All Chapters of รอวันหย่า คุณสามีร้าย: Chapter 931 - Chapter 940

คฤหาสน์สตาร์ริเวอร์ฉินอันอันนอนอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกอ่อนเพลีย เธอกินยาแก้ปวดเพราะปวดท้องมากในตอนเช้าถ้าเป็นก่อนหน้านี้การกินยาแก้ปวดจะบรรเทาอาการปวดได้เร็วแต่วันนี้อาการปวดท้องกำเริบหนัก กินยาแล้วก็ช่วยให้โล่งได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นเธอจึงไม่เข้าบริษัทสภาพเป็นอย่างนี้ ไม่ต้องพูดถึงการไปทำงาน เธอรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัวแม้จะนอนอยู่บนเตียงหลังจากรับสายจากแผนกต้อนรับ เธอก็ยกผ้าห่มแล้วลุกจากเตียงเพราะอยากดื่มน้ำร้อนเมื่อเธอมาถึงห้องนั่งเล่น เห็นป้าจางกำลังวางสายโทรศัพท์อย่างเร่งรีบ“อันอัน ออกมาทำไมคะ” ป้าจางถามอย่างเป็นกังวล “คุณไม่สบายเนื้อไม่สบายตัวก็นอนพักผ่อนอยู่บนเตียงเถอะค่ะ”“ฉันหิวน้ำนิดหน่อยค่ะ” เธอตอบ “ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นกว่าตอนเช้ามาก”“งั้นฉันจะต้มน้ำร้อนให้แล้วยกไปที่ห้องคุณนะคะ” ป้าจางไปหาแก้วเก็บความร้อน “เอ่อ คุณผู้ชายโทรมาค่ะ บอกว่าเขาจะเข้ามา”ฉินอันอันร่างกายอ่อนแอ สมองไม่ค่อยสั่งการเท่าไหร่ ดังนั้นเมื่อได้ยินข่าว เธอจึงไม่ได้รู้สึกต่อต้านมากเท่าไหร่นัก“เขาซื้อของขวัญให้เสี่ยวหานกับรุ่ยลาค่ะ แล้วยังบอกด้วยว่าเขาจะเอาของพวกนี้มาให้คุณ ฝากคุณมอบของพ

วิลล่าสตาร์ริเวอร์ตอนนี้สภาพจิตใจของฉินอันอันดีขึ้นกว่าตอนกลางวันมาก นอกจากจะรู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย อาการปวดท้องก็หายไปแล้วหลังจากรับประทานอาหารเย็นอย่างอบอุ่นและสนุกสนาน เธอนำเด็ก ๆ ทั้งสองคนไปที่ห้องนั่งเล่น แล้วนำของขวัญที่เตรียมไว้ และของขวัญที่ฟู่สือถิงเตรียมให้ออกมาด้วยฟู่สือถิงขอให้เธออย่าบอกเด็ก ๆ ว่าของขวัญมาจากเขา แต่เธอทำตามที่เขาขอไม่ได้ เพราะเธอไม่อยากโกหกลูก ๆ“แม่คะ ทำไมถึงมีของขวัญตั้งสี่กล่องล่ะ?” รุ่ยลามองกล่องของขวัญทั้งสี่กล่อง ดวงตาสดใสเปล่งประกายเธออยากแกะของขวัญทุกกล่องจะแย่แล้ว“สองกล่องนี้แม่ซื้อ ส่วนอีกสองกล่อง พ่อของพวกหนูเป็นคนซื้อจ้ะ” ฉินอันอันพูดประโยคนี้ โดยสังเกตสีหน้าของเสี่ยวหานเป็นพิเศษเมื่อเสี่ยวหานได้ยินคำว่า ‘พ่อ’ สีหน้าที่อ่อนโยนก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที“งั้นเรามาแกะของขวัญดูกันเถอะว่าข้างในมีอะไรบ้าง!” ฉินอันอันหยิบของขวัญที่ฟู่สือถิงซื้อมาก่อนถ้าแกะของขวัญที่เธอซื้อก่อน พอแกะเสร็จ เสี่ยวหานก็คงจะจากไปฉินอันอันไม่รู้ว่าฟู่สือถิงซื้อของขวัญอะไรมา เธอเองก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากด้วยความที่ฟู่สือถิงให้ความสำคัญกับลูก ๆ มากในช่ว

ฉินอันอันเดินไปที่มุมหนึ่ง ก่อนที่อารมณ์จะสงบลงได้ เธอก็รีบโทรหาฟู่สือถิง ไม่คาดคิดว่าฟู่สือถิงจะรับสายในทันที“ผมไม่เป็นอะไร” เสียงทุ้มทรงพลังของเขาดังมาทางโทรศัพท์เธอโล่งใจอย่างมากในใจ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ใครเป็นคนวางเพลิง?”“คนขับรถของพี่ชายผม ทำงานกับเขามานานแล้ว” เขาตอบฉินอันอันมองไปที่บ้านเดิมหลังใหญ่ที่เพิ่งผ่านพ้นเหตุการณ์ไฟไหม้ไป ในใจเต็มไปด้วยความเศร้าหมองคนกับคนมีเรื่องกัน ทำไมต้องเผาทำลายบ้านด้วย?“หรือว่าพี่ชายคุณจะเป็นคนสั่งการ?” เธออดสงสัยไม่ได้ในความทรงจำของเธอ ฟู่หานและฟู่สือถิงมีนิสัยแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แม้กระทั่งเมื่อเทียบกับฟู่สือถิง เขาดูมีความซื่อสัตย์สุจริตกว่ามากเธอไม่เข้าใจว่าทำไมฟู่หานถึงทำเรื่องบ้าคลั่งแบบนี้ได้“คนขับรถบอกว่าไม่มีใครสั่งการ แต่ผมกำลังตรวจสอบอยู่” ฟู่สือถิงถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ตอนนี้คุณอยู่ไหน?”“ฉัน...” เธออายที่จะบอกความจริงถ้าเขารู้ว่าเธออยู่ที่บ้านเดิมของเขา เขาจะคิดว่าเธอเป็นห่วงเขาหรือเปล่า?“วันนี้คุณไม่สบายอยู่ รีบกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ” เขาไม่ได้คาดคั้นเธอเธอเป็นฝ่ายโทรหาเขาเอง นั่นก็อธิบายทุกอย่างได

ฉินอันอันรู้สึกเหมือนถูกกระแทกอย่างจัง ผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที“ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร เมื่อคืนตอนเข้านอน เธอยังปกติดีอยู่เลย” เสียงของเฮ่อจุ่นจือแหบพร่า ดูเหมือนจะร้องไห้ “ผมรู้สึกว่าเธอตั้งใจหนีไป! เธอคงเสียใจอีกแล้ว! เธอคงไม่อยากอยู่กับผมแล้วแน่ ๆ! ทั้ง ๆ ที่เราตกลงกันแล้วว่าจะแต่งงานกันใหม่ในวันวาเลนไทน์ปีนี้...”“จุ่นจือ เมื่อคืนฉันส่งข้อความไปหาเธอ เธอบอกว่าเธอรักนายมาก” ฉินอันอันพยายามปลอบ “เธอบอกว่าเธอรู้สึกว่ายิ่งอยู่กับนายนานเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งขาดนายไม่ได้ ดังนั้นเธอคงไม่เปลี่ยนใจง่าย ๆ หรอกและคงไม่เลิกกับนายด้วย เธออาจจะไปทำอะไรสักอย่าง”“ไปทำอะไรกัน ทำไมต้องปิดบังเราด้วย?” อารมณ์ของเฮ่อจุ่นจือสงบลงเล็กน้อย “หรือว่าเธอแอบไปหาจิตแพทย์?”“ก็ไม่แน่” ฉินอันอันลุกจากเตียง “จุ่นจือ นายอย่าเพิ่งใจร้อนนะ ฉันจะไปช่วยตามหาเธออีกแรง”“จะไปหาที่ไหนล่ะ?” เฮ่อจุ่นจือไม่รู้จะเริ่มยังไง“เมื่อไม่กี่วันก่อน ฉันแนะนำจิตแพทย์ให้เธอคนหนึ่ง ฉันจะไปดูหน่อยว่าเธอไปหาหมอคนนั้นหรือเปล่า”“งั้นก็รบกวนเธอแล้วนะ ถ้ามีข่าวอะไรช่วยรีบบอกผมทันที ผมเป็นห่วงเธอมาก”“อืม”หลังจากวางสาย ฉินอันอันลอ

ฉินอันอันรีบวิ่งออกไปที่ประตูเกือบจะในทันทีไมค์หูตาไวและมือไว รีบคว้าตัวเธอไว้!“อันอัน! ฟู่สือถิงกับเฮ่อจุ่นจือไปรับเธอแล้ว เธอไม่ตกอยู่ในอันตรายแล้วล่ะ!” ไมค์มองดวงตาที่ส่องประกายเย็นชาและเปี่ยมไปด้วยความเกลียดชังของเธอ แล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ “อย่าหุนหันพลันแล่นเหมือนเธอเลยน่า! เราโตเป็นผู้ใหญ่กันแล้วนะ ไม่ใช่เด็ก ๆ! เธอวิ่งไปเมืองหรงเฉิงตามลำพัง คิดว่าเธอทำถูกไหมล่ะ?”ฉินอันอันเหวี่ยงแขนของเขาออกไป “ไมค์ สิ่งที่เธอทำมันผิดก็จริง แต่สิ่งที่นายเพิ่งพูดก็ผิดเหมือนกัน อย่าเอาแต่สอนคนอื่นให้เป็นคนดีอย่างกับพวกเขาไม่เคยได้รับความทุกข์ทรมานสิ นายไม่เคยมีประสบการณ์เจ็บปวดแบบนั้นมาก่อน ก็ไม่มีสิทธิ์ไปวิพากษ์วิจารณ์เธอนะ”ไมค์พูดไม่ออกกับคำพูดของเธอ“แต่ฉันก็ยืนยันคำเดิม ฟู่สือถิงเป็นคนขอให้ฉันกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ เขาบอกว่าเขาจะพาหลีเสี่ยวเถียนกลับมาโดยไม่ให้เป็นอันตรายแต่อย่างใด” ไมค์ดึงฉินอันอันให้นั่งลงบนโซฟา “งั้นเราไปที่หรงเฉิงกัน ใช้เวลาขาไปสองชั่วโมง รวมขากลับก็สี่ชั่วโมง เธอไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ?ดวงตาของฉินอันอันแดงก่ำ ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง ไม่ได้พูดอะไรอีกเลยเมื่อเห็นอย