Thalia's POVPANAY ang pagpatak ng mga luha sa pisngi ko habang lulan ng sasakyan ni Adler at pabalik na ng Manila. Hindi ako makapaniwala sa nalaman."Is... Papa Tiago really dead?"Mula sa daan ay malungkot na tumingin sa akin si Adler. "Nakipaghabulan kami sa kalaban kagabi. Ang kapatid mismo ni Axel ang bumaril sa kaniya."Mariin akong pumikit. "Oh, God! Hanggang kailan ba niya ito gagawin? Si Papa Tiago! Gusto niya lang kaming protektahan!""Huwag ka nang umiyak, Thalia. Makakasama iyan sa bata."Hindi ko na pinansin ang sinabi ni Adler. Nagpatuloy lang ako sa pag-iyak hanggang sa wala nang luhang lumalabas sa mga mata ko.Binuksan ni Adler ang compartment ng sasakyan niya at inabutan ako ng isang bottled water."Putlang-putla ka na. Drink it."Tinanggap ko ito at uminom nang kaunti. Kaunting oras pa, makakarating na kami sa Manila. Pero unti-unting hinihila ng antok ang kamalayan ko. Hindi ko alam kung dahil sa pagod, stress o matinding kalungkutan. Hanggang sa tuluyan na pala a

Axel's POV MATAGAL akong nakatitig sa naluluhang mukha ng taong tinuring na naming pangalawang ina mula nang mawala ang aming mga magulang. Kahit na panay buhos ang mga luha sa pisngi niya, masaya siyang nakangiti sa akin. "I'm so proud of you, Axel. I'm sorry I wasn't there for the three of you. I'm so sorry." Umiling ako at hinawakan ang kamay niya. "We are forever thankful to you, Ate Dayana. Marami kang sinakripisyo para sa amin." "Hindi ako naging mabuting ate. Pinabayaan ko kayo. Hindi ako naging magandang ehemplo, kaya napariwara si Adler." "No, don't blame yourself. Pinili niyang maging ganoon. Marami siyang pagkakataon para magbago, pero mas ginusto niyang magpalamon sa galit. And it's not your fault. You did everything you can for him. It's not our fault." Minsan, wala sa iba ang kasalanan kung bakit nagiging halimaw ang isang tao. Minsan, sarili natin ang dahilan kung bakit nagiging masama tayo. Dahil lahat ng desisyon, tayo ang gumawa. Tayo ang pumili. Pareho kaming

Dianne's POVMABILIS akong tumayo nang makitang lumabas mula sa isang pintuan si Susan. Nakahalukipkip ito at mukhang iritado. Lumapit siya sa akin nang nakaarko ang mga kilay.Bumaba ang paningin ko sa kabuuan niya. Nakasuot siya ng crop top at shorts na sa sobrang ikli, halos kita na ang mga singit niya."Puwede ba kitang makausap?""Nag-uusap na tayo," maldita niyang sagot na ikinainis ko.Huminga ako nang malalim at pilit hindi pinahalata sa kaniya ang inis na nararamdaman ko. I walked closer to her and looked at her with pleading eyes."Layuan mo na ang asawa ko. Nakikiusap ako sa iyo."Tinawanan niya lang ako sa paraang nang-iinsulto. "Huwag ako ang sabihin mo niyan. Si Eros ang hindi maka-get over sa akin.""Huwag mong baliktarin ang sitwasyon!" tatalikuran niya sana ako pero natigilan siya sa sinabi ko. "Kilala ka na ng lahat. You're a gold-digger. A bitch. Kabit ng bayan. Alam kong pera lang ang habol mo sa asawa ko!"Mahigit dalawang oras akong naghintay sa sala ng bahay niy

Dianne's POV HINANDA ko na ang sarili ko habang nakaupo sa malaking sofa sa malawak na living area ng bahay namin.I don't care whatever happens to that bitch—o kahit masira pa ang pangalan ko. Basta galit ako at gusto kong gumanti sa babaeng iyon!Mula sa kawalan, bumaba ang paningin ko sa cellphone kong nasa ibabaw ng coffee table. Kanina pa ito ring nang ring. Daddy and his secretary has been calling me nonstop but I'm not picking up and I don't have any plans to answer their calls.Dinampot ko ang wine glass na katabi lang ng cellphone ko at saka inubos ang laman nito. I needed a drink. Sigurado akong malaking gulo na naman ang mangyayari mamaya."Ma'am, nandiyan na si Sir." Puno ng pag-aalala ang buong mukha ni Ate Aba nang makalapit ito sa akin."Doon ka na muna sa kuwarto mo, ate.""Pero ma'am, paano ka?""I'm okay. I'll handle this."Pag-aalala at takot ang makikita sa mukha niya at halatang ayaw niyang sumunod sa akin, pero sa huli, wala siyang nagawa kundi tanguan ako. Ayaw

Dianne's POVMUGTO na ang mga mata ko sa pag-iyak pero hindi pa rin nababawasan ang sakit na nararamdaman ko. Hindi lang ako parang sinampal sa mga sinabi ni Eros kanina, para din akong sinaksak nang paulit-ulir ng kutsilyo sa puso."Gusto lang naman kitang makasama. Gusto ko lang iparamdam sa iyo ang pagmamahal ko. I'm sorry... kung alam ko lang na ganito ang mangyayari... sana hindi na lang... sana hindi na lang tayo nagkakilala."Nasa guest room ako ngayon na katabi lang ng kuwarto namin. Dito ako madalas magkulong sa tuwing nagkakaroon kami ng malaking pag-aaway ni Eros.Nakaupo ako sa sahig. Ang likod ko ay nakasandal sa pader at yakap ko ang mga tuhod ko."Asawa mo pa rin ako."Napapitlag ako nang makarinig nang malakas na pagsara ng pinto sa kabilang kuwarto. Sandali akong natahimik bago lalong umiyak.Umalis na naman siya. At hindi ko alam kung kailan siya babalik.Mag-iisang linggo na akong nakatulala sa nakabukas na balkonahe ng kuwarto namin. Isang linggo na ring hindi umuu