All Chapters of เพลิงรักต้องห้าม Forbidden Heat: Chapter 71 - Chapter 80

“คร่อมฉันที นาตาลี” ลูเชียนออกคำสั่ง ขณะที่มือเขาช่วยยกเอวฉันขึ้นฉันทำตามคำสั่ง เราจูบกันอย่างเร่าร้อนต่อ มือเขาโอบกอดฉันไว้ รู้สึกได้ถึงความเป็นชายตั้งตระหง่านตรงจุดเปียกชื้นของฉัน มือเขาจับสะโพกฉันเลื่อนขึ้นลงทำให้ฉันรับรู้รูปร่างภายใต้ร่มผ้าที่กำลังถูไถกับร่องสวาทและปุ่มวิเศษ ฉันบดสะโพกเข้าหาเขาอย่างแรงโดยสัญชาตญาณ ดันหน้าอกที่บอบบางแนบกับหน้าอกเขา ขณะที่ร่างกายเราบดเบียดเข้าหากัน เสียงครวญครางและเสียงจูบเราดังไปทั่วห้องลูเซียนยกร่างฉันขึ้นเพื่อให้ฉันคุกเข่าเหนือเขา มือเขาลูบไล้ไปตามต้นขาด้านในตั้งแต่เข่าไล่ขึ้นไปถึงรอยแยกระหว่างขาฉัน ตอนนี้ฉันต้องเปียกมากแน่ๆ รู้สึกได้ถึงน้ำรักที่ไหลออกมาจากโพรงสวาทเปรอะไปถึงต้นขาตอนที่เขายกตัวฉันขึ้น“เธอเปียกมากแล้ว น้ำหล่อลื่นเธอไหลเยิ้มออกมาเลย…อ๊ะ อะไรเนี่ย?เธอไม่ได้ใส่กางเกงชั้นในนี่… ซนจริงๆ เธอเพิ่งบอกฉันว่าไม่ได้มาที่นี่เพื่อมีเซ็กซ์” ลูเซียนแหย่ ขณะที่นิ้วเขาทักทายกลีบดอกไม้ที่เปียกโชก เขาพูดถูก“ลูเซียน…อย่าแกล้งฉัน” ฉันพูดขณะที่หอบเพราะนิ้วหนาเขากำลังลูบช่องรักที่เปียกชื้นเพื่อกระตุ้นฉัน ช่องสวาทฉันบีบตัวแน่นและสั่นจากสัมผัสเขา ฉันร้

“เจ้าหญิง! อาคิดว่าเธอจะไม่โทรหาอาอีกแล้ว” เสียงร่าเริงของเอ็ดเวิร์ดทักทายฉันทางโทรศัพท์ ฉันไม่ได้พูดหรือเจอเขามาหลายสัปดาห์แล้ว"สวัสดีค่ะ. ฉันต้องการจะพบอา” ฉันพูดสั้นๆ ตรงเข้าประเด็น“อาจะไปรับเธอห้าโมงเย็น?ใช้ทางออกของอา” เอ็ดเวิร์ดตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง"ตกลงค่ะ. แล้วเจอกัน…” ฉันตอบเบาๆ ก่อนจะวางสายฉันตัดสินใจจะคุยกับเขาตรงๆ…ยังไม่ถึงห้านาทีที่ผมวางสายจากนาตาลี จุดสีแดงบนหน้าจอก็แสดงตำแหน่งของเธอในบริษัท ไม่มีเหตุผลที่เธอจะมาพบผมที่นี่เพราะผมจะไปรับเธออยู่แล้ว หมายความว่าจุดสีแดงบนหน้าจอต้องไม่ใช่นาตาลีแน่นอน“มาดูกันว่าปีศาจตัวไหนจะมาพบผมในวันนี้” เอ็ดเวิร์ดพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับยิ้มมุมปาก…ฉันผลักประตูลับที่ปลายอุโมงค์ใต้ดินที่มืดและเย็นออก ตอนนี้ฉันอยู่กลางป่าในสวน ฉันมาก่อนเวลานัดเล็กน้อย เขาคงยังมาไม่ถึงมั้ง ฉันคิดกับตัวเองขณะปิดประตูลับและอำพรางมันด้วยใบไม้แห้งฉันมาถึงทางออกอย่างปลอดภัย นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันใช้เส้นทางนี้โดยไม่มีเอ็ดเวิร์ด มันมืดและชื้นมาก รู้สึกขอบคุณที่ตลอดทางฉันไม่เจอแมงมุมหรือสิ่งมีชีวิตอย่างอื่น มองไปด้านนอกฉันเห็นรถปอร์เช่ 911 สีน้ำเงินเข้มจอดอยู

จะทำยังไงดี เมื่อฉันขยับมือไม่ได้...แล้วจะค้นตัวเขาได้ยังไง?ถ้าสร้อยอยู่บนตัวเขา ก็ต้องเปลื้องผ้าเขาใช่มั้ย?…ฉันจ้องไปที่เอ็ดเวิร์ด ขณะที่เขายืนมองฉันด้วยรอยยิ้มใบหน้า เมื่อถอดกุญแจมือนี้ออกได้ ฉันจะทุบเขา!“เวลากำลังเดินอยู่นะ นาตาลี…เธอจะทำอะไรรึเปล่า?หรือว่า…อาควรเริ่มก่อนดี?” เอ็ดเวิร์ดแกล้งยิ้มให้อย่างขี้เล่น สำหรับเขาเกมนี้มันคงสนุกมากทำไมวันนี้เขาต้องใส่สูทกับผูกเน็คไทด้วย?ทำไมเขาถึงไม่ใส่แค่บ็อกเซอร์หรืออะไรที่น้อยชิ้นกว่านี้!ไม่มีทางเลือกอื่น ถ้าฉันใช้มือไม่ได้ อย่างนั้น...ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปหาเอ็ดเวิร์ดที่ยังคงยืนนิ่งเหมือนเด็กดี ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าฉันกำลังจะทำสิ่งนี้… แต่! ฉันจะแพ้ไม่ได้!ก่อนอื่นต้องถอดเสื้อสูทเขาออกก่อน ขอบคุณพระเจ้า มันไม่ได้ติดกระดุม...ฉันก้มลงกัดปกเสื้อด้านซ้ายเขาแล้วค่อยๆ ดึง ถ้าใช้มือไม่ได้ ก็คงต้องใช้ปากเปลื้องผ้าเขา นี่อาจเป็นแผนที่เอ็ดเวิร์ดวางไว้ และนี่คือเหตุผลที่ฉันมีเวลาสามสิบนาที แทนที่จะเป็นแค่ห้านาทีฉันใช้ปากดึงเสื้อสูทออกจากไหล่ข้างหนึ่งของเขา อย่างน้อยเอ็ดเวิร์ดก็ไม่ได้ขัดขืน เขายังคงยืนนิ่ง ขณะที่มองฉัน มันน่าอายมาก แต่ที่แย่ที่ส

น้ำอุ่นจากฝักบัวทำให้ผิวหนังและร่างกายที่กำลังอ่อนล้ารู้สึกดีขึ้นมาก ฉันอาบน้ำสระผมเพื่อผ่อนคลาย หยดน้ำที่กระทบกับผิวเปลือยเปล่า เสียงน้ำไหลทำให้รู้สึกสงบลง ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก อยากจะยืนพักอยู่ตรงนี้นานๆจู่ๆ ประตูห้องน้ำก็เปิดออก ฉันมั่นใจมากว่าฉันล็อกตอนเข้ามา แต่เดาได้ว่าไม่มีประตูในบ้านนี้ที่เจ้าของบ้านเปิดเข้าไม่ได้ ความจริงฉันไม่ควรแปลกใจเพราะคำว่า 'พื้นที่ส่วนตัวสำหรับนาตาลี' ไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของเอ็ดเวิร์ดแน่นนอน“นาตาลี…” เอ็ดเวิร์ดเรียกชื่อฉันอย่างร่าเริงเมื่อเขาโผล่หน้าเข้ามา ทั้งตัวเอ็ดเวิร์ดมีแค่ผ้าเช็ดตัวสีขาวพันรอบเอวเขาเท่านั้น"อาเข้ามาทำไม?!" ฉันกรีดร้องเสียงดัง ไม่คิดว่าในห้องน้ำเสียงจะก้องขนาดนี้ ฉันรีบเอามือปิดหน้าอก ขณะที่หันตัวเข้าหากำแพง“เธอทำเหมือนกับอาไม่เคยเห็นเธอเปลือยกายมาก่อน…” เอ็ดเวิร์ดพูดอย่างอารมณ์ดี"ฉันถามว่าอาเข้ามาทำไม?" ฉันถามซ้ำอีกครั้ง ทั้งที่อยากจะตะโกนไล่เขาออกไป!“ในเมื่อเธอเป็นคนเปลื้องผ้าอา อาเลยคิดว่าเธอควรรับผิดชอบด้วยการแต่งตัวให้อา” เอ็ดเวิร์ดพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์“เกมนี้เป็นความคิดของอา ทำไมฉันต้องรับผิดชอบด้วย?” ฉันสวนกลับ“เธอพู

“ราล์ฟเล่าอะไรให้คุณฟังบ้าง เขาชอบพูดไปเรื่อย อย่าไปสนใจล่ะ” เอ็ดเวิร์ดพูด ขณะพาฉันเดินไปตามทาง“เขาเป็นมิตรมาก ฉันชอบเขานะ เราจะไปที่ไหนกันคะ?" ฉันตอบขณะเดินไปกับเอ็ดเวิร์ด“มื้อเย็นกับดวงดาว” เอ็ดเวิร์ดตอบพร้อมชี้นิ้วไปด้วยในไม่ช้าเราก็ยืนอยู่ที่ด้านล่างบันไดที่ดูคดเคี้ยว มองขึ้นไปด้านบนบอกได้เลยว่าเราต้องเดินขึ้นไปสูงทีเดียว หรือว่าที่นี่คือหอดูดาวที่เขาพูดถึงก่อนหน้านี้?“นี่คือทางขึ้นไปหอดูดาว อาคิดว่าขึ้นบันไดดีกว่าใช้ลิฟต์” เอ็ดเวิร์ดตอบคำถามที่ยังไม่ได้ถามแล้วจับมือฉันเราเดินขึ้นบันไดเวียนไปด้วยกัน ไม่รู้ว่าเราต้องเดินขึ้นไปสูงแค่ไหน ขาที่ไม่แข็งแรงของฉันเริ่มล้า เอ็ดเวิร์ดชะลอความเร็วลงเพื่อรอฉัน เห็นได้ชัดว่าการเดินขึ้นครั้งนี้อยู่เหนือความสามารถของฉัน“อืม…อาไม่ได้มีความหมายอย่างอื่น แต่…ถ้าเธอต้องการ อาอุ้มเธอขึ้นไปได้นะ” เอ็ดเวิร์ดเสนออย่างเกรงใจระหว่างที่จ้องหน้าฉัน ตอนนี้หน้าฉันต้องแดงมากแน่ๆ ฉันเริ่มหมดแรงตั้งแต่เมื่อไหร่?สงสัยว่าต้องเดินขึ้นไปอีกนานแค่ไหน ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้งและตัดสินใจที่จะเดินต่อ"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินได้ ขอบคุณที่ถาม” ฉันกัดฟันยิ้มหลัง