Lahat ng Kabanata ng Ayeisha : Her Broken Piece : Kabanata 41 - Kabanata 50

AYEISHA TUMIGIL ako nang makalayo ako sa malaking bahay nila King para magpahinga. Inilinga ko ang aking paningin at naghanap ng daan palabas. Bakit kasi nagkukulong ako sa silid niya kanina? Ayan tuloy, wala akong kaalam-alam dito. Gabi pa, ang hirap makita dahil dikit-dikit ang mga puno. Muli akong nagpatuloy sa paglalakad mayamaya. Nang makakita ako ng babaeng naglalakad, binilisan ko para maabutan siya. Siya lang an maaring mapagtanungan ko. Hindi ako kilala dito pero sana maging mabait sila sa akin. Wala akong mahingan ng tulong ngayon. “Ate! Sandali po!” Tumigil naman ang babae at lumingon sa akin. May ilaw na sa bahaging iyon. “Ano ‘yon?” aniya. Bahagya kong iniwas ang pisngi kong walang takip. Naiwan ko din ang scarf sa bahay nila King pati ang telepono. “Saan po ba ang palabas dito?” “Ah, ‘yon lang ba?” May tinuro siya kapagkuwan. “Baybayin mo lang ‘yan. Pagdating sa labas kanan ka, may makikita kang guard doon. ‘Wag ka sa kaliwa, huh. Dead end na kasi ‘yon.” Ngumit

AYEISHA HALATA sa mukha ko ang panlulumo nang makauwi sa bahay. Hindi ko man lang nakita ngayon si Kalei. Hindi ko man lang nakumusta kung okay lang ba siya. Kung gaano ba kasakit ang nararanasan niya ngayon dahil sa aksidente. Hindi man lang masagot ang mga katanungan ko kaya naiinis ako. Niyakap ko na lang nang mahigpit si Halina nang madatnang natutulog siya sa silid niya. Nakangiting yumakap lang din siya sa akin nang mamulatan ako pero natulog din ulit. Napatingin ako sa pintuan nang bumukas iyon. Mukhang nag-aalala ni Mommy ang iniluwa no’n. “Nasabi ni Manang na dumating ka daw. Okay ka lang ba, anak?” Dahan-dahan akong umalis sa tabi ni Halina at tumayo. Napasinghap si Mommy nang bigla ko siyang niyakap. Humagulhol din ako kaya lalo siyang nag-alala. “Hey, ano bang nangyari? ‘Wag mo nga akong pinag-aalala, anak,” ani ni Mommy nang bumitaw siya. “S-si Kalei po…” “A-anong nangyari kay Kalei, anak?” “Nasa ospital po siya ngayon dahil sa akin.” “Ano?!” Muli akong nap

AYEISHA “SAAN ka pupunta nang ganitong oras, anak?!” sigaw ni Daddy sa akin nang bigla akong lumabas ng library. Tinungo ko ang silid ko at nagbihis pagkuwa’y tinawagan si Benrick na magpapahatid sa San Remigio. Babawiin ko lang naman ang anak ko kay King. Wala akong paki kung magmamatigas siya basta kukunin ko si Kalei sa ayaw at sa gusto niya. Anak ko rin si Kalei kaya may karapatan ako sa kan’ya. Hangga’t wala pang pitong taon si Kalei, dapat nasa pangangalaga ko ang mga anak ko dahil ako ang ina. “Anong oras na, Ayeisha. Hindi ba p’wedeng ipagpabukas ang pagpahatid mo doon?” “Ayokong magsayang nang oras, Ben. Kailangan kong makuha si Kalei kay King.” “Huh? Anong ibig mong sabihin?” “Magmamaang-maangan ka rin ba, Ben? Alam kong alam mong anak ko si Kalei.” Ngayon ko lang din napagtanto ang mga sinabi niya noon kay Halina nang una kong dalhin dito ang panganay ko. “S-sinabi na nila M-Mommy?” “Yes, Ben. Kaya ‘wag niyo nang dagdagan ang sama ng loob ko sa inyo, pakibilisan.”

AYEISHA Two months later… KASALUKUYAN akong nagtatrabaho sa monitor ko nang pumasok si Daddy sa aking silid. Dahil sa mga anak ko, nagpasaya akong dito na muna mag-opisina sa bahay matutukan ko sila sa paghatid-sundo. “Anak, nasa labas si King. Gusto ka raw kausapin tungkol sa–” “Busy ako, Dad.” Ibinalik ko sa screen ng touchscreen monitor ang atensyon ko. Muli akong gumuhit gamit ang touch pen para sa aking panibagong disenyo ng mga damit na ilalabas ng aking A&K Couture. Sa totoo lang, wala akong panahon sa bisita, lalo na kung si King 'yan. “Kanina pa siya sa labas sabi ng guard. Hindi ka ba naawa–” Marahas akong napabuntonghininga. Bumaling ako kay Daddy. “Paulit-ulit na lang tayo dito, Dad. Ako ba kinaawaan niya noon? Hindi nga po, ‘di ba?” Alam kong ramdam ni Daddy na naiinis na ako. “O-okay.” Tumayo ako at sumilip sa bintana. Nandoon nga si King, nakasandal sa sasakyan niya. Nakatingin siya banda sa aking silid kaya umalis ako kaagad. “Bukas, kapag bumalik siya, baka

AYEISHA NAKANGITING hinagod ko ang aking sarili sa tapat ng malaking salamin ng tinutuluyan kong bahay dito sa Los Angeles. Malapit lang ito sa venue, mga sampung minuto lang ang drive. Nga pala, pinaghandaan ko ang isusuot ko ngayon. Hindi sa pagbubuhat ng sariling bangko, ang pleasing ko tingnan. Talagang gumawa ako ng isang magarang mask para sa aking pisngi. Ang bahagi ng may malaking peklat lang ang aking tinakpan. Dinaan ko na lang sa makeup ang ibang p’wedeng takpan. Hindi pa kasi ako nakapag-undergo ng surgery, ngayon palang. Sinadya kong tapusin muna ang mga proyekto ko sa malaking kliyente ko na siyang may hawak sa delegate ng Pilipinas ngayong Miss Universe. Naimbitihan ako dahil ako lang naman ang designer ng halos sa suot niya mula nang manalo siya hanggang sa mismong pageants. Kaya sobrang proud ako sa achievement ko at ng aking kompanya. Napatingin ako sa bintana nang makarinig ng sasakyan. Dahan-dahan kong sinilip kung si Owen na ba ang dumating. Kinuha ko siyang e