All Chapters of Secretly in love with my brother : Chapter 31 - Chapter 40

DAHLIA Nagising ako na nasa hospital ako at kasama ko si Axel. Itinago ko sa puso ko ang takot ko. Nagpapasalamat ako dahil walang ibang ginawa sa akin ang hayop na ‘yun. Naiinis ako kay Axel pero mas galit ako sa sarili ko. Lalo na nalaman ko kay Nanay Chen na si Axel ang mismong nagligtas sa akin.Alam ko na ako ang may kasalanan. Dahil sa mga biglaan kong desisyon ay muntik na akong mapahamak. At ayoko na sinisisi ni Axel ang sarili niya. Habang narito kami sa hospital ay binabalot ng takot ang puso ko. At sa bawat araw na dumadaan ay nawawalan na ako ng gana sa lahat ng bagat. Kahit pa na todo alaga sa akin si Axel ay binabalewala ko ito.Nasa point na ako ng buhay ko na tatanggapin ko na lang na hindi kami ang para sa isa’t-isa na kahit anong gawin ko ay mahirap maging masaya. Habang pauwi na kami ay nagtataka ako. Ibang daan na kasi ang tinatahak naming dalawa.Hanggang sa nakarating kami sa isang bahay. Bahay raw namin. Pero hindi ko magawa na maging masaya. Gusto ko na kapag

WARNING MATURE CONTENT! BAWAL PO SA BATA HAHAHA… READ AT YOUR OWN RISK! (R18+)DAHLIA“Mister ko, ‘wag na kaya natin ituloy. Baka madisgrasya tayo,” sabi ko sa kanya dahil bigla akong kinakabahan. Baka kasi ano ang mangyari sa amin. Mahirap na at nakakahiya kapag nangyari ‘yun. Ayaw kong makita ang sarili ko sa balita. Baka maging headlines pa kami.“Trust your husband, Misis ko.” Nakangiti na sabi niya sa akin.“Okay, pero kapag talaga ikaw—”Sinilyuhan niya ang labi ko gamit ang labi niya. Pero hindi naman nagtagal dahil nagsimula na siyang magmaneho.“Ang ingay mo, Misis ko. Let's enjoy this ride. Trust me, alam ko ang ginagawa ko. Hindi ko hahayaan na mapahamak tayo. You're in good hands.” Sabi niya sa akin.“Okay po, i love you.” malambing na sabi ko sa kanya.“I love you so much, Misis ko.” malambing rin na sabi niya bago niya binilisan ang pagpapatakbo sa kotse niya.Habang tumatagal ay parang mas lumalaki siya sa loob ko. Napapikit ako dahil kakaibang sensasyon ang nararamdaman

DAHLIA“Kilala niyo po ba ang mommy namin?” tanong ko kay nanay.“Pinsan ko siya, but we’re not close. Ang alam ko lang ay ipinakasal siya sa isang mayaman na kasosyo ng tito ko.” sagot niya sa akin.“Pinsan po?” hindi naman ako makapaniwala. Ibig sabihin ay nanggaling si nanay sa isang mayamang pamilya.“Marami kasing nangyari sa akin kaya mas pinili ko na lang na lumayo sa pamilya ko.” nakangiti siya pero alam ko na hindi madali sa kanya ang mga nangyari at tingin ko ay alam niya ang nasa isipan ko.“Okay na po, nanay. Huwag na lang po nating pag-usap ang tungkol sa nakaraan. Patay na po si mommy at ayaw ko na rin po siyang maalala dahil never naman niya akong itinuturing na anak.” saad ko kay Nanay Chen.“Hindi ko alam na naging masama siya, hindi rin kasi kami close na dalawa dahil lumaki ako sa states.” sabi niya sa akin.“Malaking problema ang iniwan niya sa amin, nay. Hanggang ngayon ay hindi pa rin namin alam kung saan ba niya kinuha si Axel. Siya lang ang tanging nakakaalam sa

DAHLIA “Kasi…” “Bakit po?” tanong ko sa kanya dahil nanginginig na ngayon ang mga kamay niya. “D–Dahlia, sa tingin mo. Posible kaya na buhay pa ang anak ko?” tanong niya sa akin. “Paano niyo po nasabi na–” “I–Ito, ang name tag na ‘to. Doon rin ako nanganak at itong date na nandito ay same date sa birthday ng baby ko.” umiiyak na sagot niya sa akin. Napatulala ako at hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Ang nasa isipan ko ngayon ay napapatanong na lang rin ako. “Posible nga kaya?” “Dahlia, papayag ka ba na magpa-DNA test kami ni Axel?” Tanong niya sa akin na inaasahan ko na talaga dahil iniisip ko na. “Opo, opo payag ako.” umiiyak na sagot ko sa kanya. “Salamat, anak.” “Subukan po natin. Malay mo mahanap na ni Axel ang tunay niyang pamilya at ikaw po ‘yun. Hindi malabo na may ginawa si mommy. Kaya siguro mahal niya si Axel dahil pamangkin niya ito. Habang lumalaki kami ay siya lang ang bukod tanging mahal ni mommy. Siya lang ang inaalagaan

DAHLIA“Misis ko,” tawag niya sa akin.“Sige, magpakasal tayo kapag okay na ang records mo.” Sagot ko sa kanya.“Thank you, Misis ko.” Nakangiti na sabi niya sa akin.Naging tahimik naman ako dahil bumubuo ako ng plano sa isipan ko. Kung ganito siya ay paano na lang talaga ang mga pangarap ko. Baka kasi nakalimutan niya na babae pa rin ako. Na gusto ko rin ng romantic proposal. Kung hindi niya kayang ibigay sa akin ay ako na lang ang gagawa. Ganun ko siya kamahal kaya pati proposal na dapat ang lalaki ang gumagawa ay binabalak ko na rin na gawin.“Labas muna ako,” paalam ko sa kanya.“Saan ka pupunta?” “Uuwi muna ako, may kailangan lang akong gawin. Okay ka lang naman dito diba?” tanong ko sa kanya.“Opo,” nakangiti na sagot niya sa akin.Lumabas na ako dahil kailangan kong palamigin ang ulo ko. Kapag kasi nagtagal pa ako sa loob ay baka mabulyawan ko pa siya. Hindi naman talaga ako uuwi kailangan ko lang tumambay dito sa labas. Kinuha ko ang phone ko at tinawagan ko si Ate Mireya.