บททั้งหมดของ ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน: บทที่ 181 - บทที่ 190

ให้ตายเถอะ หญิงชราคนนี้คือใครกันแน่?ในเวลานี้ มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างช้าๆ"เกิดอะไรขึ้น?"เจียงเวยหันกลับมาและเห็ ลู่ลี่เซินปรากฏตัวมา เธอรีบเดินไปหาเขาแล้วพูดอย่างน้อยใจว่า "พี่ ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรไป พวกเธอจงใจหาเรื่องฉัน... "คุณนายหนานจิ่นหัวเราะเบาๆ "โอ้ เธอเป็นน้องของคุณชายลู่เหรอ ทำไมฉันถึงไม่รู้ล่ะ"เจียงเวยกัดริมฝีปากของเธอ ในเวลานี้ เธอไม่กล้าสบตากับ เจียงเซิงเลยเธอแค่เดิมพันอยู่ว่า เจียงเซิงไม่รู้เรื่องของตระกูลกุงลู่ลี่เซินค่อยๆ เดินไปหาคุณนายหนานจิ่น "คุณนายหนานจิ่น ผมขอโทษ หากเป็นน้องสาวของผมทำให้คุณขุ่นเคืองใจผมหวังว่าคุณจะไม่ถือสาอะไร""เหอะ เธอเพิ่งพูดอย่างมั่นอกมั่นใจว่าตระกูลลู่อย่างพวกคุณไม่มีทางจะไว้หน้าให้กับหญิงชราอย่างฉันเลย"ลู่ลี่เซินขมวดคิ้วและมองดูเจียงเวยอย่างเย็นชาเจียงเวยก้มศีรษะลงและกัดริมฝีปากของเธออย่างแรงจะเป็นแบบนี้ได้อย่างไร เมื่อพิจารณาถึงทัศนคติของคุณชายลู่ที่มีต่อชายชราคนนี้ คำพูดที่เธอเพิ่งพูดไปเมื่อกี้ไม่เท่ากับทำให้ตนเองหน้าแตกชัดๆ เหรอ?เดิมทีลู่ลี่เซินไม่ต้องการยุ่งกับเรื่องนี้ ยิ่งไม่ต้องการช่วยเจียงเวย เพียงแต่มัน

หรือว่าของที่ระลึกที่แม่ของเธอทิ้งไว้มีอะไรพิเศษเหรอ?เจียงเวยกลับไปที่ตระกูลเจียงเพื่อต้องการหารือวิธีแก้ปัญหากับแม่ของเธอ แต่ทันทีที่เธอเข้าไปในประตู ก็เห็นเจียงเซิ่นนั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีส่วนแม่ของตนเองซึ่งไม่รู้ว่าเธอทำผิดอะไรกำลังคุกเข่าอยู่ข้างๆ"พ่อ…ทำไมแม่ถึง...""กล้าดียังไงมาถาม!"เจียงเซิ่นโกรธมากจนตบโต๊ะแล้วยืนขึ้น "เธอสองแม่ลูกช่างไร้ยางอายจริงๆ เธอกล้าที่จะเอาของที่ระลึกแม่ของเซิงเซิงไป!"หากไม่ใช่ซือเย่เจ๋วโทรหาเขาและบอกเขาว่าเจียงเวยออกไปปลอมตัวเป็นลูกสาวของกุงม่านม่าน และเขากลับมาก็พบว่าสร้อยข้อมือในกล่องหายไป เขาอาจไม่รู้ว่าลูกสาวของเขากล้าทำเช่นนี้นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้เฒ่าเจียงเห็นลูกชายของเธอโกรธมากขนาดนี้ เธอนั่งอยู่ที่นั่นด้วยความตกใจโดยไม่กล้าพูดอะไรเลยสีหน้าของเจียงเวยเปลี่ยนไปและเธอก็บีบแขนเสื้อของตนเองโดยไม่รู้ตัว "พ่อ... ฉันไม่รู้ว่าพ่อกำลังพูดถึงอะไร""ยังไม่ยอมรับอีกเหรอ?" เจียงเซิ่นกัดฟัน "เธอกล้าบอกต่อหน้าฉันไหมว่าใครคือแม่ของเธอ กุงม่านม่านหรือเซียวหลาน!"เซียวหลานที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นพลางร้องไห้และกอดต้นขาของเขา "ที่รัก มันเป็

จู่ๆ มีข้อความหนึ่งก็เด้งขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเธอเจียงเซิงละสายตา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและอ่านข้อความ ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เปลี่ยนไปก่อนรีบก็ลุกขึ้นยืนเธอวิ่งออกไปอย่างเร่งรีบ และเชนเข้ากับแฟรงค์ แฟรงค์ก็ถามขึ้นย่างเร่งรีบ "เซิงเซิง เกิดอะไรขึ้น?""พ่อของฉันเกิดเรื่องแล้ว" เจียงเซิงวิ่งออกโดยไม่ได้พูดอะไนมากกว่านั้นเมื่อแฟรงค์เห็นสีหน้าที่เร่งรีบของเธอ บวกกับได้ยินเธอพูดว่าเจียงเซิ่นเกิดเรื่อง เขาก็เปลี่ยนสีหน้าด้วย เขาควรไปบอกท่านเจ๋วดีกว่าเจียงเซิงมาที่ลานจอดรถใต้ดินและเห็นว่าประตูรถของพ่อเธอเปิดอยู่ และพ่อของเธอนอนนิ่งอยู่บนพวงมาลัย"พ่อ!" กำลังที่เธอจะเดินเข้าไปดูก็พบว่าจู่ๆ ก็มีคนเอาไฟฟ้าช็อต มาช็อตเธอ ก่อนจะหมดสติไปเธอก็เห็นหน้าผู้ชายที่ทำให้เธอเป็นลมไปผู้ชายคนนี้...สุดท้ายก็ล้มลงกับพื้นอย่างช้าๆชายสวมหน้ากากอีก 2 คนนำเธอขึ้นรถตู้ ชายที่มีแท่งไฟฟ้าดึงหมวกลงแล้วเดินไปนั่งที่เบาะข้างผู้โดยสารประตูรถปิดลงและรถก็แล่นออกไปอย่างรวดเร็ว**ณ ถนนใต้ดินของตลาดมืดเจียงเซิงตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ จากอาการชา แล้วพบว่าเธอนอนอยู่บนเตียงโครงเหล็กเย็นๆ โดยมีมือและเท้าขอ

ดวงตาของซือเย่เจ๋วเยือกเย็นและดุร้า "ยาอะไร!""ยาเค..." ก่อนที่ชายคนนั้นจะพูดจบ เขาก็ถูกซือเย่เจ๋วเตะลงกับพื้นดวงตาของซือเย่เจ๋วแดงฉ่ำ และเขาคำราม "พวกแกกล้าดียังไงมาฉีดเธอด้วยของแบบนี้!""ปริมาณไม่มาก ปริมาณไม่มากครับ!" ชายคนนั้นรีบอธิบายขึ้นมาโดยไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดจากการที่ตัวร่างเกือบหักยานี้จะเสพติดได้ก็ต่อเมื่อฉีดติดต่อกัน 2-3 ครั้ง แค่ครั้งเดียวจะไม่เสพติด มากสุดแค่ทำให้ผู้คนรู้สึกไม่สบายตัวไปหลายวันเองเท่านั้นแต่พวกเขาไม่เคยคาดคิดว่าท่านเจ๋วจะมาตามหาพวกเขาซือเย่เจ๋วอุ้มเจียงเซิงขึ้นมาแล้วหันไปมองพวกเขา "ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ฉันจะฆ่าพวกแกหมด"ภายในรถซือเย่เจ๋วอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา มือของเธอเย็นมากจนเขาไม่สามารถทำให้เธออบอุ่นได้"เซิงเซิง?" ซือเย่เจ๋วพยายามเรียกหาเธอ แต่เจียงเซิงเพียงเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยปฏิกิริยาที่เชื่องช้าซือเย่เจ๋วกอดเจียงเซิงแน่น ดวงตาของเขาเย็นชาและกัดฟัน "หลัวเชว่ ขับเร็วๆ !""ครับ"หลัวเชว่เหยียบคันเร่งและเพิ่มความเร็วของรถเมื่อเจียงเซิงถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล อารมณ์ที่ผิดปกติของเธอทำให้เธอเหมือนเป็นบ้าเนื่องจากยาที่ออกฤทธิ์เป็นเวล

เมื่อเขาเห็นหลัวเชว่ จู่ๆ เจียงเซิงก็นึกถึงอะไรขึ้นมาและถามว่า " ซือเย่เจ๋วล่ะ""ท่านเจ๋วเขากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ให้ผมมาก่อนนะครับ" หลัวเชว่ยิ้มบางทีเสื้อผ้าของเขาอาจจะเปื้อนไปด้วยกลิ่นเลือดแล้วมั้ง"หลัวเชว่ วันนั้นฉัน... กัดซือเย่เจ๋วหรือเปล่า?" เจียงเซิงถามอย่างใจเย็นเธอมีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดูเหมือนเธอจะกัดใครบางคนเข้า แต่เธอได้ยินเสียงขอ ซือเย่เจ๋วอย่างคลุมเครือหลัวเชว่เกาหัวและยิ้ม "คุณจำได้..."เจียงเซิงหรี่ตาลง มันเป็นเรื่องจริงเมื่อนึกถึงบางสิ่ง เธอจึงถามอีกครั้ง "เหยียนเหยียน พวกเขารู้เรื่องที่ฉันเข้าโรงพยาบาลไหม"เธอไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้ว เด็กน้อยทั้งสามจะคิดยังไงล่ะ?หลัวเชว่ตอบว่า "เนื่องจากหลายวันมานี้อารมณ์ของคุณไม่แน่นอน ท่านเจ๋วไม่ต้องการให้เด็กๆ กังวล ดังนั้นเลยยังปกปิดเรื่องนี้กับพวกเขาไว้"เจียงเซิงพยักหน้าก็จริง ถ้าพวกเหยียนเหยียนรู้ว่าเธออยู่ในโรงพยาบาลและเห็นเธออยู่ในสภาพแบบนี้ และยังได้รับบาดเจ็บจากตนเองโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอคงต้องโทษตัวเองอย่างหนัก"ใช่แล้ว พ่อของฉัน...""พ่อของคุณสบายดี"ซือเย่เจ๋วเดินเข้ามาจากด้านนอก ส่วนหมอและห