Lahat ng Kabanata ng ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Kabanata 1951 - Kabanata 1960

หลังจากที่ได้ตรวจดูแล้ว ไป่หลี่ไห่ก็มิพบอะไรที่ปกติทั้งสิ้น ดังนั้นเขาจึงปลอบใจเหมียวหยาง“สตรีผู้นั้นไม่มีทางทำอะไรเจ้าได้โดยที่เจ้ามิรู้ตัวหรอก ที่นางพูดสิ่งเหล่านั้นออกมา บางทีอาจจะแค่ขู่ให้เจ้ากลัวเท่านั้นเอง!”แต่เหมียวหยางมิได้คิดเช่นนี้ เขาส่ายหัวแล้วเอ่ยออกมา “ท่านอาจารย์ นางมิได้ขู่ให้ข้ากลัว!”“ก่อนหน้านี้ข้าเองก็คิดเช่นนี้ แต่หลังจากที่เห็นนางประลองกับหยางหงหนิงแล้ว ข้าถึงได้รู้ว่านางจริงจัง!”“ท่านอาจารย์ ท่านมิได้เห็นท่าทีที่นางพูดกับหยางหงหนิง นางมิได้วางท่าข่มขู่เลยขอรับ นางบอกว่าหากไปยั่วยุนาง นางจะสู้จนตัวตาย หากนางมิตายก็จะมิเลิกรา!”“ท่านอาจารย์ หากเรามิสามารถแก้พิษของนางได้ หรือว่าข้าจะต้องยอมรับต่อหน้าธารกำนัลไปว่าข้าทำลายบ้านของนางจริง และมอบเงินชดเชยให้กับนางไปเสียขอรับ?”“เรื่องเงินเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เรื่องเสียหน้าเป็นเรื่องใหญ่!”ไป่หลี่ไห่มีหรือจะมิรู้เหตุผลข้อนี้ ดังนั้นหลังจากที่ครุ่นคิดดูแล้ว เขาก็มอบยาแก้พิษระดับสูงให้กับเหมียวหยาง "กินยาแก้พิษนี้ไปเสียก่อน!"“ยาแก้พิษระดับสูงนี้สามารถแก้พิษได้หลายสิบชนิด วิชาพิษของสิงอวี๋น่าจะอยู่ในขอบข่ายของยา

เมื่อหลิงอวี๋เห็นท่านผู้เฒ่าตระกูลเย่ นางก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันทีตอนนี้ตนเป็นศิษย์ของเย่ซื่อฝาน เมื่อวานที่ไปยั่วยุวังเทียนซูกับหยางหงหนิงไว้ ก็หมายความว่าได้สร้างปัญหาให้กับเย่ซื่อฝานไปด้วยแล้วนี่ท่านผู้เฒ่าเย่มาบีบให้เย่ซื่อฝานขับไล่ตนออกจากสำนักหรือ?“ท่านผู้อาวุโส!”หลิงอวี๋โค้งคำนับด้วยความเคารพนบน้อมท่านผู้เฒ่าเย่ก็ยังคงมีท่าทียิ้มแย้ม ดังเช่นตอนที่เห็นนางครั้งแรก “เสี่ยวชี มาให้อาจารย์ของเจ้าสอนพิเศษให้อีกหรือ!”“เจ้าค่ะ ท่านผู้อาวุโส!”เมื่อหลิงอวี๋เห็นว่าเขามีท่าทีเป็นมิตร นางก็มีความกล้าขึ้นมาก หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งนางก็เป็นฝ่ายเอ่ยออกไป “ท่านผู้อาวุโส ท่านผู้อาวุโส เมื่อวานข้าไปก่อเรื่องไว้เจ้าค่ะ!”“ข้า… ข้าเป็นคนทำข้าจะรับผิดชอบเอง หากข้าทำให้ให้ท่านผู้อาวุโสและท่านอาจารย์เดือดร้อน เช่นนั้นข้าจะเป็นคนออกไปจากสำนักเองเจ้าค่ะ!”เย่ซื่อฝานมองไปทางท่านผู้เฒ่าเย่ท่านผู้เฒ่าเย่หัวเราะเหอะ ๆ ออกมา “ก่อเรื่องอะไรกัน? หากการชนะการประลองเรียกว่าก่อเรื่อง เช่นนั้นวัน ๆ เมืองหลวงแดนเทพก็คงจะมีคนก่อเรื่องอยู่ทั่วทุกที่แล้ว!”“เสี่ยวชี ข้าได้ยินเรื่องเมื่อวานมาแล้ว!

เซียวหลินเทียนกำลังอยู่ในภาวะมืดแปดด้านในการตามหาหลิงอวี๋ จึงรู้สึกมิสบายใจนัก เดิมทีเขามิได้สนใจเรื่องการสำรวจเหล่านี้ แต่คำพูดของเผยอวี้ก็ทำให้เขาเปลี่ยนความคิดไป“นายท่านอู่ ตำหนักปีกเงินได้ระดมทุกคนไปติดตามเบาะแสของท่านหญิงแล้ว แต่ก็ยังมิพบนางขอรับ!”“บางทีพวกเราอาจจะต้องเปลี่ยนแนวคิดดู ท่านหญิงมิได้นำเงินติดตัวมาเลย และนางที่พวกเรารู้จักก็มิใช่คนประเภทที่เจออุปสรรคแล้วจะถอยหนีด้วย!”“หากนางรู้ว่าตนถูกปิดผนึกไว้ นางจะต้องคิดหาวิธีปลดผนึกให้ตนเองเป็นแน่! และที่ภูเขาหมางหลิ่งก็มีเครื่องยาสมุนไพรอยู่เป็นมากหลายนัก หากท่านหญิงขาดแคลนเงิน จะต้องมิปล่อยโอกาสที่จะไปภูเขาหมางหลิ่ง เพื่อหาลู่ทางทางทำเงินอย่างแน่นอน!”ฉินซานจึงครุ่นคิดแล้วเอ่ยขึ้นมา “ข้าน้อยรู้สึกว่าที่เผยอวี้พูดนั้นมีเหตุผลขอรับ เครื่องยาสมุนไพรที่ใช้ในการพัฒนาพลังในเมืองหลวงแดนเทพนั้นมีราคาแพงจนมิน่าเชื่อ ผู้บำเพ็ญตนมากมายล้วนไปที่ภูเขาหมางหลิ่งเพื่อหาโอกาสร่ำรวยมาซื้อโอสถกัน!”“ท่านหญิงทรงเชี่ยวชาญเรื่องเครื่องยาสมุนไพร หากนางขาดแคลนเงินซื้อโอสถ นี่ก็คือทางที่รวดเร็วที่สุดขอรับ!”เซียวหลินเทียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ

หลิงอวี๋หลบไปตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว จากนั้นนางก็เอ่ยกับบุรุษผู้นั้นอย่างเย็นชา “เห็นแก่ที่เจ้ามิได้ทำอะไรมิดีกับข้า แค่ทำไปตามคำสั่งเท่านั้น ดังนั้นข้าก็จะเมตตาผู้ใต้บังคับบัญชาเช่นเจ้า!”“หากอยากจะรักษาดวงตาของเจ้า ก็รีบไปหาน้ำมาล้างสักสองสามครั้ง มิฉะนั้นหากตาบอดไปก็มิเกี่ยวกับข้านะ!”บุรุษที่อยู่ตรงข้ามผู้นั้นกำลังวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วแล้วแต่หลิงอวี๋กลับเอ่ยอย่างใจเย็น “กลับไปบอกเหมียวหยางว่า อย่าได้หาใครมาตามข้าอีก หากเขามิขอโทษข้าต่อหน้าธารกำนัล และยอมรับว่าเขาเป็นคนทำลายเรือนของข้า ข้าก็จะมิให้ยาแก้พิษกับเขาเป็นอันขาด!”“เขาจะส่งคนมาจับข้าต่อก็ได้ แต่ครั้งหน้าข้าไม่มีทางเมตตาอีกแล้ว!”หลังจากพูดจบ หลิงอวี๋ก็เดินไปดวงตาของบุรุษผู้นั้นเจ็บปวดจนบวมขึ้นมาในทันที เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของสหายตน เขาก็ตะโกนออกไป “รีบพาข้าไปหาน้ำเร็วเข้า ข้ามิอยากตาบอด...”บุรุษที่มาทีหลังเห็นจุดจบของสหายตนแล้วก็มิกล้าไปจับหลิงอวี๋อีก จึงช่วยประคองสหายของตนไปหาน้ำล้างหลิงอวี๋มิได้สังเกตเลยสักนิดว่า บนที่สูงมีบุรุษรูปร่างสูงผอมคนหนึ่งกำลังเฝ้ามองภาพนี้อยู่ทั้งหมด เขาคือสายลับจากตำหนักปีกเงิน ท

มีผู้บำเพ็ญตนที่ขึ้นไปหาสมบัติที่ภูเขาหมางหลิ่งอยู่มากมาย ในตอนแรกเริ่มนั้นเส้นทางที่ขึ้นภูเขายังคงเห็นผู้คนอยู่ แต่เมื่อเดินไปเรื่อย ๆ ผู้บำเพ็ญตนเหล่านั้นต่างก็หลีกเลี่ยงสถานที่ที่มีคนเยอะ และเข้าไปในป่าทึบเพื่อหาเส้นทางใหม่ที่ตนจะไปตามหาสมบัติ“พวกเราเองก็ไปที่ที่คนน้อยกันเถิด หากอยากเจอสมบัติดี ๆ ยิ่งอยู่สถานที่ห่างไกลก็ยิ่งมีโอกาสเจอสมบัติมาก!”เย่หรงเอ่ยให้กำลังใจทุกคนเซียวหลินเทียนจึงมองไปทางหลิงอวี๋แล้วยิ้มจาง ๆ จากนั้นก็เอ่ยออกมา “คนที่รู้เรื่องเครื่องยาสมุนไพรมากที่สุดในหมู่พวกเราก็คือคุณหนูสิง คุณหนูสิง เจ้าคิดว่าพวกเราควรจะไปอย่างไรดี?”หลิงอวี๋นึกถึงเครื่องยาสมุนไพรในประกาศรางวัล แล้วก็เอ่ยขึ้นมา “จากการเจริญเติบโตของพวกเครื่องยาสมุนไพรราคาสูงที่ข้าตามหาอยู่นั้น มันชอบอากาศเย็นและชื้น พวกเราเดินลึกเข้าไปในป่ากันเถิด!”“ไปตามที่เจ้าว่าเลย!”เซียวหลินเทียนมีข้อสงสัยอยู่ในใจ ยิ่งเขามองสิงอวี๋ เขาก็ยิ่งรู้สึกว่านางคล้ายกับหลิงอวี๋น้ำเสียงของเขาจึงมีความตามใจขึ้นมาโดยมิรู้ตัวแต่หลิงอวี๋มิได้รู้สึกถึงสิ่งนั้น นางรู้สึกเพียงว่าสายตาของพี่ชายศิษย์น้องหญิงที่มองตนนั้นดูใ