บททั้งหมดของ สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: บทที่ 601 - บทที่ 610

ในคืนที่มีลมหิมะ ไร้ดาวและเดือนอากาศกลับไม่หนาวมากนักเมื่อรู้ว่าเย่จิ่งอวี้มีธุระเฉพาะหน้า อาจจะกลับมาที่ตำหนักจินหวูดึกเล็กน้อย จู่ๆ อินชิงเสวียนก็อยากออกไปเดินเล่นด้านนอกนางเติบโตในหมู่บ้านแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ จึงมีความรู้สึกบางอย่างเกี่ยวกับหิมะที่แตกต่างออกไปหิมะสร้างความทรงจำให้นางอย่างมากมาย ตอนที่ยังเล็ก ทุกครั้งที่มีหิมะตก นางมักอ้อนวอนคุณย่าให้ทำลานสเก็ตน้ำแข็งเล็กๆ ให้นางในสวน และเล่นแคร่เลื่อนหิมะด้านบนนั้น ในช่วงปีใหม่ก็จะเกลือกกลิ้งอยู่บนน้ำแข็ง คนเก่าคนแก่เชื่อว่าจะสามารถขจัดโรคร้ายได้นานาชนิดอินชิงเสวียนแทบไม่เคยเข้าใจเรื่องเล่านี้ แต่รู้สึกว่ามันสนุกอย่างมาก ดังนั้นเมื่อถึงฤดูหนาว นางจะรอคอยวันที่หิมะตก จากนั้นก็จะเล่นทำสงครามหิมะกับเพื่อนบ้านโดยรอบตลอดทางเมื่อนึกถึงช่วงเวลาวัยเด็ก อินชิงเสวียนก็ยิ้มออกมาที่มุมปากแม้คุณย่าจะมอบชีวิตที่ร่ำรวยให้แก่นางไม่ได้ แต่กลับมอบความทรงจำวัยเด็กที่เต็มไปด้วยความสุขในแก่นางเมื่อถอนหายใจเบาๆ แล้ว นางก็คลุมเสื้อคลุมที่ประดับด้วยขนกระต่ายอวิ๋นฉ่ายกำลังตัดไส้ตะเกียง เมื่อเห็นอินชิงเสวียนสวมเสื้อคลุมด้านนอก นางจึงถามขึ้น

อินชิงเสวียนก็รู้สึกถึงคาวเลือดในลำคอเช่นกัน นางพยายามฝืนมันไว้ จากนั้นก็ใช้ความรวดเร็วของมิติ บุกจู่โจมอาซือหลานอาซือหลานสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เหตุใดอินชิงเสวียนจึงเก่งกาจขึ้นอย่ากะทันหันเช่นนี้?เขาไม่กล้าประมาท เพื่อจับอินชิงเสวียนให้ได้ในคราวเดียว เขาจึงยกระดับพลังยุทธ์ไปถึงขั้นที่เจ็ดโดยไม่รู้ว่าจุดเด่นของทักษะห้าสิบห้าสิบของอินชิงเสวียนจะยิ่งสำแดงอานุภาพเมื่อฝ่ามือของทั้งสองมาปะทะกันอีกครั้ง พลังที่ยิ่งใหญ่ราวกับผลักภูเขาพลิกทะเล ก็ทำให้ทั้งสองคนสั่นสะเทือนถอยหลังไปหลายก้าวสายเลือดสีแดงไหลออกมาจากมุมปากของพวกเขาพร้อมกัน อวัยวะภายในของพวกเขาต่างก็เจ็บปวดรวดร้าวรอยยิ้มบนใบหน้าของอาซือหลานค่อยๆ จางหายไปในทันที“ไม่คิดว่าระดับความรู้ลึกซึ้งของชิงเสวียนจะสูงส่งถึงเพียงนี้ ที่ข้าปล่อยไก่ไปก่อนหน้านี้ ช่างผิดต่อเจ้าจริงๆ”ทันทีที่เขาขยับนิ้วมือ กลุ่มหมอกสีดำก็วนเวียนอยู่บนปลายนิ้วของเขา“เช่นนั้นก็ทดสอบพลังกระบวนท่านี้ของข้าดูอีกครั้งสิ”อินชิงเสวียนรู้แก่ใจว่าต้องเป็นวิชามารชั่วร้ายอย่างแน่นอน แววตาของนางมีความระแวดระวังสูงมากขึ้นอาซือหลานได้บินถลาจู่โจมเข้ามาอินชิ

หัวหน้าเหลียงรูปร่างไม่สูง ขนาดตัวผอมบางเล็กน้อย จึงถูกเย่จิ่งอวี้หิ้วตัวขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงบรรยากาศหนาวเย็นที่แผ่นหลัง หัวหน้าเหลียงก็มีเหงื่อผุดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้“ฝ่าบาทโปรดอภัย กระหม่อมได้ให้สาวใช้ล้างบาดแผลให้กุ้ยเฟยเรียบร้อยแล้ว เหนียงเหนียงไม่เป็นอันตรายมากนัก เพียงแต่เสียเลือดเล็กน้อย ต้องการเพิ่มการบำรุงให้ดีพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมได้สั่งให้คนไปนำโสมพันปีมาต้นหนึ่งแล้ว เพื่อใส่ยาให้แก่กุ้ยเฟยพ่ะย่ะค่ะ”ใบหน้าของเย่จิ่งอวี้จึงผ่อนคลายลงเล็กน้อยเขาปล่อยหัวหน้าเหลียงลง และพูดเสียงเข้มว่า “ต้องการตัวยาชนิดใด เจ้าหยิบใช้ได้ตามสมควร อย่าให้เหนียงเหนียงมีโรคแทรกซ้อนโดยเด็ดขาด”หัวหน้าเหลียงรีบพูดว่า “กระหม่อมทราบพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมขอรับรองว่าใช้เวลาเพียงไม่กี่วัน ร่างกายของเหนียงเหนียงจะกลับมาเป็นปกติดังเดิม”เย่จิ่งอวี้ไม่อยากเสียเวลาพูดมากกับเขา จึงสาวเท้าเดินไปด้านหน้าเตียงสีหน้าของอินชิงเสวียนซีขาวเล็กน้อย แต่ไม่ได้ย่ำแย่เหมือนอย่างที่เย่จิ่งอวี้จินตนาการเอาไว้ ดวงตาคู่หนึ่งยังคงลืมอยู่ และมีชีวิตชีวาอย่างมาก“อาอวี้ ท่านมาแล้วหรือเพคะ?”อินชิงเสวียนหันหน้ามา มุมปากแขวนรอ

เย่จิ่งหลานเงยหน้าขึ้น และสบตากับอาซือหลาน และโพล่งคำว่าไอเชี้ยออกมาอย่างอดไม่ได้มารดิสิ ใครจะคิดว่าไอ้สุนัขตัวนี้จะกลับมาว่องไวเช่นนี้ และยังจับตัวสาวรับใช้ของเขามาด้วยอาซือหลานก็ทำสีหน้างุนงงเช่นกัน หวังซุ่นโผล่มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?“เจ้า...”อาซือหลานยังไม่ทันพูดจบ เขาก็พุ่งตัวเข้ามาจับเย่จิ่งหลานวินาทีถัดไป เรื่องที่ทำให้เขาต้องประหลาดใจก็คือ ไม่เพียงแต่หวังซุ่น แม้แต่เป่าเล่อเอ่อร์ก็หายตัวไปแล้วเช่นกันอาซือหลานเดินอยู่บนพื้นสองก้าว แต่ก็ไม่พบกลไกใดๆ อีกทั้งที่นี่คือใต้ดิน ยังสามารถขุดทำกลไกใดได้อีก แม้ว่าจะมีอยู่จริงๆ ก็ไม่อาจเล็ดลอดสายตาเขาไปได้และทั้งสามคนนี้กลับหายตัวไปกลางอากาศต่อหน้าของเขา ซึ่งหายไปเหมือนกับอินชิงเสวียนหรือว่าเจอผี?จากนั้นเขาก็ส่ายหน้าอีกครั้งเขาไม่เคยเชื่อเรื่องผีสาง หากบนโลกนี้มีผีอยู่จริงๆ ผู้คนที่ตายไปแล้วนับพันปีก็คงยืนอยู่เต็มดินแดนจงหยวนไปหมดแล้วสิ คนที่ถูกเขาฆ่าตายยิ่งมีจำนวนไม่น้อย หากวิญญาณมีอยู่จริงๆ คงตามมาแก้แค้นเขานานแล้ว จะต้องมีกลไกซ่อนอยู่อย่างแน่นอน“ทหาร ตรวจค้นที่นี่อย่างละเอียด คนพวกนี้คงหนีไปได้ไม่ไกล และค้นหาละแวกใก

“ฟางรั่ว!”กวนเซี่ยวตะโกนเสียงดัง ฟางรั่วก็หายไปไม่เห็นแม้แต่เงาความโกรธประดังเข้ารุมเร้าหัวใจ เลือดก็กระอักออกจากปากในระหว่างที่เขาล้มคลุกลงบนพื้น มือข้างหนึ่งเข้ามาจับเขาไว้กวนเซี่ยวผ่อนคลายลง และเงยหน้ามอง“พี่สิงอวิ๋น”อินสิงอวิ๋นปล่อยมือ และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “สหายกวนจะไปที่ใด จะไปพบหน้าจอมโจรนั่นใช่หรือไม่?”กวนเซี่ยวไม่ค่อยกล้าเผชิญหน้ากับเขา เพราะเขาเอาน้องสาวของผู้อื่นมาทำข้อตกลง เขาจึงเบี่ยงสายตาไปอีกด้าน และพูดเสียงเบาว่า “ไม่ใช่ ข้าเพียงออกมาเดินเล่นเท่านั้น”อินสิงอวิ๋นมองเขาด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม และพูดเสียงเข้มว่า “สหายกวน ข้าหวังว่าเจ้าจะรู้ผิดรู้ชอบ อย่าทำเรื่องที่ผิดต่อผู้อื่นและไม่เกิดผลดีต่อตัวเอง ข้าถูกอาซือหลานหลอกลวงมาแล้วหนึ่งครั้ง ครั้งนี้ต้องการคิดบัญชีกับเขา หากเจ้ารู้ที่อยู่ของเขา หวังว่าเจ้าจะบอกข้าได้”“ข้าไม่รู้จริงๆ ข้าเองก็อยากตามหาเขาเพื่อช่วยหญิงงามคนรู้ใจของข้า และหวังว่าสหายอินจะช่วยข้าได้อีกแรง”กวนเซี่ยวพยายามระงับกลิ่นคาวที่พุ่งเข้ามาในลำคอ และมีการอ้อนวอนอยู่ในน้ำเสียงของเขาอินสิงอวิ๋นไม่อยากถามเรื่องของกวนเซี่ยว ขอเพียงมั่น