All Chapters of Give Me A Chance (The Broken Hearted Single Mom) Tagalog: Chapter 11 - Chapter 20

3rd Person POV Sino nga ba hindi pangarap na maikasal?. Ang maikasal sa lalaking pinakamamahal mo. Ang magsuot nang puting gown at belo habang naglalakad papuntang altar. Kung saan sa dulo noon ay naghihintay ang taong pinakamamahal mo. Kasabay nang musikang malumanay na sumasabay sa bawat mong hakbang. Habang ang oras ay nasa inyo lamang dalawa. At ang mga mata nyo ay nakatitig lamang sa isa't isa. Ang atensyon nang mga tao ay pawang sa inyo lamang rin dalawa. Hindi ba't ang sarap sa pakiramdam?. Ang saya'y walang paglagyan. Dahil sa wakas ang pagiisang dibdib ninyong dalawa ay masasaksihan rin ng lahat. Hindi lamang sa mata nang madla. Kung hindi, lalong lalo na sa mata nang Panginoon.Preparasyon bago ang kasal.. Nakatingin si Janine sa isang napakagandang white gown. Ang totoo ay itong ang pinapangarap niyang suotin. Ngunit sa halaga nito ay hindi nila kakayanin. Narinig pa nito ang sinabi nang kanyang magiging biyenan. "Balae mas okay siguro kung mag-h

Janine POV "Congratulations!!... It's a girl." Saad ni Dra. Jimenez. Walang paglagyan ang saya ko nang malaman kong babae ang magiging anak ko. Maging si Rigor ay sobrang saya din. Sino kaya ang makakamukha niya sa aming dalawa?. Iyon palagi ang nasa isipan ko. Tiningnan ni Dra. ang heartbeat ng baby ko. Nanligid ang luha ko nang marinig ang tibok ng puso niya. Samantalang nakita ko kung paano mamangha ang mukha ni Rigor nang marinig ito, dama ko rin ang pagiging masaya niya. Kahit na palagi namin naririnig ang tibok nang puso ng baby namin sa bawat check-up ko sa doctor ay hindi pa rin kami makapaniwala na may buhay sa loob ng sinapupunan ko. Sa tuwing schedule nang check up ko ay hindi naliliban nang pagsama sa akin si Rigor. Gusto niya ay lagi akong may kasama. Kung tutuusin ay kaya ko naman ang mag-isa, minsan pa nga ay itinataboy ko na siyang hindi sumama. Kapag check up ko at nagkataong may pasok siya ay nakikipagpalit siya nang schedule sa iba, para lan

Janine POV "Janine?.. Keith! Keith!.." Napatingin kami parehas ni Rigor nang marinig namin ang boses na tumatawag kay Keith, si Andrew. Itinigil ko ang aking pagkain, at tumayo para magtungo sa labas. Nakita kong nakatayo sa labas ng pinto si Andrew. Kitang kita sa mukha nito ang tila hindi pa naiibsan ng pagod. "Nandyan ba si Keith?." Agarang tanong ni Andrew ng makita ako. Tumango ako."Oo, nasa loob siya. Pasok ka muna at kumain ka." Pag-aya ko. Ngunit tumanggi ito."Hindi na, nakaluto na rin naman ako. Susunduin ko lang si Keith para kumain." Nakaramdam ako nang awa kay Andrew. Sa oras na ito, imbes na tapos na siyang kumain at namamahinga na lang para sumabak ulit mamaya sa trabaho ay siya pa ang nagluto pagkarating, na dapat ay nagagawa na agad ni Keith, bago pa siya umuwi. "Oh.. Bakit nandito ka?." Napalingon ako nang magsalita sa likuran ko si Keith. Naiinis pa ito, base sa tono ng pananalita nito. "Umuwi ka na. Tapos na akong magluto. Kakain na

Janine POV Matapos ang mainit na tagpo namin ni Rigor ay nakatulog ito. Nakaunan pa ako sa kanyang dibdib habang mahimbing ang pagkakatulog nito. Bilang isang tunay na mag-asawa, natutuwa akong isipin na sa loob nang dalawang taon na kasal kami ay tila hindi pa nawawala ang pananabik namin sa isa't isa. Ngunit sa kabila nang pagsasalo namin dalawa ngayong gabi ay hindi pa rin mawaglit sa isipan ko ang bumabagabag na lungkot sa akin. "Ano kayang ginagawa ni nanay?. Naiisip niya rin kaya kami?. Hindi ba niya nami-miss si Grizelle?.”Mas lalong nadagdagan ang lungkot na aking nararamdaman dahil sa mga tanong na iyon sa aking isipan. "Umalis na kayo dito. Kayo ang dahilan nang pagkawala ni Jaime, dahil sa inyo kaya maaga siyang nawala!." Iyon ang paulit ulit na salita na aking naririnig magpahanggang ngayon ang galit na galit na boses ni nanay, kung gaano katindi ang pagkamuhi niya sa amin. Lumandas na muli ang aking mga luha. Sa pagdating ko dito sa Nueva Ecija ay

Janine POV "Gising na mahal." Mahinahong tawag sa akin ni Rigor. Napabaligwas ako ng makitang liwanag na."Anong oras na?.” Gulat kong tanong kay Rigor kaagad kong tiningnan ang orasan. Six thirty na nang umaga, lagot magluluto pa ako. Kaagad akong bumaba nang higaan para magtungo sa kusina at magluto, nang tawagin ako ni Rigor. "Mahal!.” Nilingon ko ito."Bakit ba?. Tanghali na magluluto pa ako." saad ko. Natatawang napailing si Rigor. Kunot noo ko itong tiningnan. "Mahal relax ka lang linggo ngayon, wala akong trabaho." Natigilan ako sa sinabing iyon ni Rigor. Tiningnan ko ang kalendaryong nakadikit sa dingding nang kwarto. Napahawak na lamang ako sa aking ulo nang makita ko ang araw ngayon. Tama siya linggo nga ngayon. Ang buong akala ko kasi ay lunes, kailangan ko kasing magluto para sa agahan ng asawa ko. "Ano okay na?. Ang mabuti pa maligo ka na at magbihis kasi po baka ma-late pa tayo sa misa." Aniya ni Rigor. "Teka si Griz--.""Okay na kanina