All Chapters of THE HEIR'S OBSESSION : Chapter 101 - Chapter 110

Nangibabaw ang sensasyon sa buong katawan ni Gwy. Kasalukuyan siyang nagtatas-baba sa ibabaw ni Ace na ngayon ay nagpapawis na at namumula ang tenga, dahil sa init na nararamdaman. Hinayaan siya nitong kumilos, hinayaan siya sa kahit anong motion ang gagawin. Hinawakan niya braso nito at diniin sa kama. Tila ba'y sa kanilang dalawa siya na ang mas dominant sa pagkakataong ito. Gusto niya ang ganitong posisyon, at wala itong ginawa kundi ang sambitin ng paulit-ulit ang pangalan niya. "I love you, Gwy..." bulong nito na may kaakibat ng pag-groan. "Mahal mo ako dahil masarap ako?" asar niyang tanong, hinihingal at pinagpapawisan pero nagawa niyang humagikhik. "Both..." Lumunok ito sandali. "Masarap at mahal kita period." Natawa siya sa sinabi nito. Dahil doon binilisan niya ang pagkilos. Nakaramdam siya ng pagod pero ayaw niyang huminto, ito naman panay ang mura ng shít o kung anu-ano pang cuss words. Pigang-piga nito ang bawat umbok sa katawan niya. Hinayaan niyang kuyumusin nito

Binalot ng lamig dulot ng takot ang buong katawan ni Gwy nang makita niya si Ace na sinasakyan ang ama. Makikita niya sa mga mata ng ama nito ang sobrang pag-alala, tila takot na rin na hindi niya inasahang makita. "Balik sa taas!" Sigaw nito, ngunit siya napagala ang paningin sa paligid. Napanganga na lang siya, napatakip ng dalawang kamay sa bunganga nang makita niya ang hindi kaaya-ayang mga litrato—mali, drawing na nakadikit sa pader ang ilan sa mga ito ay nasa sahig. Siya iyon, walang saplot, at may mga malalaswang posisyon, sitwasyon, ginagawa sa sarili, at ang hindi niya kinaya ay ang drawing na nakatali siya. Sa sobrang gulat, tumili siya nang malakas, at doon nakuha niya ang attention ni Ace. Pawis na pawis ang lalaki at sa nakikita niya rito, wala ito sa katinuan. "Gwy, akyat sa taas!" sigaw pa ni Mark. Napaatras siya na nakatitig kay Ace. Sa lakas ng kabog ng dibdib niya halos hindi na siya makahinga lalo na't humakbang si Ace at mabilis itong niyapos ng ama mula sa lik

Bente-kwatro oras na ang lumipas, hindi pa rin nagising si Ace at inasahan na niya ito. Pakiramdam niya, nasira ang pamilya niya sa isang iglap lang. Ngayon, nakatitig siya sa asawa niyang natutulog na nakayuko sa higaan niya. Talagang ayaw nitong iwan ang anak, at nasasaktan siya sa nakikita niya. May bendahe ang ulo ni Ace, maging ang kamay nito at mga paa. Hindi niya akalain na makikita niya itong may nakakabit na oxygen sa katawan. Napahilot siya sa ulo niya, at tumayo na lang. Walang mangyayari kung mananatili lang siyang nakatitig sa mga ito. Lumabas siya ng kwarto at saktong tumunog ang phone niya. Isa sa mga tauhan niyang nag-iimbistiga sa sasakyang nag-hit and run kay Ace ang tumawag. Pasimple niya itong sinagot at agad na bungad na tanong niya ay, "Anong balita.""Boss, ang sasakyan nasa junkyard na eh. Durog na," anito. Napapikit siya dulot ng pagkadismaya. "Hindi man lang kayo nagtanong kung sino ang naglagay doon?" Sumagot ito sa kabilang linya, "Walang alam ang supe

Sa una, hinayaan siyang magpahinga ng pamilya niya. As usual hindi siya pinansin ni Tatiana. Kahit si Avery parang hindi kilala ng ina, at nakikita niya sa mga mata ng kapatid niya na nasasaktan ito pero mas pinili nitong bigyan siya ng attention. Nakaupo siya sa kama, at nasa tabi niya ito. Hinawakan nito ang kamay niya, habang may tumutulong luha sa mga mata nito. "Sobrang..." mahinang sabi nito, "...natakot ako nang tatlong araw kang nawala, actually apat." Nagpigil ito sa pag-iyak pero hindi ito nagtagumpay kaya nangibabaw ang hikbi nito. "Akala ko mararanasan mo rin ang naranasan ko." Muli siyang napaiyak. Piniga niya nang bahagya ang kamay nito, at napatingin sa luhaan nitong mga mata. "Akala ko rin..." Ngunit sumagi sa isipan niya ang mga drawing ni Ace. "...pero parang naranasan ko lang." Nagpunas siya ng luha. Huminga ito nang malalim tila sinisikap na pigilan ang pag-iyak para makapagsalita nang maayos. "Sorry..." Napakunot ang noo niya sa sorry nito. Ngunit nagpatuloy it

Pagtaas ng Abertoy private plane manghang-mangha siyang napatingin sa ibaba. Nakikita niya ang clouds, sa ilalim, at hindi na niya naiwasang nagsalita, "When I was young, I had a great curiosity about clouds and how water could float in the air."Natawa ito at nagsalita, "Me too. I love science at masarap ma-curious. May time nga na natatanong ko sa sarili ko, why can't I see the air?" Tumingin siya ritong natatawa at nagpatuloy lang ito sa pagsasalita, "Then time over, habang nadadagdagan ang edad ko, maliban sa sagot na ito ay dahil sa magkahalong nitrogen, oxygen, many more kind of gases...at napatanong na naman, ng 'why do these things exist?' I ended up exemplifying this with the word worth versus mistakes." Ramdam niyang huhugot ito kaya napatango siya tanda na willing makinig. Nagpatuloy ito, "Imagine, sometimes when you do something good, all you get is a simple thank you. Sometimes it's invisible like air. Alam mo iyong..." Naningkit ang mga mata nitong nakatingin sa kaniya