All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2161 - Chapter 2170

เมฆฝนตั้งเค้า ลมพัดกระหน่ำทั่ว!ท่านผู้เฒ่าเย่มองเย่ซื่อเจียงออกไปแล้ว ก็หันไปมองเย่หมิงเย่หมิงถูกเขามองจนรู้สึกผิด ก้มหน้าลงต่ำ “ท่านปู่ ข้า... ข้าในฐานะพี่ใหญ่ทำหน้าที่ได้มิดีพอ ข้าทำให้พวกท่านผิดหวังในความไว้วางใจ!”ท่านผู้เฒ่าเย่ส่ายหน้า “มิใช่แค่เจ้าทำหน้าที่ได้มิดีพอ ข้าในฐานะปู่ก็ทำหน้าที่ได้มิดีพอเช่นกัน แต่ยามนี้หากจะเอ่ยถึงเรื่องเหล่านี้ก็ไม่มีประโยชน์อันใดแล้ว!”“เย่หมิง เหตุใดท่านปู่ของเจ้าถึงเรียกเจ้ามา? เจ้าล่วงรู้ถึงความตั้งใจอันดีของเขาหรือไม่?”เย่หมิงมองเย่ซงเฉิง พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ท่านปู่ทั้งสองล้วนต้องการให้ข้าได้ยินกับหูตนเองว่า เย่ซวินเสื่อมทรามลงได้อย่างไร เพื่อให้ข้าตื่นตัวระมัดระวัง ต่อไปจะได้มิถูกผู้อื่นชักจูงให้เดินไปบนเส้นทางเดียวกับเย่ซวินขอรับ!”เย่ซงเฉิงพยักหน้า “นี่เป็นเพียงเหตุผลหนึ่ง ยังมีอีกจุดประสงค์หนึ่ง คือเพื่อให้เจ้าเข้ามามีส่วนร่วมด้วย!”“ท่านพ่อของเจ้าเป็นผู้นำตระกูลเย่ ทว่าความสามารถของเขาเพียงคนเดียวย่อมมีจำกัด เขามิอาจดูแลได้รอบด้านไปเสียทุกสิ่ง!”“เย่หมิง เจ้าบรรลุเป็นผู้ใหญ่แล้ว ท่านพ่อและท่านปู่ของเจ้าฝากความหวังไว้กับเจ้าอย่

หลิงอวี๋ขมวดคิ้ว ทางด้านฝ่ายสนับสนุนได้เตรียมการไว้แล้ว แต่สิ่งที่หลงเพ่ยเพ่ยพูดต่างหากคือประเด็นสำคัญ เซียวหลินเทียนและคนอื่น ๆ จะสามารถเดินออกจากตำหนักใต้ดินมาถึงทางออกได้อย่างราบรื่นหรือไม่?“ลุงมู่ ท่านพอจะหาแผนที่ภูเขาอนันต์ได้หรือไม่? พวกเราจะได้ลองศึกษากันดูหน่อยว่า อดีตเจ้าสำนักน่าจะสร้างทางออกไว้ที่ใดมากที่สุด?”ภูเขาอนันต์มิสามารถบุกเข้าไปตรง ๆ ได้ ทำได้เพียงหาหนทางจากทางออก บางทีอาจจะสามารถเข้าไปจากทางออกเพื่อช่วยเหลือเซียวหลินเทียนและคนอื่น ๆ ออกมาได้“ข้านำแผนที่ติดตัวมาด้วยตอนออกเดินทาง!”มู่หยางหยิบแผนที่ออกมาส่งให้กับหลิงอวี๋แผนที่นี้ละเอียดมาก ระบุยอดเขาทุกยอดของภูเขาอนันต์รวมถึงเส้นทางทุกสายหลิงอวี๋สวมบทบาทเป็นอดีตเจ้าสำนัก ลองจินตนาการถึงตำหนักใต้ดินที่ตนออกแบบ จะต้องวางแผนอย่างไรจึงจะมิทำลายทัศนียภาพของภูเขาอนันต์นางมิเชื่อว่าอดีตเจ้าสำนักจะยอมทำลายบ้านเกิดของตนเพื่อสร้างตำหนักใต้ดินแห่งนี้ขึ้นมาหลงเพ่ยเพ่ยก็โน้มตัวเข้ามาดูเช่นกัน แต่ดูไปดูมาหลงเพ่ยเพ่ยก็ยังจินตนาการมิออกว่าภูเขาที่สูงชันเช่นนี้สามารถสร้างตำหนักใต้ดินขนาดใหญ่ไว้ข้างใต้ได้อย่างไรเถาจื่อ

เมื่อเก๋อเฟิ่งฉิงเห็นว่าหลิงอวี๋ยอมให้ตนเข้าร่วมก็แสยะยิ้มเย็นชาในใจหากมิใช่เพราะคนของนางที่พามามิสามารถช่วยเซียวหลินเทียนและคนอื่น ๆ ออกมาจากเงื้อมมือของมหาปราชญ์ได้ นางจะยอมมอบโอกาส ‘สาวงามช่วยวีรบุรุษ’ เช่นนี้ได้อย่างไร!เมื่อครู่นางก็ไตร่ตรองอยู่ครึ่งค่อนวัน มิอยากสูญเสียโอกาสในการช่วยเซียวหลินเทียน จึงได้เลือกมาหาพวกนางเก๋อเฟิ่งฉิงได้ยินน้ำเสียงออกคำสั่งของหลิงอวี๋ก็รู้สึกมิพอใจอยู่บ้าง แต่มิได้เผยสีหน้าแม้แต่น้อย นางหยิบแผนที่ออกมานี่คือแผนที่หนังแกะ ดูจากสีสันก็รู้ได้ถึงความเก่าแก่ บางจุดชำรุดทรุดโทรมไปตามกาลเวลาเก๋อเฟิ่งฉิงวางแผนที่ลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง “ในอดีตบรรพบุรุษของข้าก็เคยเข้าร่วมสำรวจตำหนักใต้ดิน เขาถูกกลไกกับดักตัดขาไปข้างหนึ่ง คิดว่าตนไม่มีปัญญาเดินจนสุดทางตำหนักใต้ดิน จึงลากสังขารกลับมายังทางเข้า”“จนกระทั่งสิ้นใจ บรรพบุรุษของข้าก็ยังคงฝังใจอยู่เสมอ กล่าวว่า การที่มิสามารถเดินจนสุดตำหนักใต้ดินได้นั้นเป็นความเสียใจตลอดชีวิตของเขา เขาทั้งหลงใหลและคลั่งไคล้ในตำหนักใต้ดินแห่งนี้ แม้จะต้องเสียขาไปข้างหนึ่งเพื่อการดังกล่าว ทว่าชั่วชีวิตที่เหลือก็มิเคยเสียใจที่

หลิงอวี๋อยู่ริมลำธารเพียงลำพัง นางหมอบราบกับพื้นเพื่อฟังเสียงความเคลื่อนไหวของสายน้ำหลังจากฟื้นคืนพลังยุทธ์ ประสาทการได้ยินของนางเฉียบคมกว่าแต่ก่อน กอปรกับการชี้แนะของเย่ซงเฉิงและเย่ซื่อฝาน พลังยุทธ์ของหลิงอวี๋จึงรุดหน้าไปอย่างรวดเร็วเพียงแต่แม้ประสาทหูจะเฉียบคมเพียงใด นอกเหนือจากเสียงน้ำไหลแล้วก็มิได้ยินความเคลื่อนไหวอื่นใดเลยในขณะเดียวกัน พวกเซียวหลินเทียนได้ฝ่าด่านจนเหนื่อยล้าเต็มทีแล้วแม้จะเดินตามแนวทิศตะวันออกเฉียงใต้มาตลอด ทว่าความยากลำบากในการฝ่าด่านแค่ง่ายกว่าแนวทิศตะวันออกเล็กน้อย แต่ก็ยังคงยากขึ้นเรื่อย ๆ ทีละด่านเซียวหลินเทียนเองก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน รวมกับบาดแผลก่อนหน้านี้เขาก็แทบจะทรงตัวมิอยู่แล้วแม้จะอาศัยโอสถรักษาแผลและโอสถแก้ปวดประคองอาการมาตลอด แต่พวกเผยอวี้ก็ยังสังเกตเห็นถึงความอ่อนแอของเขาเดินมาได้ครึ่งทาง จ้าวซวนก็ไปรับพวกหวงฝู่หลินลงมาทางฝั่งหวงฝู่หลินก็ทนต่อไปมิไหวแล้วเช่นกันเมื่อมหาปราชญ์มาถึงก็ร่วมกับเจ้าสำนักซิงหลัว ยื่นคำขาดสุดท้ายแก่หวงฝู่หลิน หากมิยอมเดินออกจากตำหนักใต้ดินด้วยตนเอง พวกเขาจะบุกโจมตีมหาปราชญ์เคียดแค้นหวงฝู่หลินและเซียวหลิน

ไม่มีทางไปแล้ว!หวงฝู่หลินมองดูหินก้อนใหญ่เหล่านั้นก็พลันหัวใจดิ่งวูบลง หรือว่าครั้งนี้จะถึงทางตันจริง ๆ แล้ว?"สหายหวงฝู่ อย่าเพิ่งหมดหวัง ในเมื่อมีน้ำซึมเข้ามา ก็พิสูจน์ได้ว่ามีทางออก!"เซียวหลินเทียนเห็นสีหน้าสิ้นหวังของหวงฝู่หลินจึงปลอบใจ"พวกเรามิได้เดินผิดทาง นี่คือประตูเกิดบนแนวทิศตะวันออกเฉียงใต้ นอกจากเส้นทางนี้แล้วก็ไม่มีทางออกอื่นอีก!""พวกท่านพักผ่อนสักครู่ พวกเราจะตรวจสอบต่อไป จะได้ดูว่าหินเหล่านี้พอจะเคลื่อนย้ายได้หรือไม่!"เซียวหลินเทียนลากสังขารที่เหนื่อยล้าถึงขีดสุดปีนขึ้นไปบนกองหินเหล่านั้นอันที่จริง สิ่งที่เซียวหลินเทียนอยากทำที่สุดในตอนนี้คือล้มตัวลงนอนหลับให้สนิทสักงีบทว่าผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว พวกเขาก็ยังมิได้ออกจากตำหนักใต้ดิน ยิ่งถ่วงเวลานานเท่าไรก็ยิ่งเป็นอันตรายเท่านั้นเพื่อเหล่าพี่น้องและสหายที่ติดตามตนมาเหล่านี้ เขาทำได้เพียงฝืนทนต่อไปฉินซานก็ปีนตามขึ้นไป ทั้งสองคนแยกกันค้นหาหินที่มีความคลอนลู่หนานและเผยอวี้เองก็มิได้อยู่เฉย รีบแยกย้ายกันค้นหา"หินเหล่านี้น่าจะถล่มลงมาตอนเกิดแผ่นดินไหว หากแผ่นดินไหวทำลายหุบเขา ทางออกก็คงจะถูกปิดตายสนิท"