All Chapters of หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว: Chapter 911 - Chapter 920

"คัมภีร์สาวหยก?"ลู่เฉินตกตะลึงก่อน แล้วหัวเราะออกมา "พูดไปมากขนาดนี้ ที่แท้คุณมุ่งหมายเรื่องนี้"เขายังคิดว่าเธอมีจิตสํานึกเล็กน้อย และคํานึงถึงความปลอดภัยของเขาจึงพูดเกลี้ยกล่อมปรากฏว่าแกล้งกันทั้งนั้นเป้าหมายสุดท้ายของเธอคือเพื่อคัมภีร์สาวหยก"ลู่เฉิน คัมภีร์สาวหยกสําคัญกับฉันมาก หวังว่าคุณจะคืนให้ฉัน"สีหน้าของหงชิงเสียอึดอัดเล็กน้อย แต่ดวงตาของเธอแน่วแน่มาก"คัมภีร์สาวหยกผมได้ให้คุณแล้ว ตอนนี้คุณกลับมาขอกับผม มันเป็นเหตุผลอะไร?" สีหน้าของลู่เฉินค่อย ๆ เย็นลง"อย่าแกล้งทําเป็นเลย ฉันรู้ว่าคัมภีร์สาวหยกถูกคุณขโมยไปแล้ว ถ้าคุณมอบมาตอนนี้ เรายังสามารถเป็นเพื่อนกันได้" หงชิงเสียพูดอย่างจริงจัง"ก่อนอื่นขอประกาศว่า ผมไม่ได้เอาคัมภีร์หยกสาวอะไร พวกคุณทําให้หายไปแล้ว นั่นเป็นปัญหาของพวกคุณเอง ไม่เกี่ยวกับผมเลย ประการที่สอง เพื่อนอย่างคุณ ผมคบไม่ไหว" ลู่เฉินประชดประชัน"ลู่เฉิน! คุณจะต้องทำแบบนี้เหรอ? คัมภีร์สาวหยกไม่มีประโยชน์กับคุณเลย ถ้าคุณคืนให้ฉัน คุณยังสามารถถือโอกาสแสดงน้ำใจได้" หงชิงเสียขมวดคิ้วก่อนหน้านี้เธอยังคิดว่าอีกฝ่ายมีบุคลิกที่ดี แต่ตอนนี้เธอพบว่าที่แท้เป็นคนห

ฉากที่ถูกลู่เฉินตบอย่างรุนแรงก่อนหน้านี้ เธอยังคงจดจำได้เลยสําหรับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ เธอเกลียดเข้ากระดูกแล้ววันนี้ ในที่สุดก็มีโอกาสแก้แค้นได้แล้ว"หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ให้ท่านจื่อหยางออกมาเถอะ" ลู่เฉินมีสีหน้าเฉยเมย"ฮึ่ม! จะท้าทายอาจารย์ผม คุณต้องผ่านด่านผมก่อน"ในเวลานี้ โมเมนตัมที่น่ากลัวจู่ๆ ก็ปะทุขึ้นท่ามกลางฝูงชนหลังจากนั้น ชายและหญิงคู่หนึ่งก็ลุกขึ้นสู่ท้องฟ้า ข้ามระยะทางสิบกว่าเมตรทันที แล้วลอยไปที่หน้าค่ายตระกูลต่งเบา ๆผู้ชายมีรูปร่างสูงใหญ่ ตาแหลมคม ออร่าเหมือนไฟ ระเบิดและร้อนแรงผู้หญิงมีท่าทางสง่างาม ใบหน้าไม่แยแส ออร่าเหมือนน้ำแข็ง แหลมคมและเย็นชาชายและหญิง น้ำแข็งและไฟ เป็นสองขั้วโดยสิ้นเชิง"ศิษย์พี่ พวกคุณมาได้อย่างไร?"พอเห็นทั้งคู่ ต่งเทียนเป่าก็อดสีหน้าดีใจไม่ได้"ได้ยินว่าคุณถูกรังแก พวกเราก็ต้องมาสนับสนุนหน่อย" ผู้ชายยิ้มสดใสส่วนผู้หญิงก็พยักหน้าเล็กน้อย ถือว่าเป็นการทักทายแล้ว"เทียนเป่า สองคนนี้คือ..."ต่งฉางเหิงอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย"พ่อครับ ผมจะแนะนําให้พวกคุณรู้จักหน่อย คนนี้คือศิษย์พี่ใหญ่ของผม เฉินหั่ว คนนี้คือศิษย์พี่คนท

เขาก็รู้สึกแปลกใจด้วย ผู้ยอดฝีมือระดับการฝึกร่างขั้นครึ่งจงซือ มีสิทธิ์ที่จะเป็นผู้อาวุโสของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้แล้วเหตุใดจึงติดตามลู่เฉิน?หรือว่า เชิญมาช่วยการต่อสู้ด้วยเงินจํานวนมากหรือ?"ไม่ได้เจอกันหนึ่งคืน ไอ้คนเก่านั้นดูเหมือนจะเก่งยิ่งขึ้นแล้ว?"อีกด้านหนึ่ง ไป๋ซิ่วมองด้วยสีหน้าไม่ดี และค่อนข้างเกลียดเธอมาถึงการฝึกร่างขั้นครึ่งจงซือมาหลายปีแล้ว ยากที่จะพัฒนาไปข้างหน้าได้แต่ชายชราที่ผอมแห้งคนนั้นยังมีที่ว่างสําหรับการพัฒนา ซึ่งทําให้คนอิจฉาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้"แม่งเอ้ย ไอ้ตาแก่นั่นเป็นใคร? คาดไม่ถึงว่าแม้แต่คู่น้ำแข็งและไฟก็ไม่สามารถปราบปรามได้เลย" ต่งเมิ่งเซียงใจร้อนนิดหน่อย"อย่าเพิ่งรีบ อย่างน้อยตอนนี้ คู่น้ำแข็งและไฟยังคงได้เปรียบอย่างมั่นคง" ต่งฉางเหิงลูบเคราอันดับที่ 5 และ 6 ของรายชื่อฟ้า จะเป็นคนที่ไม่สมกับคำร่ำลือได้อย่างไร?โดยเฉพาะหลังจากร่วมมือกันแล้ว ยิ่งอยู่ยงคงกระพันมาก เอาชนะคู่ต่อสู้ได้ไม่ช้าก็เร็ว"วางใจเถอะ ตาแก่คนนั้นไม่มีทางสู้ศิษย์พี่ผมได้หรอก"ต่งเทียนเป่าพูดด้วยสีหน้ามั่นใจ "ผมเชื่อว่าภายในสามนาที เขาจะพ่ายแพ้!"เขาเพิ่งพูดจบ ก็ได้ยินเ

"แป๊ะ!"ลูกบอลน้ําแตกทันที แม้แต่ปลาตัวเล็ก ๆ ที่ว่ายน้ําอยู่ข้างในก็ระเบิดเป็นน้ำเลือดทันที"ฮะ?"ฉากที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันทําให้ท่านจื่อหยางขมวดคิ้วเล็กน้อยแม้ว่าเป็นการโจมตีอย่างลวกๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่าคนธรรมดาจะทําลายได้"ท่านจื่อหยาง คู่ต่อสู้ของคุณคือผม"ลู่เฉินก้าวออกมาขวางหน้าเหล่าจาง"คุณก็คือลู่เฉินเหรอ?"ท่านจื่อหยางกวาดขึ้นลงเขาด้วยสายตาที่เย็นชาแหลมคม มีโมเมนตัมมากดั่งเทพเจ้าผู้สูงส่ง มองลงมาที่มนุษย์ผู้ถ่อมตัวที่เหมือนมดตั๊กแตน"ใช่"ลู่เฉินมีสีหน้าสงบ"ทำลายพลังยุทธ์ตัวเองและหักมือตัวเองด้วยคุณเอง แล้วค่อยโขกหัวเพื่อขอโทษให้ลูกศิษย์ผม ผมจะไว้ชีวิตคุณได้" ท่านจื่อหยางพูดอย่างเย็นชาแม้ว่าคําพูดจะสงบ แต่ก็มีความเผด็จการที่ไม่มีใครเทียบได้"ไอ้คนที่แซ่ลู่ ได้ยินไหม? ยังไม่รีบทำลายพลังยุทธ์ตัวเอง คุกเข่ามาโขกหัว!" ต่งเทียนเป่าตะโกนอย่างโอ้อวดมีโอกาสเหยียดหยามลู่เฉินได้ เขาจะย่อมพลาดไม่ได้ในเมื่ออีกฝ่ายไม่มีพลังยุทธ์แล้ว ก็จะปล่อยให้เขาทำอะไรตามใจชอบไม่ใช่หรือ?"ฮึ่ม! ให้คุณได้เปรียบจริง ๆ เลย คาดไม่ถึงว่าจะได้ไว้ชีวิต"ต่งเมิ่งเซียงกอดอก แสดงความดูถูกเหยียด

เป็นท่านจื่อหยางที่เพิ่งถูกตีจนตกน้ำไปในขณะนี้ ท่านจื่อหยางคลุมผมและเปียกโชกไปทั้งตัว เหมือนลูกหมาตกน้ำไป ดูกระอักกระอ่วนเล็กน้อยแม้ว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แต่ก็ไม่มีอํานาจของการฝึกร่างขั้นจงซือเหมือนเดิมอีกต่อไป"อาจารย์ไม่เป็นไรเลยเหรอ? เยี่ยมไปเลย"เมื่อเห็นฉากนี้ ต่งเทียนเป่าและคนอื่น ๆ ก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่า และมีความมั่นใจอีกกลุ่มคนที่ตกใจและสิ้นหวังก่อนหน้านี้ ตอนนี้ก็ได้ฟื้นความหวังแล้วลู่เฉินเป็นการฝึกร่างขั้นจงซือหนุ่มจริง แต่ท่านจื่อหยางก็เป็นการฝึกร่างขั้นจงซือเช่นกัน เมื่อกี้นั้นเห็นได้ชัดว่าเขาประมาทข้าศึก เขาถึงเสียเปรียบหากจะเผชิญหน้ากันจริง ๆ ท่านจื่อหยางซึ่งเป็นนักสู้ในการฝึกร่างขั้นจงซือเก่าแก่ ต้องมีทักษะที่เหนือกว่าแน่นอน"ไอ้เด็ก! คุณกล้าดียังไงที่จะลอบโจมตีผม?"หลังจากขึ้นจากน้ําแล้ว ท่านจื่อหยางก็กัดฟันด้วยสีหน้าดุร้ายแววตานั้นเหมือนจะกินเนื้อคนเขาไม่เคยเสียหน้าขนาดนี้มาก่อน ถูกไอ้เด็กคนหนึ่งทําลายความสง่างามท่ามกลางสายตาของทุกคนเป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่งชัดๆ!"ลอบโจมตีเหรอ? เมื่อกี้คุณลงมือก่อนนะ"ลู่เฉินแบกมือทั้งสองข้างไว้ด้านหลัง ยืน