All Chapters of The Ceo's Blind Wife : Chapter 1 - Chapter 10

Sabina point of view "Sabina Denise Taylor, bwiset ka talaga! Baka gusto mong patulugin na lang kita sa libingan!” Napabalikwas ako ng bangon ng marinig ang nakakabulahaw na sigaw ni Mommy. Kinapa ko ang lumang relo na nakasabit sa dingding ng aking silid. Basag na ang salamin nito kaya nakakapa ko ang mga numero sa loob niyon. Nagsimula na akong magbilang. Alas sinko na ng umaga. Madalas pag ganitong oras, gising na ako, ngunit ngayon hindi ako nagising sa saktong oras dahil sa sobrang pagod na pagtrabaho. Alas tres na ng madaling araw ako natulog dahil marami akong pinlantsa na mga damit ni Mommy, dagdagan pa ng kay Ate. Akmang tatayo na ako habang naghihikab ng biglang may bumuhos sa akin na malamig na tubig."M-Mom?" Nangangatal ang labi ko habang pinapakiramdaman ang aking ina. Ramdam ko ang sobrang galit ng kanyang presensya sa aking harapan. "Aray, Mom, masakit po. Tama na Mom, nasasaktan po ako." Impit na sigaw ko ng bigla niyang kinurot ang magkabilaang pisngi ko. Pilit ak

"Okay ka na ba dito?" concerned na tanong ni Connor. Natatawa nalang ako dahil nakailang tanong na siya niyan at paulit-ulit lang naman ang sagot ko sa'kanya."Bulag lang ako pero, dito na ako lumaki kaya kabisado ko na dito!" kahit hindi ko sila nakikita ay alam kong puno ng pag-aalala ang expression nila.'Kanina kasi nung nalaman ng mga ito na bulag ako ay hindi na ang mga ito mapakali, especially si Connor na akala mo maiiyak sa sobrang pag-aalala. Maya't-maya din ako tinatanong kung comportable ako. Lalo na nung pasakay kami sa kotse, siguro ay natatakot na sila na baka maulit ang nangyari kahapon sa hospital.'Mabuti nalang at hindi nila pinagsamantalahan kagabi ang pagiging bulag ko.'hindi madalas mangyari sa'kin ang panic attack pero kadalasan nangyayari sa'kin yun kapag may kinalaman sa aksidente at hospital, para akong bumabalik sa nakaraan kapag nangyayari iyon.''nasabi ko na din kanina sa kanila na bulag ako kahit ayoko wala akong choice dahil halatang-halata na.'Tumal

Mahigpit ang kapit sa'kin ni Blake habang inaalalayan ako nito papunta sa kung saan."You're here!? Bilib na talaga ako sa'yo bro, wala ka talagang gusto na hindi mo nakuha," isang hindi makapaniwalang sigaw ang narinig ko. Sigaw na halos bumasag sa eardrums ko."Anong ginagawa ko dito Blake?" Seryosong sagot ko. Naramdaman ko ang paninigas ng kamay ni Blake na nasa beywang ko."Bro Blake, thank you for bringing her here," muli kong narinig ang cheery voice nito. Napangiwi ako pagkarinig sa pangalan na tinawag nito."Ano naman ang ginagawa mo dito Connor? Wala ka bang trabaho at lagi kang nandito?" Inis na tanong ko pero nandoon ang pagtataka kasi lagi itong kabuntot ni Blake."Kailangan ko pa bang magtrabaho? I'm rich and awesome." Proud na sagot nito. Kaagad nag-init ang ulo ko dahil sa naging sagot nito. "Nagpapatawa ka ba!?" Galit na bulyaw ko dito."Connor's a photographer and a bar owner." Monotonous na sagot ni Blake. "Pwede ba kitang makausap Blake?" Walang emosyon na tanong

Third person point of view "Don't let her take away Sabina, Blake do something!" Sigaw ni Connor ang pumailanlang sa labas ng opisina ni Blake.Everyone was shocked including his mother, the only person, who's sane right now is Connor and he is looking at Blake murderously."Blake, ano pang tinatayo tayo mo diyan, gumawa ka ng paraan para makuha si Sabina!" Connor felt the pain and frustration. Kaya naman ng hindi kumilos si Blake ay inundayan niya ito ng suntok.BLAG! Isang malakas na pagbagsak ang bumasag sa katahimikan ng mga tao."Blake!" Aurora shouted and run towards her son, checking if he was okay."Why did you do that, Connor!?" Bulyaw nito sa binatang sumuntok sa anak. As a mother Aurora felt her stomach being ripped seeing her son gets hurt. "Sabina needs our help at wala manlang planong gawin si Blake para tulungan si Sabina!" Shouts Connor disappointedly."It's not my call, they're still her legal guardian. Kahit saang kaso wala tayong laban," tumayo si Blake at nagpali

Sabina point of view "Ugh!" Daing ko dahil sa sakit na naramdaman ko sa bandang ulo at katawan ko. Pakiramdam ko ay nabagok ako at kinaladkad ng sobrang layo. Kinapa ko ang ulo ko baka may sugat or bukol dahil sobra talaga ang pagsakit nito."Gising ka na pala, Iha," napatigil ako sa pagkapa ng marinig ko ang Nag-aalalang turan ni Manang Corazon. "Manang?" Naniniguradong tanong ko."Ako nga Iha, okay ka na ba?" Sagot nito, napahinga ako ng maluwag dahil si Manang Corazon ang kasama ko, meaning nakauwi na ako, so no more Blake. "Anong nangyari Manang?" Tanong ko dito, dahil hindi ko alam kung paano ako napunta dito. Pakiramdam ko nagkaroon ako ng pansamantalang amnesia.Pilit kong inalala ang mga nangyari bago ako mawalan ng malay at mapunta dito sa bahay. Habang iniisip ko iyon ay biglang sumakit ang ulo ko. I grabbed my head tightly as all of the memories from earlier events came into me like a river. 'you know who ravished me last night? Blake' I heard Samantha's voice inside my