บททั้งหมดของ ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: บทที่ 751 - บทที่ 760

ฟู่เฉินหวนสะดุ้งเล็กน้อยและเลิกคิ้วมองนาง “เจ้าถูกจับเพราะข้าหรือ?”“มิใช่หรืออย่างไร หม่อมฉันเห็นท่านมิตอบโต้ หม่อมฉันก็เลยตามท่านเข้ามาด้วย”“ท่านแค่อยากเข้ามาทดสอบว่า นายอำเภอผู้นี้เป็นคนแบบใดใช่หรือไม่?” ลั่วชิงยวนขยับเข้ามาใกล้และลดเสียงของนางลงการลดระยะห่างอย่างกะทันหัน ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจของลั่วชิงยวน หัวใจของฟู่เฉินหวนจึงเต้นเร็วขึ้นเขามองออกไปและฮัมเสียงในคอเป็นการรับรู้อากาศทำให้รู้สึกร้อนอบอ้าว ทำให้เขาต้องเคลื่อนตัวไปด้านข้างโดยมิรู้ตัวลั่วชิงยวนก็ขยับเข้ามาใกล้เขามากขึ้น โน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วกระซิบ “อย่างไรก็แล้วแต่ หม่อมฉันถูกจับได้และต้องมาทนหิวเช่นนี้ก็เพราะท่าน”“ท่านจะชดใช้ให้หม่อมฉันอย่างไร?”ฟู่เฉินหวนหันกลับมาสายตาอันหิวกระหายของลั่วชิงยวน หูของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงกะทันหัน คิ้วขมวดมุ่น “เจ้า…”“เจ้าต้องการอะไร” ฟู่เฉินหวนหายใจเร็วขึ้น และเขาก็แอบถอยไปด้านข้างลั่วชิงยวนไล่ตามเขาและก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวขณะมองเขาด้วยสายตาจริงจัง นางยกมุมปากขึ้นโดยมิรู้ตัว ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ และพูดอย่างแผ่วเบา “บอกตามตรง หม่อมฉันสนใจ…”“สมาคมการค้าเฟิงตู!”ซู่.

ลั่วชิงยวนสัมผัสท้องที่คำรามของตน ทนต่อกลิ่นมิได้อีกต่อไป ดังนั้นนางจึงฉีกเนื้อไก่ออกแล้วกินมันเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาจากข้างนอก ลั่วชิงยวนก็รีบยัดเนื้อเข้าไปในปากทันใดฟู่เฉินหวนหันหลังให้กับประตูห้องขัง บังสายตาผู้คนภายนอกเอาไว้“ข้าจะบังให้ เจ้ากินช้า ๆ เถอะ”ความรู้สึกหิวหายไปแล้ว และด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้แต่หัวใจก็รู้สึกอบอุ่นลั่วชิงยวนกินไปครึ่งหนึ่งและเหลืออีกครึ่งให้ฟู่เฉินหวน“ท่านก็ควรเสวยอะไรสักหน่อย เผื่อเซียวชูหาเรามิเจอในเร็ววัน หากพวกเจ้าหน้าที่ชั่วพวกนี้มิให้อะไรเรากินอีก เราคงต้องหิ้วท้องไปอีกหลายวัน”“ข้ามิหิว”ลั่วชิงยวนลากเขาให้ไปนั่งลงตรงกำแพงแล้ว ก่อนยืนขึ้นเพื่อบังเขาเอาไว้ “ถึงมิหิวก็ต้องเสวยสักหน่อย”ฟู่เฉินหวนมองดูนาง ทำอะไรมิถูกเล็กน้อย แต่ก็ยังกินเข้าไปบ้าง......รุ่งสางใต้เท้าเฉามายังห้องขังยืนมองดูพวกเขาทั้งสองคนจากนอกประตู “หัวแข็งเสียจริง ไฉนต้องทำให้มากความด้วย”“หากมิจ่ายเงิน ก็ลงนามในสัญญาขายตัวเสีย เจ้าจะได้ออกไปทันที เจ้ายังสามารถไปที่สมาคมการค้าเฟิงตูเพื่อหางานดี ๆ ทำได้ ต่อจากนี้เจ้าจะมิต้องกังวลอะไรไปตลอดชีวิต!”เมื่อได้ย

เสียงของฉางจิ่นเหวินดังขึ้นนางเดินเข้าไปในห้องขังด้วยท่าทางอวดดี แต่ก็ได้เห็นว่าใต้เท้าเฉากำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น“ใต้เท้าเฉา นี่ท่านกำลังทำอะไร?”เมื่อหันไปมองอีก นางจะได้เห็นว่าสองคนในห้องขังกำลังนั่งกินดื่มอยู่บนเก้าอี้“เหตุใดสองคนนี้ถึง...”ฉางจิ่นเหวินรู้สึกมิพอใจในทันทีครู่ต่อมา ใต้เท้าเฉาจึงดึงนางให้คุกเข่าลงกับพื้น “รีบขออภัยต่อท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการและพระชายาเสีย!”อย่าได้ก่อเรื่องอีกเลย เขาจะตายอยู่รอมร่อแล้ว!ฉางจิ่นเหวินถูกใต้เท้าเฉาดึงลงกับพื้น เมื่อนางได้ยินคำพูดของใต้เท้าเฉา ใบหน้าของฉางจิ่นเหวินก็เปลี่ยนสีทันทีนางเงยหน้าขึ้นด้วยความสับสน “ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการ? พระ… พระชายา?”ฉางจิ่นเหวินรู้สึกตื่นตระหนก สถานการณ์ดังกล่าวทำให้นางหวาดกลัวมิน้อย“เร็วเข้า! รีบขอประทานอภัยท่านอ๋องและพระชายาเสีย! เจ้านี่มันจริง ๆ เลย เหตุใดถึงได้จับคนมิเลือกหน้าเช่นนี้!”น้ำเสียงของใต้เท้าเฉาเต็มไปด้วยการตำหนิ หากฉางจิ่นเหวินมิจับกุมอ๋องผู้สำเร็จราชการ เขาคงมิต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ใช่หรือไม่?ฉางจิ่นเหวินตกใจมาก สองคนนี้กลายเป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการและพระชายาไปได้อย่า

......แม้ว่าตระกูลฟ่านจะไม่ใหญ่โต แต่ก็ดูหรูหรา ทิวทัศน์ในบ้านก็งดงามมากเช่นกันลั่วชิงยวนและลั่วหลางหลางเดินไปที่ทะเลสาบ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ ลั่วชิงยวนจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “หลางหลาง ข้าไปซื้อสีผึ้งที่ขายในร้านเครื่องประทินโฉมตระกูลฟ่านเมื่อสองวันก่อน"นางหยิบกล่องสีผึ้งออกมาแล้วเปิดให้ลั่วหลางหลางดมลั่วหลางหลางตกใจเล็กน้อยลั่วชิงยวนถามว่า “กลิ่นนี้เหมือนกับถุงหอมที่เจ้าให้ข้ามาก่อนหน้านี้เลย! เจ้าเป็นคนทำสีขี้ผึ้งนี้ใช่หรือไม่?”ใบหน้าของลั่วหลางหลางเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นเนางก็ยิ้ม “ใช่แล้ว นี่เป็นฝีมือข้าเอง”“แล้วเหตุใด…”ก่อนที่ลั่วชิงยวนจะพูดจบ นางก็ถูกลั่วหลางหลางขัดจังหวะ“ในตอนนั้นตระกูลฟ่านเพิ่งย้ายมาที่ซีหยาง แม้ตระกูลเสวี่ยจะเป็นครอบครัวใหญ่อีกทั้งยังมีกิจการที่ดี แต่ก็เป็นเพียงตระกูลของฮูหยินผู้เฒ่าเท่านั้น บุตรหลานรุ่นหลังกับเรานับว่าห่างเหินกันเป็นอย่างมาก พวกเขาจะช่วยเหลือพวกเราอย่างจริงใจได้อย่างไร"“เพราะเขาพูดจาดี ช่วยเราเปิดร้านและทำการค้า และช่วยให้เราเข้าร่วมสมาคมการค้าเฟิงตูได้ก็จริง แต่จริง ๆ แล้ว เขาต้องการทำลายการค้าของเรา เพื่อจะรีดไถเง

เซียวชูตกตะลึงและกอดดาบไว้ในอ้อมแขนทันใด “ท่านอ๋อง! มิได้หนาพ่ะย่ะค่ะ!"น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนเย็นชาเล็กน้อย “หากมิได้ เช่นนั้นก็รีบหาทางเสียสิ? เรื่องแค่นี้ยังต้องถาม เช่นนั้นเจ้าจะมีประโยชน์อันใด”เซียวชูเกาหัว นี่มิใช่หน้าที่ของเขา รู้อย่างนี้เขาพาซูโหยวมาที่นี่ด้วยดีกว่าฟ่านซานเหอรีบพูด “ท่านอ๋อง กระหม่อมมี กระหม่อมจะจ่ายให้พ่ะย่ะค่ะ”ฟ่านซานเหอพูดแล้วหยิบถุงเงินของเขาออกมาทันทีแต่ฟู่เฉินหวนยกมือขึ้นเพื่อปรามและพูดด้วยน้ำเสียงมิแยแส "พระชายาของข้าต้องการซื้อของเพียงมิกี่อย่าง มิต้องให้คนอื่นจ่ายให้หรอก""ข้าจ่ายเองได้"ฟ่านซานเหอพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและเก็บถุงเงินกลับอย่างเชื่องช้าลั่วชิงยวนยังคงจับจ่ายกับลั่วหลางหลางต่อไป ออกจากร้านหนึ่งก็เข้าอีกร้านและยังได้ไปที่ร้านของตระกูลฟ่านอีกด้วยนางซื้ออาภรณ์และเครื่องประดับให้ลั่วหลางหลางหลังจากเลือกสร้อยข้อมือมูลค่าสามร้อยตำลึง ลั่วหลางหลางเกิดปฏิเสธ “หากเจ้าต้องการซื้อก็เก็บไว้เองเถิด ข้ามิต้องการสิ่งเหล่านี้"“ดูสิว่าเจ้าแต่งตัวเรียบง่ายขนาดไหน เจ้ามิสวมอะไรเลย ดูสิว่าใส่แล้วเจ้างามเพียงใด” ลั่วชิงยวนบังคับให้ลั่วหลางหลา