All Chapters of ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย: Chapter 131 - Chapter 140

พอคิดแบบนี้ก็ทำให้หลินตงตกใจ สาวสวยสี่คนกำลังสนใจเขา จะเลือกยังไงดี?คำถามที่มีตัวเลือกแบบนี้ มีแต่เด็กน้อยเท่านั้นที่จะเลือก!เห้อ! ได้แต่ค่อยเป็นค่อยไปเท่านั้น!ข้อบกพร่องที่ใหญ่ที่สุดของเขาในตอนนี้คือเขาไม่รู้ว่าจะปฏิเสธอย่างไรตัวอย่างเช่นซ่างกวนหมิงเยว่ ไม่ใช่ความผิดของเขาทั้งหมด เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายโจมตีเขาก่อน และเห็นได้ชัดว่าเขาตอบสนองโดยสัญชาตญาณเท่านั้น แต่สุดท้ายเขาก็ต้องเป็นคนขอโทษหลินตงคิดอยู่พักหนึ่งบุคลิกแบบนี้ดูเหมือนจะมาจากตอนที่เขาอยู่กับเจียงซาน ในอดีตเมื่อใดก็ตามที่เจียงซานขอร้อง เขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตอบสนองเธอและไม่เคยปฏิเสธสิ่งนี้เกิดขึ้นจากการเอาใจคนอื่นเป็นเวลาสี่ปีค่อย ๆ สะสมมาและต้องใช้เวลาอีกสักพักในการเปลี่ยนแปลงอย่างช้า ๆหลินตงรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถหักดิบกับผู้หญิงได้ โดยเฉพาะผู้หญิงที่สวยหรือตัวเองมีความเป็นเพลบอยอยู่แล้ว?ทิ้งความสงสัยไปชั่วคราว หลินตงโทรหาซุนซืออี๊บอกเธอว่าพรุ่งวันเสาร์จะกลับกับเธอแน่นอนว่าซุนซืออี๊ดีใจมากวันรุ่งขึ้นหลินตงได้รับโทรศัพท์จากซุนซืออี๊ขณะที่ยังฝันหวานอยู่ ถามเขาว่าจะออกเดินทางกี่โมงหลินตงเหลือ

จากนั้นทั้งคู่ก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกต่อไปแก้มซุนซืออี๊แดงระเรื่อ และก็มองออกไปนอกหน้าต่างไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่!เดิมทีหลินตงต้องการทำให้บรรยากาศมีชีวิตชีวา แต่มันก็ดูน่าเบื่อยิ่งกว่าเดิมจะตอบเรื่องนี้อย่างไร?ตอบไม่ได้!ถ้าตอบจะมีปัญหาตามมาอีกหยางเฉิงเป็นเมืองระดับเทศบาล แม้ว่าจะไม่ดีเท่าเมืองระดับจังหวัดเช่นเจียงเฉิง แต่ก็มีความเจริญรุ่งเรืองมากกว่าเมืองระดับอำเภออย่างชูเฉิง ซึ่งเป็นบ้านเกิดของหลินตงมากในเวลามากกว่าสองชั่วโมง หลินตงก็มาถึงหยางเฉิง แต่เนื่องจากเป็นครั้งแรกที่มาบ้าน จึงรู้สึกแย่จริง ๆ ที่มามือเปล่าหลินตงวนไปรอบ ๆ และซื้อของมากมายในเมืองหยางเฉิงอีกครั้ง นี่จึงมาถึงหมู่บ้านของเธอตามคําแนะนําของซุนซืออี๊ครอบครัวซุนซืออี๊อาศัยอยู่ในชุมชนระดับไฮเอนด์ใน หยางเฉิง ด้วยการเพิ่มทุนร้อยล้านของหลินตง ซุนเหว่ยเฉิงจ่ายเงินทั้งหมดที่เขาค้างอยู่ดังนั้นเขาจึงกลับไปที่บ้านเดิมเมื่อเข้ามาในหมู่บ้าน รถของหลินตงก็ดึงดูดความสนใจของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนในห้องรักษาความปลอดภัยแม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยเห็นรถของหลินตง แต่พวกเขาไม่ได้หยุดหลินตงและปล่อยเขาเข้าไปโดยตรง"พี่จาง

ซุนเหว่ยเฉิงมองหลินตงเผชิญหน้ากับคำถามของคนมากมาย ไม่มีความใจร้อนแม้แต่น้อย ก็แอบพยักหน้าแม้ว่าหลินตงจะให้ยืมเงินหนึ่งร้อยล้านให้กับครอบครัวของพวกเขา ทำให้ครอบครัวของพวกเขาผ่านความยากลำบากไปได้ แต่ถ้าหลินตงเป็นลูกคนรวยที่ไม่รู้กาละเทศะและหยิ่งผยอง ซุนเหว่ยเฉิงก็ไม่อยากมอบลูกสาวให้เขาจริง ๆเนื่องจากสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับความสุขในชีวิตของลูกสาว แต่เขาไม่มีทางคืนร้อยล้านให้กับหลินตงได้อย่างรวดเร็วและในใจก็สับสนมากว่าจะทําอย่างไรถ้าหลินตงเป็นลูกคนรวยที่ไม่รู้กาละเทศะโชคดีที่ได้เห็นการกระทำของหลินตงในตอนนี้ยังคงพอใจมาก ลูกคนรวยที่สามารถเผชิญหน้ากับคำถามของคนจำนวนมากและยังสามารถตอบได้อย่างถ่อมตัวและเหมาะสมพิสูจน์ได้ว่านิสัยของหลินตงยังคงดีมาก เขาก็โล่งใจหลินตงรู้สึกเหนื่อยมากเหนื่อยมาก!ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเป็นแบบนี้ พูดยังไงเขาก็จะไม่มาคนที่ไม่เคยติดต่อกับพวกเขาเลยจะไม่รู้ถึงพลังของพี่ป้าน้าอาเหล่านี้ หลินตงรู้สึกว่าตัวเองต่อสู้กับฉินเจิงยังไม่เหนื่อยขนาดนี้คนหนึ่งประโยคหนึ่ง หลินตงรู้สึกสมองตัวเองงุนงงไปหมดประเด็นสำคัญก็คือคนเหล่านี้ยังดูถูกเขา ซึ่งทำให้เขารู้สึกหมดหนทางอ

ตั้งแต่เที่ยง เธอกระตือรือร้นที่สุดและก็จับผิดหลินตงเยอะที่สุดซุนเหว่ยเฉิงไม่มีลูกชายและไม่สามารถสืบทอดตระกูลซุนได้ แต่เธอมีลูกชายคนหนึ่งและสามารถสืบทอดตระกูลซุนได้ดังนั้นแม้ว่าซุนเหว่ยเฉิงจะเป็นคนที่มีอนาคตไกลที่สุดในตระกูลซุน แต่ชายชราตระกูลซุนก็ยังคงชอบซุนเหล่าเอ๋อร์เสมอ เพราะเขาให้กําเนิดลูกชายให้กับตระกูลซุนซุนเหว่ยเฉิงเป็นคนที่ค่อนข้างกตัญญูอีกคนหนึ่ง มีชายชราตระกูลซุนขัดขวางอยู่ตรงกลาง ดังนั้นในบรรดาญาติเหล่านี้ซุนเหล่าเอ๋อร์ได้กำไรมากที่สุดพวกเขายังแอบบอกชายชราตระกูลซุนว่าหากทรัพย์สมบัติซุนเหว่ยเฉิงมอบให้กับลูกสาวสองคนของเขาทั้งหมด ก็จะไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลซุนเลยต้องการให้ชายชราขอส่วนแบ่งทรัพย์สินของครอบครัวให้พวกเขาตอนนี้ตัวตนของหลินตงลูกคนรวยมากถูกเปิดเผย คนที่มีความสุขที่สุดคือเธอแล้วหลินตงไม่สนใจทรัพย์สินของซุนเหว่ยเฉิงอย่างแน่นอน และยังจะช่วยตระกูลซุนให้ใหญ่ขึ้น เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะได้รับส่วนแบ่งมากขึ้นบางทีวันหนึ่งครอบครัวของเธอจะมีทรัพย์สินมูลค่าหลายร้อยล้าน แล้วเธอก็ไม่ต้องทำงานหนักขนาดนี้ เป็นภรรยาที่รวยคงจะดี!เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอจึงมองดูหลินตงด้ว

"อืม?"หลิวหย่งกำลังจะทดสอบใบหน้าที่เรียบเนียนของซุนซืออี๊ แต่ไม่คิดว่าจะถูกมือข้างหนึ่งบีบีแน่นเขาพยายามขยับอย่างหนัก แต่มือก็จับเขาไว้แน่น ป้องกันไม่ให้เขาขยับแม้ว่าเขาจะต้องการก็ตามเมื่อหันศีรษะไปมอง เขาพบว่ามีชายหนุ่มที่อยู่ถัดจากซุนซืออี๊คว้ามือเขาไว้"ไอ้หนุ่ม! อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่นดีกว่า ไม่งั้นฉันจะทำให้นายกลับไปไม่ทัน!" หลิวหย่งพูดกับหลินตงอย่างดุร้ายหลินตงไม่ได้พูด แต่เขาจับมือของหลิวหย่งแรงขึ้นเรื่อย ๆหลิวหย่งก็ค่อย ๆ รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ มือที่หลินตงบีบไว้เริ่มเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ และหน้าผากของเขาก็เริ่มเหงื่อออกทีละน้อย"อ๊ะ! หยุด! หยุด! หยุด!"หลิวหย่งทนไม่ไหวอีกต่อไป และเขาก็กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด"พี่หย่ง!""พี่หย่ง!""พี่หย่ง!"ลูกน้องหลายคนที่ประตูเห็นหลิวหย่งถูกหลินตงบีบจนร้องและอยากจะเข้าไปช่วยแต่หลิวหย่งหยุดไว้"อย่า...อย่ามา!"หลายคนหยุดทันที"น้อง... น้องชาย นาย...นายยังเด็กอยู่ อย่า...อย่าทําอะไรโง่ ๆ เด็ดขาด วางมือลง วันนี้ฉัน...ฉันจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...เกิดขึ้น! เป็น... เป็นยังไงบ้าง?" หลิวหย่งพูดอย่างตะกุกตะกักความ