Semua Bab องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก: Bab 361 - Bab 370

ฮองเฮาราดน้ำมันลงกองเพลิงซึ่งเหมือนจะคิดมาแล้วอย่างรอบคอบ“การไม่ได้อะไรคงจะดีที่สุด หม่อมฉันไม่สาวเหมือนแต่ก่อนแล้ว ก็เข้าใจได้ที่เห็นองค์จักรพรรดิทรงเอาแต่หมกมุ่นเรื่องฉู่เนี่ยนซีในตำหนักฉางหลิง”“แต่เสด็จแม่เพคะ หากฉู่เนี่ยนซียังไม่ได้ออกเรือนและองค์จักรพรรดิทรงสนพระทัยนั่นก็คงจะไม่เป็นไร แต่ตอนนี้ฉู่เนี่ยนซีเป็นชายาหลีแล้ว หากองค์จักรพรรดิทรงยังจะ...หม่อมฉันเกรงว่าบรรดาอ๋องคนอื่น ๆ จะขายหน้าเอา สู้กำจัดฉู่เนี่ยนซีไปจะดีกว่า เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาในอนาคตเพคะ”เมื่อฮองเฮาพูดจบก็มีความดุร้ายในดวงตาของนางที่ไม่มีใครสังเกตเห็น“ท่านป้าโปรดคิดใหม่อีกครั้ง คนเป็นสามีภรรยานั้นหากคนหนึ่งร่วงทุกคนก็จะล่ม หากคนหนึ่งโรจน์ทุกคนก็จะรุ่ง หากพระชายาหลีแอบทรยศสมคบคิด ก็ไม่ได้หมายความว่าท่านอ๋องหลีจะเป็นเช่นนั้น...ยิ่งไปกว่านั้น ซีเอ๋อร์ยังได้ยินมาว่าท่านอ๋องหลีเสี่ยงชีวิตที่ตำหนักจินหลวนเพื่อช่วยพระชายาหลีด้วย แล้วมันจะเป็นสถานการณ์อย่างที่ฮองเฮาทรงตรัสได้อย่างไรเพคะ?”ซุนจื่อซีร้องขอความเมตตาจากไทเฮา พลางมองฮองเฮาด้วยดวงตาลูกกวางที่เปียกชุ่มของนางคำพูดเหล่านี้เป็นการเตือนใจไทเฮากลาย ๆ จนนางแอ

ฉู่เนี่ยนซีทุบกรงไม้อย่างแรงด้วยมือทั้งสองข้างจนโซ่บนตัวของนางสั่น ทำให้เกิดเสียงดังโครมครามขึ้น“ซีเอ๋อร์!” มหาเสนาบดีฉู่ทนไม่ไหวอีกต่อไปและตะโกนด้วยความเศร้า“ไป๋ชิง อย่าโอหังให้มันมากนัก!”ฉู่เจี้ยนอี้พูดช่วยมหาเสนาบดีฉู่ และจ้องมองไป๋ชิงด้วยความโกรธ“นี่เป็นราชโองการของไทเฮา ท่านมหาเสนาบดีฉู่จะไม่ทำตามเช่นนั้นหรือ?”ไป๋ชิงเผยราชโองการที่เด่นหราอยู่ในมือของเขาและจ้องมองทุกท่าทางของมหาเสนาบดีฉู่อย่างระมัดระวัง เป็นเรื่องที่น่าสนใจนักที่ได้เห็นเขาโกรธ เศร้า และไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เช่นนี้“ไป๋ชิง ท่านช่างใจกล้าบ้าอำนาจ คิดว่าตัวเองสูงส่ง แต่กลับไม่รู้ว่าข้างหน้าจุดที่ตัวเองยืนอยู่นั้นมีหุบเหวลึก ท่านหลอกลวงเบื้องสูง เพิกเฉยต่อธรรมเนียมเก่าแก่ และแทรกแซงอำนาจอย่างป่าเถื่อน ไป๋ชิง ท่านคิดว่าข้าฉู่เหยี่ยนผู้นี้ไม่กล้าหือกับใครเช่นนั้นรึ?!”สิ่งที่มหาเสนาบดีฉู่พูดนั้นน่าตกตะลึงและน่าเกรงขาม ซึ่งสิ่งเหล่านั้นได้แสดงไว้ให้เห็นอย่างเป็นที่ประจักษ์“ข้าเห็นว่าตระกูลฉู่ของท่านเป็นพวกคิดคดทรยศ สร้างปัญหาให้กับราชสำนัก และเพิกเฉยต่อแผ่นดินเพราะความปรารถนาอันเห็นแก่ตัวของท่านเอง! ท่าน

คอของเย่ฉงเฉิงแห้งเนื่องจากหายใจเอาลมเข้าคอไปตลอดทาง ไม่แม้แต่จะเข้าไปดื่มน้ำสักจอกข้างในด้วยซ้ำ เขาหอบอย่างหนักพลางดึงแขนของเย่เฟยหลีเพื่อรีบออกไป จากนั้นเขาก็วิ่งไปอธิบายไปว่า “ไม่ใช่ เสด็จย่าทรงมีรับสั่งให้ตัดหัวของฉู่เนี่ยนที่ประตูอู่ตอนเที่ยงวันนี้!”“อะไรนะ?”เย่เฟยหลีตื่นตระหนกทันที คิ้วของเขาไม่เคยขมวดคิ้วมากขนาดนี้ แต่เขายังคงรักษาความมีเหตุผลพลางคิดแผนการและเส้นทางหลบหนีต่าง ๆ อย่างรวดเร็วเขาดึงมือของเย่ฉงเฉิงออก หันกลับไปมองเหลียงหยวนอย่างใจเย็น หยิบหยาจางสีเหลืองอำพันออกมาจากในแขนเสื้อของเขา แล้วยื่นให้เหลียงหยวนอย่างเคร่งขรึม“พี่สาม นั่นอะไรน่ะ?”เย่ฉงเฉิงกังวลมากจนหายใจไม่ออก เมื่อเห็นว่าเย่เฟยหลียังคงอธิบายอย่างสงบเขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยเย่ฉงเฉิงไม่รู้ว่าหยาจางเป็นตัวแทนของอะไร แต่เหลียงหยวนรู้เขามองหยาจางด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นด้วยความเหลือเชื่อและพูดตะกุกตะกัก “ท่านอ๋อง นี่มัน…หากท่านไปแตะต้องคนเหล่านั้น ความพยายามในช่วงหลายปีที่ผ่านมาของท่านจะไม่เพียงแต่สูญเปล่าเท่านั้น แต่หากองค์จักรพรรดิทรงทราบ พวกเราก็ไม่สามารถอยู่ในเมืองรัตติกาลนี้ไ

“ไป๋ชิง ในอาณาจักรรัตติกาลแห่ง กักขังประชาชนผู้บริสุทธิ์ รังแกผู้อ่อนแอและกดขี่ผู้บริสุทธิ์ถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรง! นอกจากนี้ ในฐานะขุนนางของราชสำนัก ในเมื่อประชาชนมีสิ่งที่อยากจะพูด อยากจะร้องเรียน หรืออยากจะแจ้งความ เหตุใดเจ้าถึงได้ไม่แยกแยะและจับกุมผู้คนตามอำเภอใจเช่นนี้?!”คำพูดของมหาเสนาบดีฉู่ทั้งน่าเกรงขามและทรงพลังเมื่อมองไปยังประชาชน มหาเสนาบดีฉู่ก็รู้สึกมีความหวังริบหรี่อยู่ในใจ เขาแทบรอไม่ไหวที่จะเดินนำหน้าประชาชน และพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าเกรงขาม “หากพวกท่านมีอะไรจะพูด ก็สามารถพูดได้ตามที่ต้องการ แต่อย่าได้เอะอะเสียงดังจนเกินไป”“ข้าจะพูดก่อน!”ชายคนหนึ่งในชุดผ้าคลุมยาวลุกขึ้นยืนและโค้งคำนับให้มหาเสนาบดีฉู่ “ข้าเป็นหัวหน้าตระกูลหลัว ตระกูลของข้าทำธุรกิจขายผ้า แต่ปีนี้เราประสบกับความสูญเสียมากมาย ข้าเอาข้าวของทั้งหมดไปใช้หนี้เท่าไหร่ก็ไม่พอ จนเจ้าหนี้มาตามทวงจนเกือบฆ่าตัวตาย เจ้าของโรงพนันหุยหุนเป็นคนใช้หนี้ให้ตระกูลหลัวและให้ทุนจำนวนหนึ่งซึ่งทำให้ตระกูลของข้ารอดพ้นจากหายนะมาได้”ทันทีที่ชายแซ่หลัวพูดจบ ผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่กำลังอุ้มเด็กอายุสองขวบก็ยืนขึ้นและพูดด้วยเสียงแห

เมื่อเห็นหลายฝ่ายต่อสู้กัน เขาอยากจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วย แต่มหาเสนาบดีฉู่คว้าไหล่ของเขาไว้ บังคับให้เขายืนอยู่ที่เดิม“ต้องมีคนของอ๋องหลีอยู่ที่นี่แน่นอน เมื่อเขาเริ่มลงมือและสวมหน้ากาก สิ่งสำคัญที่สุดที่เราควรทำคืออยู่ในที่ของเราและไม่ทิ้งหลักฐานใดใดไว้ให้ไป๋ชิงจับสังเกต มิฉะนั้น แม้ซีเอ๋อร์จะได้รับการช่วยเหลือ แต่ก็จะถูกบังคับให้กลับมาเพราะถูกองค์จักรพรรดิทรงลงโทษ”มหาเสนาบดีฉู่คลุกคลีอยู่ในราชสำนักมาหลายปีแล้ว และหัวใจอันแยบคายของเขาก็วิเคราะห์ข้อดีข้อเสียได้ทันที พลางกระซิบข้างหูของเขา“ท่านพ่อคิดรอบคอบดีมากขอรับ” ฉู่เจี้ยนอี้เงยหน้าและพูดกับกลุ่มอารักขาที่อยู่ข้างหลังเขาว่า “หากไม่ได้รับคำสั่งจากข้าห้ามทำอะไรบุ่มบ่าม!”เย่ฉงเฉิงไปรวมกลุ่มกับเจ้าเมืองและคนอื่น ๆ หากช่วยอะไรไม่ได้ก็อย่าก่อปัญหาจะดีกว่าทหารเดนตายของเย่เฟยหลีได้รับการฝึกฝนมาหลายปีและได้รับการคัดเลือกผ่านการทดสอบมากมาย วรยุทธ์ของพวกเขาย่อมแข็งแกร่งมากเป็นธรรมดา ราชองครักษ์เหล่านั้นจะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้อย่างไร? คงทำได้เพียงล่าถอยไปเพียงเท่านั้นยังคงมีดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองฉากที่วุ่นวายนี้ นั่นคือเป่ยถูผู้