Lahat ng Kabanata ng LEV PETROV (Wild Men Series #3) Book 1: Kabanata 1 - Kabanata 10

WARNING: Graphic scenes and explicit words ahead.LEV'S POVYear 2018LIFE IS one hell of a game. Isang malaking monopolyo. Focus on acquisition. You win. And win some more, until all you know is how to fucking win. Then after you got all the riches in the world, it will all goes to the freaking box.How bull shit and ironic. You'll give your all, time and your life, para lang sa huli'y mauuwi lang din sa isang kahon. Or maybe, ikaw mismo ang mauuwi sa kahon at maiiwan ang mga pinaghirapan mo sa mga mahal mo sa buhay. Sa pamilya.Which I don't fucking have. To the world, I have no roots only enemies.Shit. Paanong naging ganito ang way of thinking ko? From killing and skinning one asshole to being Dalai Lama real quick. Tang ina. Sign of aging na ba 'to tulad ng laging pang asar sa'kin ni Trace? Pesteng Elliot 'to kung anu-ano kasing ipinadadala sa aking mga libro.Inis na inilapag ko ang hawak na baso saka sumandal. Pinuno ko ng hangin ang baga. Booze. Sex and filth. The kind of conc

LEV'S POV I THOUGHT that Satan's favorite number is 13. No. It's 6. It was supposed to be 7. Kung napaaga ang dating ko malamang kasama ako sa naging biktima ni Trace. Sa kaalamang 'yon, naniniwala na ako sa himala. God knows what kind of chaos we will unleash in this side of the city kung lahat kami bangag o wasted. "Tang ina talaga nitong magpinsang pulpol na 'to. Alin ba sa word na matino at normal ang 'di nila maintindihan?" Nakatingalang anas ko sa kisame. I catch the shimmering light of Trace's extravagant chandelier. Nasa mansion ako ng matalik na kaibigan at pasaway na si Patricio. Once a week kasi ay may meeting kami sa isla ang kaso ilan sa amin ang hindi makakatawid ng Agrianthropos kaya't napag desisyunang sa bahay na lang niya ito ganapin. That's why I'm here now. But seems that my sworn brothers and I have a different idea of meeting. Napailing ako. My order is simple, I want to talk to them sober. Ngayon mukhang ang mga alagang butiki lang sa mansion na

BREE'S POV"DON'T waste your food. Kumain ka."I huffed. Itinuwid ko ang likod saka muling dinutdot ang pagkain sa plato ko. I pretended that the tiny hairs on my forearm didn't shoot up because of my father's words.I loathe breakfast. Hell, I hate family time like this. Kakain kayong sabay, magpapanggap na okay but deep inside you're rotten. Pretending to be some normal family even though you're dysfunctional."Bree, I'm warning you." Sita ulit ng dad.Hindi ko alam kung may mata ba siya sa noo. Paano n'ya nakikita ang ginagawa ka gayong nagbabasa siya ng diyaryo? Kingat ko ang lower lip at pilit itinakip ang mahabang buhok sa mukha ko."Little Bree's in trouble."Sinamaan ko ng tingin ang kuya Brandon ko. Pangalawa siya sa aming apat at ang pinaka siraulo. Ako ang paborito nitong asarin at pagdiskitahan."Ano na naman bang problema mo sa pagkain, Bree?" Sita ng panganay namin, si kuya Flyn. He's in his mid twenties at siyang nangangasiwa ng mga negosyo ng pamilya. Katulong siya ng

LEVThere's something in her voice that caught me off guard. Wala ako sa posisyon ko kung hindi ko na-master ang pag-aaral sa bawat nararamdaman ng mga taong nakakasalamuha ko. The thing that lacks in me, I see to it na aralin iyon. Right now, I can sense some dejection on her sweet voice kahit pa milya-milya nag layo naming dalawa.I grunt."Are you still there? Hello, Lev.""Make it quick."Napamura ako nang bigla namang binilisan ng babaeng kasama ko ang pagsubo niya sa akin. Shit. I'm not the type of man na nag e-enjoy sa mabilisang blowjob, iyong akala mo may lakad na pupuntahan ang babae."Stop." Angil ko sabay tulak sa ulo ng kaharap."Sorry." Sabay na wika ng babae at ni Bree.Double fuck."I'm not talking to you. Give me a moment,"pinindot ko ang mute button saka bumaling sa nahihintakutang babae. "Here. You may leave. Ayokong makarating sa amo mo ang lahat ng narinig mo o nangyari sa atin ngayon gabi. Maliwanang ba?"Tumango ito't mabilis na kinuha ang bungkos ng perang inil

LEV"HOW LONG this has been going on, Mr. Petrov?"Maybe forever."Few weeks. Four, I suppose." Bored kong sagot habang iginagala ang paningin sa loob ng maliit na silid.Its a normal psychiatrist clinic. Minimalist. Sparse. The white and black portrait annoys the hell out of me but I choose to set it aside. Isa pa, tiyak na magwawala si Jake kapag nalamang isa na namang kaibigan niya sa larangan ng medisina ang kinupal ko.My psychaiatrist of the month, pang labing dalawa ngayong taon and God knows kung ilan pa ang susunod, pulled a long sigh. Hindi ko alam kung ba't tinatanong na naman niya ako about sa insomnia ko. Parte na iyon ng buhay ko. But for the heck of it, I indulge her.Two can play this game."Safe to say, a month.""No. Four weeks." Malamig kong pagtatama.She crossed and uncrossed her legs. Inayos nito ang salamin sa mata, nagpanggap na binabasa ang chart sa lap niya. Excuses to escape my impending wrath. Shits people do when they are cornered and afraid. Sanay na ako