All Chapters of สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: Chapter 781 - Chapter 790

อินชิงเสวียนตอบรับ อุ้มเสี่ยวหนานเฟิงในอ้อมแขนอยู่ครู่หนึ่งเป็นเรื่องปกติที่ฮวาเชียนไม่ชอบฉุยอวี้ นางเป็นคนของสำนักที่มีชื่อเสียงอย่างหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ ความเย่อหยิงฝังอยู่ในกระดูกอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ทว่า อินชิงเสวียนก็มีวิจารณญาณเป็นของตัวเองนางสามารถรู้สึกได้ว่า ฉุยอวี้ไม่มีเจตนาร้ายต่อนางถึงขนาดมีบางสิ่งที่อินชิงเสวียนไม่สามารถพูดออกมาได้ชัดเจน แต่มันไม่ใช่ความคิดที่ไม่ดีอย่างแน่นอนนับตั้งแต่ดื่มน้ำพุวิญญาณ ความสามารถในการรับรู้ของนางก็ดีเยี่ยมกว่าคนทั่วไปมาก โดยเฉพาะเจตนาร้ายเพียงแต่เจ้าของร่างเดิมไม่เคยออกจากเมืองหลวงมาก่อน นางไม่รู้จักกับฉุยอวี้ หากต้องการอธิบายจริงๆ เช่นนั้นก็คงพูดได้เพียงว่า บนโลกมนุษย์มีสิ่งที่เรียกว่าเจอกันครั้งแรกก็รู้สึกเหมือนเป็นเพื่อนกันมานานอยู่จริงๆแต่กลับไม่ค่อยเชื่อใจมากนัก คนที่สามารถหาวิธีครอบงำผู้คนได้อย่างฉุยอวี้ จะต้องมีความฉลาดเฉียบแหลมอย่างลึกซึ้ง เหตุใดจึงทำดีกับนางโดยไม่มีเหตุผลเช่นนี้ได้? หรือว่ามีเงื่อนงำแอบแฝงอยู่? หรือว่าฉุยอวี้มีความสัมพันธ์บางอย่างกับเจ้าของร่างเดิม? ระหว่างที่อินชิงเสวียนใจลอย นิ้

ทันใดนั้น อินชิงเสวียนก็ถามด้วยความประหลาดใจว่า “เช่นนั้นวิชาสะกดเส้นลมปราณของท่าน สามารถทำลายได้หรือไม่?”เย่จิ่งอวี้เลิกดวงตาและถามว่า “เจ้าอยากช่วยฟางรั่วฟื้นฟูวรยุทธ์งั้นหรือ?”“ข้ามีความคิดเช่นนั้นจริงๆ ในเมื่อนางยินยอมที่จะติดตามข้าอย่างสุดจิตสุดใจ ข้าก็ไม่อยากทำลายความหวังดีของนาง ข้าจะใช้วิธีการของตัวเองเพื่อปลูกฝังนาง”ขณะที่อินชิงเสวียนกำลังพูดนั้น ดวงตาก็สดใสเป็นประกาย ความมั่นใจอันแข็งแกร่งก็เล็ดลอดออกมาจากใบหน้าเล็กๆ ที่สวยงามนั้น และยังเต็มไปด้วยพลัง“เสวียนเอ๋อร์จะปลูกฝังนางให้เป็นอะไร? นักฆ่า เริ่มการเป็นสายลับงั้นหรือ?”เย่จิ่งอวี้สงสัยเล็กน้อยอินชิงเสวียนเอียงศีรษะแล้วพูดว่า “ความลับเพคะ ข้ายังไม่บอกท่านในตอนนี้ ข้าไปเตรียมอาหารค่ำก่อนนะเพคะ!”อินชิงเสวียนพูดจบก็ยกกระโปรงวิ่งออกไปเย่จิ่งอวี้ยิ้มหวาน ยังเป็นแค่สาวน้อยจริงๆ ด้วยแต่คำพูดนี้ออกมาจากปากของเย่จิ่งหลาน จึงดูแปลกไปหน่อยจากนั้นก็หัวเราะอย่างไม่มีเสียง คงเป็นเพราะทั้งสองคนสนิทสนมกันมาก อาหลานมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ก็เป็นสิ่งที่เขายินดีจะเห็นวันที่กลับเมืองหลวง เขาจะหาอาจารย์มาสอนเย

“ต่งจื่ออวี๋ เจ้ากลับมาแล้วหรือ?”อินชิงเสวียนก็มีสีหน้าตื่นตระหนกใจและดีใจเช่นกันต่งจื่ออวี๋พยักหน้าพูดว่า “กลับมาแล้ว”ระหว่างที่พูดคุยกัน ทั้งสองก็เดินเข้ามาในเรือนแขนของเก่อหงยวนยังพันด้วยผ้าพันแผลอยู่“ข้ามาขอบคุณน้องเขยของท่าน”นางยกคางขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับแววตาที่เย่อหยิ่ง จากนั้นจึงชูปูที่อยู่ในมือขึ้นมา“ได้ยินว่าเขาชอบกินสิ่งนี้มาก จึงให้เหล่าศิษย์พี่ศิษย์น้องช่วยกันจับมาจำนวนหนึ่ง”อินชิงเสวียนไม่เคยมองเพียงสิ่งผิวเผินเหล่านี้ ไม่ว่าเก่อหงยวนจะทะนงตนมากเพียงใด แต่การช่วยชีวิตนางไว้คือเรื่องจริงนางเดินหน้าเข้าไปรับปู ยิ้มและพูดว่า “แม่นางเก่อเกรงใจแล้ว ข้ายังไม่ได้ขอบคุณแม่นางที่ช่วยชีวิตข้าในวันนั้น ข้าได้เตรียมสิ่งของเล็กน้อยมาให้แม่นางได้ใช้ด้วย แม่นางเก่อและจื่ออวี๋นั่งรอสักครู่นะ ข้าจะไปเรียกเย่จิ่งหลานมาเดี๋ยวนี้”“ไม่ต้องเกรงใจ ครั้งนี้แค่ออกมาสูดอากาศเท่านั้น บังเอิญเจอกับต่งจื่ออวี๋ จึงเดินมาด้วยกัน”เก่อหงยวนเอามือไพล่หลังข้างหนึ่ง ถือพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ของยอดหญิงไว้แน่นอินชิงเสวียนเม้มปากหัวเราะ และมองไปที่ต่งจื่ออวี๋“ได้ข่าวของผู้อาว

เย่จิ่งอวี้พูดปลอบใจว่า “วางใจเถอะนะ เสด็จอาไม่ใช่คนที่ไร้ซึ่งเหตุผล อีกทั้งนางหายตัวไปนานขนาดนั้น หากต้องการตามหาก็ไม่ต่างจากงมเข็มในมหาสมุทร ไม่ใช่เรื่องที่สามารถสืบหาได้ชั่วข้ามคืน”อินชิงเสวียนยิ้มอย่างทำอะไรไม่ได้“เป็นเช่นนั้นอย่างแท้จริงเพคะ ช่างเถอะ ไม่ต้องคิดเรื่องเหล่านี้แล้ว ข้าจะให้ฟางรั่วไปตามหาชางบ้านมาต่อเรือ อาอวี้ยังไม่บอกข้าเลยนะ ท่านสามารถปลดวิชาสะกดเส้นลมปราณได้หรือไม่?”การใช้ชีวิตในโลกยุทธภพ การสามารถอยู่ได้โดยไร้วิทยายุทธ์ แม้ฟางรั่วยินยอมที่จะติดตามนาง อินชิงเสวียนก็ต้องแสดงความรับผิดชอบต่อนางเย่จิ่งอวี้รู้สึกเสียใจเล็กน้อย“ข้าปลดไม่เป็นหรอก ข้าจะช่วยถามท่านตาให้เสวียนเอ๋อร์นะ วิชาสะกดเส้นลมปราณก็เป็นหนึ่งในวิชาที่เลิศล้ำที่สุดของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ ท่านตาเป็นเจ้าสำนัก เขาต้องเข้าใจมากกว่าข้าแน่นอน”อินชิงเสวียนเลิกดวงตาที่สดใสราวสายน้ำ และมองไปที่เย่จิ่งอวี้ด้วยใบหน้าที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม“ข้าไม่ได้ฟังผิดไปใช่หรือไม่ อาอวี้เรียกว่าท่านตางั้นหรือ?”เย่จิ่งอวี้กระแอมไอแล้วพูดว่า “เจ้าสำนักเป็นผู้มีบุญคุณต่อท่านแม่ของ ยิ่งมีบุญคุณที่เลี

“พ่ะย่ะค่ะ”ท่านอ๋องโมริตะหมอบกราบลงบนพื้นทันที ร่างกายที่อวบอ้วนราวกับลูกบอลหนังขนาดใหญ่ น่าขันเป็นอย่างมากจักรพรรดิลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าอึมครึม และพูดเสียงเยือกเย็นว่า “นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้าย หากพวกเรายังทำได้ไม่ดี ข้าจะสังหารชาวตงหลิวกลุ่มแรกก่อน เพื่อลดแรงกดดันด้านอาหารที่น้อยลง ข้าจะเริ่มจากขุนนางอย่างพวกเจ้าก่อน และปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน!”เมื่อพูดจบ จักรพรรดิก็เดินเข้าไปในห้องโมริตะและคนอื่นๆ ต่างมองหน้าซึ่งกันและกัน ทำได้เพียงเดินออกไปจากวังหลวงเมื่อมาถึงด้านนอก ทั้งสามก็พูดเรื่องน่าเบื่อหน่าย“ไม่ใช่ว่าใช้ทางอ้อมไม่ได้ แต่การเดินทางทางทะเลในระยะไกล จำเป็นต้องใช้กำลังทหารจำนวนมากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”“แต่ยังดีกว่าการที่พวกเราถูกเชือด”ท่านอ๋องโมริตะลูบเคราบางของเขา และพูดเสียงโหดเหี้ยมว่า “ครั้งนี้ไมจำเป็นต้องใช้กองทหารขนาดใหญ่ ตามหาทหารที่เชี่ยวชาญทางน้ำ และคัดเลือกชาวตงหลิวที่มีรูปร่างคล้ายชาวดินแดนจงหยวนเพื่อลักลอบเข้าไป เป้าหมายของพวกเราคือพิณการเวก ตราบใดที่สามารถทำลายพิณนี้ได้ สงครามครั้งนี้ก็มีความเป็นไปได้อย่างมากที่จะได้รับชัยชนะ”ขณะนั