้!”เซียวเป่ยขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า: “อย่างนั้นเหรอ? งั้นคุณก็ลองดูสิ”ใบหน้าของเขาเย็นชาขึ้นมาโดยเฉพาะสายตาคู่นั้น มันช่างน่ากลัวมากจริง ๆซ่งเวยเหลียนตะโกนออกไปด้วยความโมโห: “เฮ้ย! คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร? กล้าดียังไงมาพูดกับผมแบบนี้?”“คุณเป็นใคร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม? ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง คุกเข่าลงแล้วขอโทษเธอซะ! ไม่อย่างนั้นคุณได้รับผลในสิ่งที่ทำตามมาแน่!”ทันทีที่คำพูดเหล่านั้นพูดจบ คนทั้งงานก็แตกตื่นตกใจขึ้นมาแม้แต่ซูหว่าน ฉินเฟิงและกู้โย่เสวี่ยก็มีสีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจพวกเขาไม่คิดเลยว่า เซียวเป่ยจะเลือกเวลานี้ยืดอกออกมาเผชิญหน้าอย่างกล้าหาญซูหว่านขมวดคิ้ว ภายในจิตใจของเธอว้าวุ่น ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ก

จากนั้น เซียวเป่ยก็สะบัดมือแล้วโยนซ่งเวยเหลียนออกไปกระแทกกับกำแพงจนตัวเขาล้มลงมากระแทกพื้นอย่างแรงทันใดนั้น ซ่งเวยเหลียนก็รู้สึกราวกับว่าหลังของเขาถูกรถบรรทุกชนเข้า เขาล้มลงกับพื้นนิ่งสนิทและร้องออกมาไม่ยอมหยุดก่อนที่จะมีใครโต้ตอบกลับ เซียวเป่ยก็พุ่งออกไป เหยียบแขนของซ่งเวยเหลียนอย่างแรงแครก!แขนถูกเหยียบจนหัก!“โอ้ยยยยย”เสียงครวญครางดังก้องไปทั่วเรือสำราญทุกคนต่างตกใจ!ทุกคนต่างหวาดกลัวกับวิธีการของเซียวเป่ยนั่นเป็นถึงประธานซ่ง ซ่งเวยเหลียนเชียวนะ!หมอนี่ ไม่กลัวตายหรือไง?“คุณบ้าไปแล้วเหรอ!”สีหน้าของซูหว่านเปลี่ยนไป เธอผลักเซียวเป่ยออกไปและพูดอย่างกังวลว่า: “คุณกำลังทำอะไรอยู่กันแน่? คุณรู้ไหมว่าคุณสร้างเรื่องใหญ่แล้ว!”เดิมทีเรื่องมันไม่ได้ยากเลย ยังมีพื้นที่พอที่จะให้จัดการได้แต่ตอนนี้ เซียวเป่ยลงมือรุนแรงแบบนี้ เรื่องก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงหลังจากเหยียบมือจนหักไปข้างหนึ่ง ซ่งเวยเหลียนจะปล่อยเซียวเป่ยไปงั้นเหรอ?“คุณคิดว่าผมก่อเรื่องอย่างนั้นเหรอ?” เซียวเป่ยถามกลับซูหว่านขมวดคิ้วด้วยความโกรธ กวาดตามองไปที่ซ่งเวยเหลียนที่กำลังร้องครวญครางอยู่บนพื้น พยายามระง

จากนั้น เขาก็จ้องมองไปที่เซียวเป่ย และข่มขู่อย่างดุร้ายว่า: “ไอ้เด็กเวร! แกเก่งนักไม่ใช่เหรอ? ถ้าไม่กลัวตาย ก็ให้มาที่ดาดฟ้าเรือ !”พูดจบ เขาก็หันหลังกลับและออกจากห้องพักผู้โดยสารเรือ แล้วขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือเมื่อซูหว่านได้ยินดังนี้ นัยย์ตาก็มืดลง จนแทบจะเป็นลม!ท่านหู่...นั่นคือท่านหู่แห่งเจียงจง!หลี่เซียวลี่ก็ตกใจจนตัวสั่นเทา สีหน้าซีดเผือดคนใหญ่คนโตแบบนั้น ไม่ใช่สิ่งที่คนระดับเธอจะสามารถติดต่อได้นั่นเป็นคนโหดเหี้ยมคนหนึ่งเลย!แย่แล้ว แย่แล้วคืนนี้จะถูกเซียวเป่ยไอ้สารเลวคนนี้ทำให้ได้รับอันตรายจริงๆแล้ว“ประธานซู ตอนนี้ควรทำยังไงดี? ท่านหู่กำลังจะมาแล้ว…”หลี่เซียวลี่กระทืบเท้าแล้วตะโกนด้วยความหวาดกลัว รู้สึกหวาดหวั่นในใจเป็นอย่างมากซูหว่านก็กลัวเช่นกันริมฝีปากเปลี่ยนเป็นสีขาว บนหน้าผากมีเหงื่อเย็นๆไหลออกมามือเล็กๆต่างก็เย็นชืด ขาทั้งสองขาก็กำลังสั่นเทาตอนนี้ เส้นทางที่นำไปสู่ดาดฟ้าเรือ ในสายตาของเธอ ดูเหมือนว่ามันดูหนักหนาเหลือเกินเธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จับมือของหลี่เซียวลี่เอาไว้ แล้วพูดอย่างสั่นเทาว่า: “ไม่ต้องกลัว ฉันไม่เชื่อว่า

เซียวเป่ยเหลือบมองหวังหู่ ยิ้มแล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ดูเหมือนว่า หลายวันมานี้ท่านหู่จะฟื้นตัวได้ดี อ้วนขึ้นไม่น้อย ดูมีชีวิตชีวา จนสามารถออกหน้าแทนคนอื่นได้แล้ว”“ขอบคุณแพทย์เซียนเซียวมาก ชีวิตของกระผมนี้มอบให้แพทย์เซียนเซียว” หวังหู่กล่าวแล้วยิ้มอย่างประจบประแจง และรู้สึกเคอะเขินเล็กน้อย ขณะนี้ ทุกคนบนดาดฟ้าเรือ ต่างก็ตกตะลึง!เกิดอะไรขึ้น?ท่านหู่เวลาอยู่ต่อหน้าเด็กคนนั้น ทำไมถึงได้ทำเหมือนเป็นน้องชายคนหนึ่ง เคารพนบนอบมากเลยล่ะ?นอกจากนี้ ยังพูดว่าแพทย์เซียนเซียวไม่ขาดปาก...ซ่งเวยเหลียนเองก็ตกตะลึงเช่นกันเขาเคยเห็นท่านหู่ปฏิบัติกับใครอย่างสุภาพเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันแย่แล้ว เจอตอเข้าแล้ว!เป็นไปตามคาด ในขณะนี้หวังหู่ได้หันกลับมา จ้องไปที่ซ่งเวยเหลียนอย่างโหดเหี้ยม และตะโกนว่า: “ เชี่ยแม่งเอ้ย! แกทำให้แพทย์เซียนเซียวขุ่นเคืองใจ?”“ไม่ ไม่ใช่...ผมไม่ได้ทำ ท่านหู่ ล้วนเป็นการเข้าใจผิด เข้าใจผิด....”ในขณะที่ซ่งเวยเหลียนหวาดกลัวอยู่นั้น ก็เห็นหวังหู่เดินเข้ามาหาตนเอง ตกใจมากจนต้องถอยหลังไปหลายก้าว!“เข้าใจผิด? !”บูม!หวังหู่ยกเท้าขึ้