บททั้งหมดของ สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: บทที่ 991 - บทที่ 1000

เฟิงเอ้อร์เหนียงได้จูงม้ามาทั้งหมดสี่ตัว ขณะที่ผู้อาวุโสหันกำลังจะขึ้นม้า จู่ๆ อินชิงเสวียนก็พูดว่า “ไม่ได้ จ้าวเอ๋อร์ยังเด็กเกินไป ทนรับแรงกระแทกระยะเวลานานไม่ได้ ผู้อาวุโสโปรดใจกว้าง จ้างวานรถม้าด้วยเถิด”เฟิงเอ้อร์เหนียงมองนางด้วยความรู้สึกขอบคุณทันทีผู้อาวุโสหันพูดอย่างอบอุ่น “เรื่องนี้เจ้าวางใจได้ ข้าอุ้มเขาอยู่ รับรองว่าเขาจะรู้สึกราวกับเดินบนพื้นราบ”อินชิงเสวียนพูดเสียงแข็ง “แบบนั้นก็ไม่ได้ผล เด็กยังต้องนอน ยังต้องเล่น อยู่บนหลังม้าไม่มีพื้นที่ว่างจริงๆ ถ้าผู้อาวุโสยืนกรานที่จะปฏิเสธ เช่นนั้นผู้เยาว์ก็จะไม่ไป น้ำนี้ เกรงว่าผู้อาวุโสจะไม่ได้ดื่มอีกแล้ว”ผู้อาวุโสหันพูดด้วยสีหน้าจนปัญญา “ชิงเสวียน เจ้าเป็นถึงฮองเฮาแห่งแคว้น ควรรู้ว่าทุกอย่างต้องเห็นแก่สถานการณ์โดยรวม เหตุผลที่เรามาที่นี่อย่างเร่งรีบขนาดนี้ ก็เพราะตำหนักเทพกำลังเดือดร้อน เราต้องรีบกลับโดยเร็วที่สุด”“นั่นเป็นเรื่องของผู้อาวุโส ไม่เกี่ยวข้องกับผู้เยาว์ ผู้เยาว์เพียงต้องการรับรองความปลอดภัยของลูก หากผู้อาวุโสยืนกรานที่จะปฏิเสธ เช่นนั้นผู้เยาว์ต้องล่วงเกินแล้ว”อินชิงเสวียนยกมือขึ้นเรียกพิณการเวก เฟิงเอ้อร์เหน

เมื่อเห็นเย่จิ่งอวี้ยืนนิ่งไม่ไหวติง หลี่เต๋อฝูก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาอีกเขาคลานไปข้างหน้า ดึงชายเสื้อของเย่จิ่งอวี้ แล้วพูดด้วยสีหน้าวิงวอน “ฝ่าบาท เราเข้าไปก่อนเถิด ใกล้ถึงฤดูคิมหันต์แล้ว ตกค่ำยังมียุงแมลงอยู่เยอะ”คำพูดพวกนี้ล้วนเป็นคำที่พระนางฮองเฮาสอนให้เขาพูด หากฝ่าบาทถามขึ้นมาอีก เขาก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรเย่จิ่งอวี้ยืนอยู่กลางลานสักพัก แล้วจึงเดินเข้าตำหนักไป แต่ไม่ทราบว่าด้วยเหตุผลประการใด สิ่งที่ปรากฏอยู่ในหัวล้วนมีแต่ภาพการตกแต่งในตำหนักจินหวูหรือว่าวันนี้เหนื่อยมากเกินไป จู่ๆ ถึงได้คิดถึงเสด็จแม่ขึ้นมา?เขานั่งลงบนเก้าอี้ ยกนิ้วเรียวขึ้นนวดคิ้วที่ปวดตึงเล็กน้อยเหล่าขันทีน้อยเดินเรียงแถวเข้ามา ยกอาหารซึ่งเป็นธัญพืชหยาบแบบเดียวกับที่เคยกินเมื่อก่อน เย่จิ่งอวี้ไม่แม้แต่จะเหลือบมอง โบกมือแล้วพูดว่า “เอาออกไปเถอะ ข้าไม่อยากกิน”หลี่เต๋อฝูที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดเกลี้ยกล่อมเสียงนุ่ม “ฝ่าบาทจะไม่เสวยได้อย่างไร ต้องรักษาพระวรกายนะพ่ะย่ะค่ะ!”“น่ารำคาญ ออกไปซะ!”น้ำเสียงของเย่จิ่งอวี้ก็ขรึมลง กระแสเสียงอันเย็นชาทำให้หลี่เต๋อฝูตัวสั่น“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา”เขาก้าวไปสองก้าว แ

เฟิงเอ้อร์เหนียงตื่นตระหนก มองไปที่อินชิงเสวียนอินชิงเสวียนเริ่มกระวนกระวายใจคนแซ่หันยังจับตามองอยู่ตรงนั้น ตอนนี้นางทำได้เพียงหาโอกาสถามไถ่เรื่องคร่าวๆ ไม่มีเวลามาอืดอาดยืดยาดอยู่นี่“เจ้าบอกมาเร็ว เราไม่มีเวลามากขนาดนั้น”อินชิงเสวียนพิมพ์อีกครั้งผู้อาวุโสหันมีทักษะวรยุทธ์ยอดเยี่ยม ประสาทการฟังเหนือกว่าคนธรรมดา บางทีทุกอากัปกิริยาการเคลื่อนไหวของคนสองคนอาจจะดังเข้าหูเขาแล้วก็ได้ตอนนี้เสี่ยวหนานเฟิงยังอยู่ในมือของเขา อินชิงเสวียนย่อมไม่กล้าประมาทอยู่แล้วเฟิงเอ้อร์เหนียงเห็นตัวอักษรในโทรศัพท์อย่างชัดเจน ริมฝีปากแห้งผากเม้มแน่นอยู่นาน เป็นน็นเวลาห้าอึดใจเต็มๆ ในที่สุดก็พยักหน้าอินชิงเสวียนใจชื้นขึ้นมาทันที แล้วพิมพ์ถามอีกครั้งว่า “เรื่องแม่ของข้า ทั้งหมดเป็นเรื่องจริงหรือไม่”เฟิงเอ้อร์เหนียงพยักหน้า จากนั้นส่ายหัวอินชิงเสวียนขมวดคิ้ว ถามว่า “เจ้าหมายความว่าอย่างไร”เฟิงเอ้อร์เหนียงอ้าปาก จากนั้นก็ได้ยินผู้อาวุโสหันตะโกนมาแต่ไกล “ฟ้ามืดแล้ว ตามพื้นหญ้ามีงู แมลง หนู และมดมากมาย พวกเจ้าสองคนอย่าชักช้าอยู่นาน”อินชิงเสวียนกัดริมฝีปากล่าง แล้วพิมพ์อีกวันนี้พอแค่นี้ก่อน

เสี่ยวหนานเฟิงที่อายุเท่านี้จะแยกแยะดีชั่วได้อย่างไร เมื่อเห็นฉางเฮิ่นเทียนยิ้ม ทั้งยั้งเล่นกับตัวเอง เขาก็พยักหน้าอย่างมีความสุขอินชิงเสวียนยกมุมปากขึ้นเช่นกันตราบใดที่ยังมีความต้องการก็จัดการได้ง่าย กลัวแต่ว่าเขาจะไม่ปรารถนาสิ่งใดสักพักอาหารง่ายๆ ก็เตรียมพร้อมเสร็จสรรพอินชิงเสวียนหยิบข้าวถ้วยร้อนสองกล่องส่งให้ฉางเฮิ่นเทียน“ข้าวนี้นุ่มมาก ลูกข้ากินได้ พวกเจ้าสองคนกินกันคนละกล่องนะ ถ้าไม่พอ เจ้าก็กินเสบียงอาหารแห้ง”“ขอบคุณแม่นางอิน”ฉางเฮิ่นเทียนใช้มือหนึ่งอุ้มเสี่ยวหนานเฟิง แล้วรับอาหารด้วยมืออีกข้างหนึ่งอินชิงเสวียนกินชอบหม้อไฟเล็ก จึงหยิบของตัวเอง ส่วนที่เหลือที่เหลือก็เก็บไว้ให้ผู้อาวุโสหันและเฟิงเอ้อร์เหนียง“เจ้าสำนักฉุยกินอะไรได้หรือไม่ ที่ข้ายังมีนมอยู่นะ”เฟิงเอ้อร์เหนียงส่ายหัว“ตอนนี้น่าจะไม่ได้ ประเดี๋ยวข้าจะถ่ายทอดพลังงานภายในให้นาง ประคับประคองร่างกายของนางไว้”“อื้ม ถ้าต้องการเจ้าค่อยบอกข้านะ”อินชิงเสวียนเปิดฝากล่อง แล้วนั่งกินอยู่ข้างๆผู้อาวุโสหันอาศัยอยู่บนภูเขามาตลอด ไม่มีความต้องการอาหารมากนัก แต่ยังคงถูกดึงดูดความสนใจด้วยกลิ่นหอมที่ไม่เคยได้กล

เย่จิ่งหลานพยักหน้า“ดีมาก ความตั้งใจของเจ้า ข้าเห็นแล้ว ไปแจ้งผู้บังคับเรือ ให้หยุดเรือห่างจากเกาะตงหลิวหนึ่งลี้ หยุดพักผ่อนสักพัก พรุ่งนี้เราจะขึ้นเกาะ”ครึ่งชั่วยามต่อมา เรือขนาดยักษ์ก็หยุดอยู่ในทะเล เสียงคำรามกระหึ่มก็หายไป ทุกคนต่างเริ่มตึงเครียดกันทันทีเก่อหงยวนถามด้วยสีหน้าหวาดหวั่น “เย่จิ่งหลาน อย่าบอกนะว่า เรือเส็งเคร็งนี่ของเจ้าพังอีกแล้ว”เย่จิ่งหลานยักไหล่พูดว่า “ไม่ใช่อยู่แล้ว เป็นเพราะสถานการณ์ปัจจุบันของพวกเจ้าไม่สามารถต่อสู้ได้ ข้าจึงสั่งให้พักผ่อนชั่วคราว”เก่อหงยวนพูดอย่างหมดคำบรรยาย “ข้างหน้าคือเกาะตงหลิวแล้ว เราไปพักผ่อนที่เกาะได้ไหม ตอนนี้ข้าแค่อยากจะสัมผัสถึงความรู้สึกของเท้าที่เหยียบบนพื้นดิน”เย่จิ่งหลานพูดอย่างไม่อินังขังขอบ “ถ้าบนเกาะเต็มไปด้วยศัตรูที่รออยู่ล่ะ เจ้าจะโยนตัวเองเข้าไปในกับดักงั้นหรือ”“เจ้าดูเกาะโล้นๆ นี้สิ แม้แต่หญ้ายังมีเห็นเห็นหร็อมแหร็ม จะมีศัตรูอยู่ไหนกัน”เก่อหงยวนรู้ดีว่าสิ่งที่เย่จิ่งหลานพูดเป็นเรื่องจริง แต่นางไม่อยากอยู่บนเรือแม้เพียงไม่กี่อึดใจ “ศัตรูจะยังยืนเรียงเป็นแถวบนชายทะเลรอให้เจ้าฆ่าพวกเขางั้นหรือ คุณหนู ข้าขอแนะนำใ