All Chapters of ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน: Chapter 571 - Chapter 580

ใบหน้าของเจียงเซิงขาวซีด เธอก้มหน้าหยิบแหวนสีทองออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “นี่คือสิ่งที่คุณตาทิ้งไว้ให้ฉัน คนคนนั้นบอกว่าคุณตายังไม่ตาย!”เธอคว้าแขนของเขาพร้อมกับพูดขึ้นว่า “ซือเย่เจ๋ว คุณโกหกฉันใช่ไหม คุณตาของฉันเขาอาจยังมีชีวิตอยู่ เขายังไม่ตาย!”เธอเหลือสมาชิกในครอบครัวแค่คนเดียวแล้ว ในเมื่อเขาสามารถวางกับดักเพื่อสร้างความสับสนให้กับพวกเขาได้ แสดงว่าเขาต้องไม่เป็นไรอย่างแน่นอนซือเย่เจ๋วกอดเธอไว้แน่นอีกครั้ง "เซิงเซิง ผมรู้ว่าคุณเสียใจ แต่จุดประสงค์ที่คุณตามอบแหวนประจำตระกูลกุงให้กับคุณนั้น มันชัดเจนมาก"เจียงเซิงอึ้งไปชั่วขณะ มือที่ทาบอยู่บนแผงอกอันร้อนระอุของเขาก็อดไม่ได้ที่จะกำแน่นจริงสินะ ทำไมคุณตาถึงได้ให้คนนำแหวนที่แสดงฐานะความเป็นผู้นำตระกูลกุงให้กับเธอ ก็เพราะเขาต้องการส่งมอบฐานะนี้ให้กับเธออย่างไรล่ะ!เธอไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงได้เสียใจขนาดนี้ แม้ว่าสามปีก่อนเธอจะไม่ได้สนิทกับคุณตามากมายเท่าไหร่นัก บางทีคงอาจเป็นเพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือดก็ได้เขาเป็นคุณตาของเธอ ซึ่งเป็นญาติที่มีสายเลือดหลักนอกเหนือจากบิดาผู้ให้กำเนิดเธอบรรยากาศยามค่ำคืนที่นอกหน้าต่างมืดสนิท แสงไฟภายใน

ขึ้นลิฟต์มาถึงร้านอาหารตะวันตกของระดับผู้บริหารชั้นที่ 12 ดูเหมือนว่าทั้งร้านจะถูกจองไว้ทั้งหมดแล้ว ที่ด้านนอกนั้นก็ยังมีบอดี้การ์ดอยู่สองสามคน และเหลือเพียงแค่พนักงานเสิร์ฟที่คอยบริการอยู่เท่านั้นเสวี่ยเยว่ยืนรออยู่ที่ตรงทางเดิน เขาก้มลงดูนาฬิกาข้อมือของเขา “มาได้ตรงเวลาดี”ซือเย่เจ๋วถามขึ้นเรียบ ๆ “คุณย่าล่ะ?”“อยู่ด้านใน” เสวี่ยเยว่พูดแล้วหันหลังกลับเดินนำพวกเขาเข้าไปด้านในซือเย่เจ๋วจับมือของเจียงเซิง เดินเข้าไปในร้านอาหาร และได้มองเห็นหญิงชราผมขาวที่นั่งหันหลังให้กับพวกเขาอยู่ตรงโต๊ะอาหารอยู่เพียงลำพัง ในมือของเธอกำลังเล่นกับดอกกุหลาบสีเขียวที่อยู่ในแจกันเสวี่ยเยว่เดินเข้าไปยืนอยู่ข้าง ๆ คุณย่าเสวี่ย แล้วก้มตัวลงพูดว่า “คุณย่า”ซือเย่เจ๋วเดินพาเจียงเซิงอ้อมโต๊ะยาวสีขาว แล้วเดินไปที่ตรงข้ามกับคุณย่าเสวี่ย คุณย่าเสวี่ยจึงเสียบก้านดอกไม้ลงไปในแจกันที่อยู่ข้าง ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นพูด “ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี นายกับพ่อของนายสบายดีใช่ไหม?”เจียงเซิงที่เพิ่งจะได้เห็นใบหน้าของคุณย่าเสวี่ย เธออายุประมาณ 70 ปี และผมที่เปลี่ยนเป็นสีขาวเกือบทั้งหมด แต่ใบหน้าของเธอก็ยังแสดงความงามเหมือนเม

ซือเย่เจ๋วไม่ได้ปฏิเสธเซียวหมุนหมากที่อยู่ในมือ เห็นเขาไม่ได้เดินหมากต่อไป "สามปีที่ผ่านมานี้เธอใช้ชีวิตได้ไม่ดีจริง ๆ นั่นแหละ พ่อผู้ให้กำเนิดเสียชีวิตในอุบัติเหตุครั้งนั้น ลูกก็ไม่สามารถรักษาไว้ได้ ไม่ว่าเป็นใครหากได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจแบบนี้ต่างก็แบกรับไว้ไม่ไหว"ซือเย่เจ๋ววางหมากลง ใบหน้าที่นิ่งเฉยก็มีการเปลี่ยนแปลง ตั้งแต่ที่เขารู้ว่าเธอตั้งครรภ์ และได้เสียลูกไปในอุบัติเหตุครั้งนั้น เขาก็รู้แล้วว่า เขาติดค้างเธอถ้าหากตอนนั้นไม่ได้ผลักไสเธอให้ออกจากข้างกาย ก็อาจจะไม่ได้เจอกับเรื่องแบบนั้นเซียวมองดูเขา "ทำไม เธอไม่ยอมให้อภัยคุณเหรอ?"ซือเย่เจ๋วดึงสายตากลับมาจากกระดานหมากอย่างไม่รีบร้อน จากนั้นมองไปทางอื่นและไม่ได้ตอบกลับเซียวสังเกตุกระดานหมาก "ถ้าเธอไม่ยอมให้อภัยคุณ ก็คงไม่เสียเลือดเยอะขนาดนั้นเพื่อนำมาช่วยคุณ ผมดูออก เธอไม่เคยตัดใจจากคุณได้เลย"ซือเย่เจ๋วสบตากับเขาและเม้มปากแน่นบาดแผลนั้นเห็นได้ชัดว่าลึกมาก เธอไม่เคยตัดใจได้ แต่เขาก็ไม่เคยคิดจะทอดทิ้งเธอไปจริง ๆ เช่นกันเซียวหนีบหมากเอาไว้ด้วยปลายนิ้วมือ "ตอนนั้นคุณบีบคั้นให้เธอจากคุณไปก็เป็นเพราะว่าคุณติดเชื้อไว

หากไม่ระวังเพียงเล็กน้อย ก็จะทำให้เรือพังทลายและคนเสียชีวิตท่านผู้เฒ่ากับเจียงเหยียนเหยียนถูกมัดอยู่ที่บนดาดฟ้าเรือ ทว่าสิ่งที่ทำให้เขาคาดคิแไม่ถึงก็คือ ซูซีก็คือซูหลิงโหรว“หลิงโหรว เธออยากจะทำอะไรกันแน่ เธออย่าทำอะไรเด็ก เธอมีความเคียดแค้นก็โยนมาที่ฉันก็พอ”ท่านผู้เฒ่าพยายามเกลี้ยกล่อมเธอ แต่ซูหลิงโหรวฟังเข้าหูที่ไหนกัน เธอตะโกนด้วยสีหน้าดุร้าย "แกหุบปากไปเลยนะ!"เธอบ้าระห่ำและคลุ้มคลั่งอย่างถึงที่สุด "แกคิดว่าฉันยังจะเชื่อคำพูดคนตระกูลซือของพวกแกอีกเหรอ?"ท่านผู้เฒ่าเห็นเธออารมณ์วู่วาม และใบหน้าของเขาก็เศร้าสลดลง “หลิงโหรว ตระกูลซือ ของเราไม่เคยทำผิดต่อเธอมาก่อน”พวกเขาไม่เคยทำผิดต่อเธอจริง ๆ พวกเขารับเลี้ยงเธอจนโตมา เคยปฏิบัติต่อเธอไม่ดีตรงไหนกัน?ตอนนั้นเขายังเชื่อใจเธอขนาดนี้ แล้วเธอล่ะ กลับเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวจึงตกอยู่ในสภาพอย่างทุกวันนี้"นี่เรียกว่าไม่ได้ทำผิดต่อฉันเหรอ?" ซูหลิงโหรวออกแรงตวาด "ฉันทำเรื่องมากมายเพื่อตระกูลซือ ทำไมถึงคิดจะถีบหัวส่งก็ถีบหัวส่ง?"เธอดวงตาแดงก่ำ "ทุกอย่างที่ฉันทำก็เพื่อเย่เจ๋ว ฉันเพียงแค่อยากบีบคั้นให้นังสารเลวนั่นจากไปก็เท่านั้น ฉันผิ

"แม่ของผมล่ะ?" ซือเย่เจ๋วรู้สึกหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด เขาเลิกผ้าห่มจะลุกขึ้น หลัวเชว่จับเขาดันกลับไป "ท่านเจ๋ว คุณบาดเจ็บยังไม่หายดี"เจียงเซิงเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วย ซือเย่เจ๋วเงยหน้าขึ้นสบตากับเธอ เขาชะงักงันเล็กน้อยหลัวเชว่หันไปมองเธอ "คุณเจียง คุณมาแล้วเหรอครับ ตอนนี้คุณก็เห็นแล้ว ท่านเจ๋วเขาอาจจะ..."“ฉันรู้” เจียงเซิงเดินไปที่ขอบเตียงแล้วโน้มตัวไปมองซือเย่เจ๋ว ด้วยรอยยิ้มบาง ๆซือเย่เจ๋วสีหน้านิ่งเฉย "คุณเป็นใคร?"“ฉันเหรอ?” เจียงเซิงพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันคือภรรยาที่คุณแต่งงานตอนอายุสามสิบสองปี”หลัวเชว่มองเจียงเซิงด้วยความประหลาดใจ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ความทรงจำของท่านเจ๋วในตอนนี้เหลือเพียงก่อนอายุสิบเจ็ดปี ถึงแม้จะพูดว่าภายหลังจะสามารถฟื้นฟูได้ แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็ทำได้แค่นี้แล้วซือเย่เจ๋วมองเธอด้วยสีหน้านิ่งเฉย ใบหน้าที่เย็นชากลับไม่มีความรังเกียจ และความต่อต้านการเข้าใกล้จากคนแปลกหน้าถึงขั้นที่เมื่อเธอขยับเข้าใกล้ เขาก็รู้สึกใจสั่นตอนที่เขายกมือขึ้นมาลูบแก้มของเธอโดยไม่รู้ตัว กลับถูกเธอจับข้อมือเอาไว้แล้วยิ้มพูด "ฉันเป็นภรรยาในอนาคตของคุณ ไม่ใช่ตอนนี้สักหน่อย ดังน