Lahat ng Kabanata ng Why Can’t It Be (Book 1 and Book 2): Kabanata 1 - Kabanata 10

LAST DAY for this school year. Halos marami ang masaya at nagdiriwang nang magsipaglabasan ng room ang mga kaklase ko kanina. Tapos na kasi ang exams at ang kalbaryo namin sa pagiging Grade 9 student at simula bukas ay bakasyon na. May kaniya-kaniyang plano na rin ang lahat kaya’t excited na sila para sa summer ng taon na ito—maliban sa akin. Mula sa kinauupuan kong bleacher sa school ground ay pinapanood ko ang paglapit ng isang babae kay Justine. Joan Dela Cruz. Maganda. Sexy. At sikat sa buong school. Higit doon ay model din siya ng isang sikat na clothing brand sa isla. Kaya’y ang ganda niyang magdala ng damit. Kahit sa simpleng button-down white blouse at below-the-knee dark navy blue skirts na school uniform ng SAVS ay takaw-pansin siya. Kung gaano katipid ang pagsayaw ng dahon sa mga puno sa paligid nang umihip ang mabining hangin ay ganoon din kahinhin ang mga kilos niya. Justine glanced at her direction. Umukit ang mapait na ngisi sa aking labi. Alam kong interesado siya—n

UNANG ARAW ng pasukan, mag-isa akong naglalakad sa hallway. Nauna na kasi si Yiel dahil may gagawin pa raw siya sa library. At ngayon, pinapalabas ko sa kabilang tainga ang mga bulung-bulungan ng mga estudyanteng nagkalat sa aking daraanan. “I told you… Maghihiwalay din sila!” “Kaya nga!” “Cassandra is better than her!” “Korak!” Saglit akong napapikit at napakagat sa pang-ibabang labi. Hindi man nila banggitin ang pangalan ko, alam kong ako iyong pinag-uusapan nila. After that incident, I’d heard that Justine dated Cassandra during our summer vacation. Kalat iyon sa buong online group page ng school. Iyon din ang dahilan kung bakit nag-deactivate ako ng accounts nitong bakasyon. Samu’t saring pangba-bash kasi ang nababasa ko sa timeline at messages ng social media accounts ko. Hindi ko na iyon sinabi kina Yiel at Joan. Kasi alam kong magiging OA na naman ang dalawang iyon. Baka isa-isahin pa nila iyong mga nagpo-post, nagko-comment at nagme-message sa akin at bigyan ng death thr

LUMAKAS ang pagkalabog ng puso ko. At salubong ang mga kilay akong nag-angat ng tingin sa lalaking nakatitig sa akin na para bang wala lang sa kaniya ang lahat. Kapal ng mukhang nagawa pang ngisian niya ako’t magpa-cute! Tsk!“B-Bakit daw, Marie?” sabay tayo ko’t tingin sa kaniya saka balik ulit kay Yluj.Marie shrugged her shoulder and sighed as she moved her eyeglasses a bit. “Hindi ko alam, eh. Basta pumunta na raw kayo ni Delos Santos ngayon sa faculty.”“Hai! Arigatou Gozaimasu, Marie.” Bahagyang yumuko si Yluj sa kaniya bago ako binalingan at hinigit ang palapulsuhan ko palabas ng classroom. “Let’s go, Imouto!”“Eh, ikaw kasi! Bakit mo ba kasi binugbog si Justine, ha?” tanong ko nang nasa hallway na kami.Nanlaki ang singkit na mga matang itinuro ni Yluj ang kaniyang sarili, nagmamaang-maangan. “Ako? Why me, Imouto?”Sigurado ako na dahil nga sa ginawa ni Yluj kay Justine kaya ngayon, pinapatawag kami sa Facul---ty? Hala. Bakit nga ba sa faculty? Dapat sa Guidance office kami

ISANG LINGGO rin akong nanatili sa ospital. Mabuti na lang at bumuti agad iyong pakiramdam ko dahil kung hindi, ikakamatay ko na talaga ang sobrang pagkabagot. Isang beses lang dumalaw sina Joan at Yiel, siyempre ay school days. Busy rin sa pag-aaral, ‘no! Yiel is a consistent honor student. Samantalang si Joan, magba-valedictorian yata dahil sa sobrang talino. Well, hindi ko nga naman sila masisisi. Ano bang alam ko sa aral-aral na iyan? Kuntento na ako sa stock knowledge na mayroon ako. At least, kahit papaano ay hindi rin ako bumababa sa pagiging Top Ten. Consistent yata iyon simula nang matapos ako sa pagiging home-schooled. Hindi rin ako iniwan ni Mama at hinayaan mag-isa sa ospital. But I didn’t need her. Mas okay nga na nasa bahay na lang siya habang nasa trabaho si Papa. At si Kuya naman ay nasa school. Wala kayang mag-aasikaso sa mga iyon. Knowing Kuya Chris and Papa, parehong walang talento sa pagluluto. Well, kahit ako rin naman. Okay lang akong mag-isa. Sanay naman na

“OO NAMAN. Maupo ka,” sabi ko. Naupo si Julene sa tabi ni Yluj at napansin ko agad ang biglang pagtamlay ng aking katabi. Hindi ko alam kung anong mayroon sa kanilang dalawa, pero pakiramdam ko ay magkakilala sila at itong seksing palakang ito ay in denial lang. Biglang um-awkward ang mesa namin. Mabuti na lang ay tumayo si Yiel at natatawang naglahad ng kamay sa kay Julene kaya naagaw niya ang buong pansin naming lahat. “Hi! I’m Yiel. Ikaw? Anong pangalan mo?” Tiningnan lang ni Julene ang kamay ni Yiel, na parang tulad ng ginawa kahapon ni Yluj sa kaniya. Nagtagal iyon kaya tumikhim ako at ipinakilala na lang siya. “By the way, siya si Julene. Julene Reyes ng Grade Seven, Amethyst.” Ngumiti ako sabay sulyap sa bagong kakilala na may pilit na ngisi sa labi. “Representative siya ng lower year sa darating na pageant.” “Ah,” si Joan sabay tango at simsim sa orange juice niya. “Grade seven siya? Bakit parang kaedad niyo lang, Kath?” Nahihiyang humalakhak si Julene. “Eh kasi, Ate, r