บททั้งหมดของ ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: บทที่ 951 - บทที่ 960

“ท่านอ๋อง!” ลั่วเยวี่ยอิงอุทานด้วยความตกใจในเวลานี้ ซ่งเชียนฉู่เดินเข้ามาพร้อมกับยา เมื่อเห็นเหตุการณ์ดังกล่าวก็ก้าวไปข้างหน้าและดึงลั่วเยวี่ยอิงออกไปทันที"นี่เจ้าทำอะไรลงไป?"ลั่วเยวี่ยอิงล้มลงกับพื้น เอ่ยทั้งน้ำตาว่า "ข้าจะทำอันใดได้ ข้าเพียงห่วงใยท่านอ๋องเท่านั้น..."“ท่านหมอซ่ง…” ฟู่เฉินหวนพยุงร่างกายขึ้นพูดด้วยความยากลำบากซ่งเชียนฉู่วางยาลงอย่างรวดเร็ว ขับไล่ลั่วเยวี่ยอิงออกไปแล้วจึงปิดประตูนางคว้าข้อมือของฟู่เฉินหวนและตรวจดูชีพจรของเขา“ยามนี้ท่านยังมิควรขยับร่างกาย พลังเขี้ยวเหล็กนั้นรุนแรงเกินไป!”ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว “ลั่วชิงยวนถูกตามล่าหรือไม่ นางอยู่ที่ใด?”ซ่งเชียนฉู่ตกใจ นางตระหนักได้ว่าลั่วเยวี่ยอิงได้เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง และนั่นทำให้เขาต้องกระอักเลือดเมื่อรู้ดังนั้นแล้วก็มิจำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป“ยามนี้ยังไม่มีใครรู้ว่านางอยู่ที่ใด หม่อมฉันเดาว่านางคงออกจากเมืองไปแล้ว”“แต่หม่อมฉันมิคิดว่า นางจะหลบหนีไปเพราะกลัวความผิด”“หากนางมีคนไข้ที่รักษามิได้ นางก็ไม่มีวันจะหนีไปเฉย ๆ”ฟู่เฉินหวนครุ่นคิดอย่างลึกซึ้งเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อมินานมานี้ ฟู่จิ่งหล

เขาถูกวางยาพิษ!ปีกพญามัจจุราชที่นางคุ้นเคยอีกแล้ว!เพียงแต่พิษในร่างของกายของต่งเจิ้นซานนั้นซับซ้อนกว่านั้น มิเพียงแต่มีพิษจากปีกพญามัจจุราชเท่านั้น แต่ยังมีพิษชนิดอื่น ๆ อีกด้วยและพิษเหล่านี้ได้สะสมมาเป็นเวลานานหลายปีพิษของปีกพญามัจจุราชนั้นกลับมิได้สะสมมานานนักแต่เป็นเพราะพิษของปีกพญามัจจุราชที่ทำให้เกิดสถานการณ์เช่นนี้ขึ้นจักรพรรดิสูงสุดก็ถูกพิษของปีกพญามัจจุราชเช่นกัน นางยังมิสามารถล้างพิษต่งเจิ้นซานได้ในขณะนี้ หากนางสามารถล้างพิษปีกพญามัจจุราชได้ ตระกูลเหยียนก็จะรู้ว่านางมีวิธีถอนพิษนี้แล้วซึ่งจะส่งผลให้พวกเขาทำร้ายจักรพรรดิสูงสุดทุกวิถีทางดังนั้น นางจึงทำได้เพียงต้องรักษาจักรพรรดิสูงสุดให้หายก่อน จึงจะสามารถล้างพิษให้ตงเจิ้นชานได้ทว่าในสถานการณ์ของต่งเจิ้นซาน คงมิสามารถรักษาให้หายขาดได้ในเวลาอันสั้น“อาการป่วยของแม่ทัพใหญ่นั้นร้ายแรงจริง ๆ ทั้งร่างกายของเขาแข็งเกร็ง พูดมิได้ และขยับตัวมิได้ ดูเหมือนเป็นโรคเรื้อรังที่สะสมมานานหลายปี”“เราคงทำได้แค่ค่อย ๆ บำรุงรักษาไปอย่างช้า ๆ เท่านั้น”ทันทีที่นางพูดจบเซี่ยงจิ้งก็ดูผิดหวังเขาพูดอย่างเย็นชา "หมอที่ข้าเชิญก่

ลั่วชิงยวนสะดุ้งเล็กน้อย และครู่หนึ่งเผลอคิดว่าตัวตนของนางถูกเปิดเผยแล้วแต่เมื่อคิดไปคิดมา หากซือซิงรู้ว่านางเป็นใคร แทนที่จะพูดเช่นนี้ เขาคงจะลงมือทันทีลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ "เช่นนั้นแม่ทัพซือคิดว่าข้าเป็นใครเล่า?"น้ำเสียงของซือซิงเย็นชา "ดูเหมือนเจ้าจะมิยอมบอกความจริง งั้นก็พาตัวไปเลย ข้ามีวิธีที่จะทำให้เจ้าพูดอยู่แล้ว"สตรีผู้นี้บอกว่านางถูกส่งมาจากตระกูลเหยียน แต่นางกลับรู้ทักษะทางการแพทย์ และยังช่วยรักษาต่งเจิ้นซานด้วยเหลวไหลนัก เขาเป็นคนวางยาพิษเอง แล้วตระกูลเหยียนจะส่งคนมารักษาต่งเจิ้นซานได้เช่นไรหากถามดี ๆ มิได้คำตอบ ก็ต้องใช้การทรมานอย่างรุนแรงเท่านั้นขณะที่ทหารกำลังเข้ามาจับนาง ลั่วชิงยวนก็หยิบป้ายคำสั่งออกมาโดยมิพูดอะไรแม้แต่คำเดียวแต่เมื่อซือซิงเห็นป้ายคำสั่ง การแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก“เจ้า… เจ้าคือ...”ลั่วชิงยวนมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง และเก็บป้ายคำสั่งกลับไปนางพูดด้วยน้ำเสียงมิพอใจ "ยังจะจับข้าอยู่อีกหรือ? ข้าเกรงว่าหากจับข้าแล้วจะมิสามารถรายงานต่อผู้บังคับบัญชาได้กระมัง"น้ำเสียงของซือซิงอ่อนลงทันที "แม่นาง เหตุใดท่านมิเอามันออกมาตั้งแ

หลังจากที่ลั่วชิงยวนจัดการสร้างม่านพิษที่ภูเขาด้านหลังเมืองเสร็จแล้ว นางและเซี่ยงจิ้งก็ไปยังชายแดนผิงหนิงเพื่อเสริมทัพทันทีแต่ทว่าเมื่อเข้าใกล้เมืองผิงหนิง นางก็ได้พบกับซือซิงซือซิงและคนของเขาประจำการอยู่ที่ทางเข้าหุบเขา โดยมิได้รีบไปยังผิงหนิงแม้แต่น้อย“แม่ทัพซือ เหตุใดท่านยังอยู่ที่นี่?” ลั่วชิงยวนลงจากหลังม้าและเดินไปข้างหน้าด้วยน้ำเสียงมิพอใจซือซิงเหลือบมองกองทัพที่ติดตามลั่วชิงยวนแล้วหัวเราะเบา ๆ “แม่นางเก่งจริงๆ ที่สามารถสั่งการเซี่ยงจิ้งได้”“เซี่ยงจิ้งปฏิบัติตามคำสั่งของจักรพรรดิเท่านั้น แม่นางทำได้อย่างไรเล่า?”ลั่วชิงยวนพูดด้วยน้ำเสียงมิพอใจ "นี่มิใช่เรื่องที่ท่านต้องรู้ สิ่งที่ท่านต้องทำคือการปฏิบัติตามคำสั่งของท่านมหาราชาจารย์ต่างหาก"เมื่อเห็นว่านางโกรธ ซือซิงก็ยิ้มและดึงนางออกไป เขากล่าวว่า "มิใช่ว่าข้ามิเชื่อฟังคำสั่ง แต่ข้ามิเคยคิดถึงเรื่องนี้เลย หลังศึกครั้งนี้จบลง เซี่ยงจิ้งและข้าจะกลายเป็นศัตรูกันอย่างถาวร"“เนื่องจากข้าต้องการรับใช้มหาราชาจารย์ ข้าจึงต้องกำจัดสิ่งกีดขวางเสียก่อน”“มิเช่นนั้น หลังจบศึกนี้ เซี่ยงจิ้งจะต้องหาทางกำจัดข้าเช่นกัน”เมื่อได้ยิ

ดวงตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา "ข้ามิเข้าใจจริง ๆ ข้ามิเข้าใจว่า เหตุใดในยามศึกสงคราม ความโกรธแค้นของราษฎรจึงถูกมองว่าไม่มีเวลาจะไปสนใจความรู้สึกของพวกเขา""และก็มิเข้าใจว่าเหตุใดชาวบ้านถึงต้องออกรบ ในเมื่อยังมีทหารเหลืออยู่!"“และข้ายิ่งมิเข้าใจว่าเหตุใดรองแม่ทัพเฉินถึงสละชีพในสนามรบได้ แต่ท่านถึงยังอยู่ที่นี่?”น้ำเสียงของลั่วชิงยวนดุดันมาก และทุกคำพูดก็คมกริบบาดใจทั้งซือซิงและเซี่ยงจิ้งต่างตกตะลึงกับท่าทีนี้รองแม่ทัพหลิวโกรธมาก เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของทั้งซือซิงและเซี่ยงจิ้ง เขาจึงเดาว่าพวกเขามิใช่พวกเดียวกันเขาชักดาบออกมาด้วยความโกรธ “ใครใช้ให้เจ้ากล้าพูดอะไรหยิ่งยโสเช่นนี้ที่นี่!”เซี่ยงจิ้งรีบปัดดาบของรองแม่ทัพหลิวและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "แม่นางลั่วมาจากเมืองหลวง"“รองแม่ทัพหลิว โปรดให้ความเคารพนางหน่อย”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ รองแม่ทัพหลิวก็ตกใจมาก มาจากเมืองหลวงเช่นนั้นหรือ?สีหน้ารองแม่ทัพหลิวดูน่าเกลียดแต่ไม่มีอะไรจะพูด แม่ทัพหลิวจึงพาพวกเขาเข้าไปในห้องแล้วนั่งลงเขากล่าวว่า "มิใช่ว่าข้ากลัวตาย แต่เมืองผิงหนิงสามารถยืนหยัดมาถึงตอนนี้ได้ก็ยากลำบากมาก เราพาทุกคนตา