All Chapters of รอวันหย่า คุณสามีร้าย: Chapter 521 - Chapter 530

หลังอาหารเย็น รุ่ยลาจับมือฉินอันอัน ใบหน้าดูเหนื่อยล้า “แม่ขา หนูอยากนอนแล้ว…แม่อาบน้ำให้หนูหน่อย…” พี่เลี้ยงรีบเข้ามาทันทีและจะช่วยอาบให้เพราะรุ่ยลารู้สึกง่วงจึงอารมณ์ไม่ดี “หนูอยากให้แม่อาบให้…ฮือ ๆ ๆ…” หลีเสี่ยวเถียนยิ้มเดินเข้ามา “รุ่ยลา อีกเดี๋ยว ท้องของแม่หนูก็จะใหญ่ขึ้นแล้ว ถึงตอนนั้นแม่อาบน้ำให้หนูไม่ได้แล้วนะ!” รุ่ยลาตะลึง แล้วมือน้อย ๆ ก็ลูบไปที่ท้องแบนราบของฉินอันอัน “ถึงตอนนั้นท้องของแม่หนูจะเปลี่ยนเป็นใหญ่ขนาดนี้” หลีเสี่ยวเถียนทำท่าทางบนท้องของฉินอันอัน รุ่ยลาตกใจมากจนปากเล็ก ๆ ของเธออ้ากว้าง มีคำว่าเหลือเชื่อเขียนไว้บนหน้า หลีเสี่ยวเถียนอุ้มรุ่ยลาขึ้นไปชั้นบน พร้อมกันนั้นก็พูดกับฉินอันอันว่า “อันอัน เธอไปพักผ่อนเถอะ!” ฉินอันอันยังไม่ค่อยวางใจและอยากขึ้นไปดูที่ชั้นบน ฟู่สือถิงยึดแขนเธอไว้ “คุณออกมาหน่อย “คุณทำอะไรเหรอ?” เธอเดินมาตรงหน้าเขา “วันนี้อิ๋นอิ๋นเองก็เล่นจนเหนื่อยแล้ว พวกคุณควรกลับได้แล้ว” “บอดี้การ์ดไปส่งเธอแล้ว” เขาจูงมือเธอพามาด้านนอก “พวกเราออกไปเดินกันเล่นกันเถอะ” ใกล้จะเข้าสู่ฤดูร้อนแล้ว กลางวันเริ่มยาวนานมากขึ้นและอากาศก็อุ่นขึ้น

“อันอัน ทำไมเธอไม่พูดอะไรเลย?” หลีเสี่ยวเถียนพูดอย่างุนงง “เธอจะบอกว่าเด็กที่เสิ่นวี๋ตั้งท้องก่อนหน้านี้ไม่ใช่ลูกของฟู่สือถิงงั้นเหรอ? เพราะไม่ว่ายังไงเปอร์เซ็นต์ที่จะท้องได้ในครั้งเดียวก็ต่ำมาก! ยิ่งไปกว่านั้นเสิ่นอวี๋ยังอยู่กับผู้ชายเจ้าเล่ห์อย่างฟู่เย่เฉิน มันก็อธิบายได้มากพอแล้วว่าพวกเขาอยู่บนเส้นทางเดียวกัน!” ฉินอันอันเจ็บปวดใจอยู่ครู่หนึ่งและพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ฉันไม่แน่ใจว่าพวกเขาคบกันจริง ๆ หรือเปล่า…เสี่ยวเถียน ฉันรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย…”“โอ้ ถ้างั้นเธอรีบพักผ่อนเลย” เสี่ยวเถียนกล่าว ฉินอันอันวางสายและมองดูค่ำคืนอันมืดมิดภายนอกหน้าต่างอย่างว่างเปล่า น้ำตาไหลรินเงียบ ๆ เธอคิดว่าฟู่สือถิงและเสิ่นอวี๋ก็เป็นเฉกเช่นคู่รักอื่นที่อยู่ด้วยกันเธอนึกว่าเด็กในท้องเสิ่นอวี๋เป็นการตกผลึกจากความรักของหลาย ๆ ค่ำคืนของพวกเขา ช่างไร้สาระเหลือเกิน! ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ความเกลียดชังที่เธอมีต่อฟู่สือถิง ส่วนใหญ่แล้วมาจากความสัมพันธ์ของเขากับเสิ่นอวี๋ เธอเกลียดเขา ไม่พอใจเขา จนถึงขั้นอยากฆ่าเขาด้วยมือตัวเองเลยด้วยซ้ำ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เธอก็ไม่ฟัง ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เธอคิดเพี

เธอขับรถไปที่ประตูบ้านแล้วจอด คนส่งของกำลังรอเธออยู่ที่ทางเข้าลานบ้าน หลังจากที่เธอลงจากรถและเซ็นรับพัสดุ โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้น เธอถือพัสดุด้วยมือข้างหนึ่งแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาด้วยอีกมือหนึ่ง หลังจากเปิดประตูลานบ้านเธอก็รับสาย “ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?” เสียงทุ้มของฟู่สือถิงดังมาจากปลายสาย ฉินอันอัน “อยู่บ้าน” “คุณไม่สบายหรือเปล่า?” น้ำเสียงของเขาเป็นกังวล “เปล่า ฉันกลับมาเอาพัสดุ” เธอเดินผ่านลานหน้าบ้านไปที่ประตูวิลล่าแล้วเปิดประตู หลังจากเข้าไปในบ้านเธอก็วางพัสดุไว้บนตู้รองเท้าแล้วถามว่า “คุณโทรหาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่า?” เธอสวมรองเท้าแตะแล้วเดินไปที่โซฟาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือ “เสิ่นอวี๋คบกับฟู่เย่เฉินจริง ๆ ครับ” บอดี้การ์ดของฟู่สือถิงเพิ่งพาฟู่เย่เฉินมาหาเขา ฟู่เย่เฉินสารภาพทุกอย่างแล้ว ดังนั้นเขาจึงโทรหาเธอ “คุณรู้ได้ยังไง?” “แล้วคุณแน่ใจได้ยังไง?” เธอกระชับนิ้วบนโทรศัพท์เล็กน้อย “ฟู่เย่เฉินพูดอย่างนั้น เขาบอกว่าหลังจากที่ผมเลิกกับเสิ่นอวี๋ เขาก็เริ่มคบกับเสิ่นอวี๋ เพิ่งมั่นใจความสัมพันธ์เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา” น้ำเสียงของฟู่สือถิงนิ่งส

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รองประธานรีบไปที่ห้องทำงานของเซิ่งเป่ย “จื่ออี้ ฉันตามหานายทุกที่แต่ไม่เจอเลย ฉันรู้ว่านายต้องอยู่ที่นี่แน่ ๆ!” รองประธานนั่งลงข้าง ๆ โจวจื่ออี้ โจวจื่ออี้เห็นว่ารองประธานเหงื่อท่วมไปหมดจึงถามอย่างสับสนว่า “เกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นเหรอครับ? คุณถึงได้เป็นแบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนบริษัทของเรากำลังอยู่ในช่วงวิกฤตเศรษฐกิจ” รองประธานหยิบถ้วยเปล่าแล้วรินชาให้ตัวเอง “นายสองคนรู้ไหมว่าฉินอันอันอยู่ที่นี่? ทำไมถึงไม่บอกฉัน?” รองประธานดื่มชารวดเดียว “พวกนายไม่รู้ ฉันเพิ่งไปที่ห้องทำงานของประธานมา... เอ่อ ตอนนี้ฉันคิดออกแล้ว ฉันแทบจะขุดดิน! นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? ฉันรู้สึกเหมือนประธานจะมาไล่ให้ฉันไปลาออก” เซิ่งเป่ยและโจวจื่ออี้สีหน้าประหลาดใจ “หรือว่าพวกเขาจะอยู่ในออฟฟิศกันสองคน…” เซิงเป่ยเริ่ม แต่คำพูดที่เหลือไม่ได้พูดออกมา รองประธานพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีก “ที่แย่กว่านั้นคือไม่ใช่ฉันคนเดียวที่เจอ ตอนนั้นฉันพาคนในทีมไปด้วย...พวกเขาเห็นหมดแล้ว… จริง ๆ ฉันคงเก็บข้าวของออกไปได้เลย...” รองประธานปิดหน้าด้วยมือเดียวและรู้สึกสิ้นหวัง ทุกคนรู้ดีว่า ฟู่สือถิงประธานเอ

หลีเสี่ยวเถียนส่ายหน้า “ไม่ได้สั่งนะ! ข้อมูลของผู้ส่งมีเขียนอยู่บนพัสดุไม่ใช่เหรอ?” “ฉันแค่ดูแวบเดียว เหมือนจะเป็นชื่อของบริษัทนะ” ฉินอันอันแสดงความสงสัย “ฉันบอกให้เขาเอามันไปวางไว้ในตู้พัสดุของหมู่บ้าน หรือกดกริ่งประตูบ้านแล้วส่งให้พี่เลี้ยง แต่เขายืนกรานจะให้ฉันเซ็นด้วยตัวเอง” “โอ้ บางทีอาจจะมีของมีค่าอยู่ข้างใน โดยปกติแล้ว ของมีค่าเท่านั้นที่ผู้รับจะต้องเซ็นรับด้วยตัวเอง” หลีเสี่ยวเถียนยิ้มกรุ้มกริ่ม “หรือว่ามันจะเป็นของขวัญที่ฟู่สือถิงซื้อให้เธอ? ตอนนี้พวกเธอกำลังมีความรักไม่ใช่เหรอ?” ฉินอันอันพูดโดยไม่คิด “ไม่น่าจะเป็นเขา เขาไม่เคยส่งของขวัญให้ฉันทางไปรษณีย์เลย ถึงจะซื้อมาจากต่างประเทศก็จะส่งไปให้เขาก่อน และเขาจะตรวจสอบก่อนที่จะให้ฉัน” “จุ๊จุ๊! สิ่งที่เธอพูดทำให้ฉันตกหลุมรักเขาอีกครั้ง ยังไงซะเขาก็เคยเป็นเทพบุตรของฉัน!” หลีเสี่ยวเถียนใช้ช้อนคนกาแฟในถ้วย “อันอัน เธอโล่งใจขึ้นบ้างรึยัง?” เมื่อดูจากพฤติกรรมของฉินอันอันในวันนี้ เห็นได้ชัดว่าเธอเหมือนสาวน้อยที่กำลังมีความรัก ฉินอันอันรู้ว่าตัวเองซ่อนมันไว้ไม่ได้จึงพยักหน้า “ปล่อยให้อดีตมันผ่านไปได้แล้ว!” “ฉันเคารพการตัดสิ