All Chapters of Officially Yours: Chapter 11 - Chapter 20

“This is what you call the seismograph.” Pinakita ng teacher namin sa science ang picture na naglalaman ng seismograph. “The seismograph is the machine that is to measure the pattern of an earthquake,” dagdag niya.“Wala naman akong naintindihan e,” bulong ng nasa kaliwa ko. Hindi ko na kailangang sabihin kung sino iyon kasi kumukulo na talaga ang dugo ko sa kaniya. Hindi ko na lang siya pinansin at tinuon muli ang atensyon ko kay Ma’am Angeles. Siya kasi ang science teacher namin.“The study of earthquakes and the waves they create is called seismology, from the Greek seismos, to shake. Scientists who study earthquakes are called seismologists.”Nanatili lang akong nakikinig sa discussion at heto namang katabi kong si Rey ay tahimik lang din. Ang gwapo niya, lalo na kapag seryoso siya.Lumipas ang oras nang magbigay si Ma’am ng test sa amin.“Leslie alam mo ba ang sagot nito? Naguguluhan kasi ako sa choices e,” sabi ni Rey na nakaturo ang daliri sa libro.“Letter A ang sagot dyan,” s

“SORRY am I late?” usal ko nang makapasok ako sa classroom ko.Iginala ko muna ang paningin ko at nahigip ng mga mata ko ang isang babae na uupo sana pero tumayo ulit siya. Pamilyar ka sakin ah?“Ikaw na naman?” gulat naming sambit.Siya! Siya yung sinusubukang umagaw ng notebook ko kahapon sa bookstore namin! Siya rin ‘yong muntik ko nang masagasaan kanina sa daan. Akalain mo ‘yon naging kaklase ko pa siya?“Do you know him, Miss Magtrano?” tanong ni Ma’am sa kaniya.“Naku hindi po” umiiling sa sagot niya at saka siya umupo. Nakita ko naman siyang nakikipag-uusap sa katabi niya.“Come in and introduce yourself,” sabi ni Ma’am Angeles.Sinimulan ko nang maglakad papunta sa gitna at ang mga babae naman dito ay biglang nag-ingay dahil sa kakatili nila.“Keep quiet!” sita ni Ma’m na siyang nakapagpatahimik ng mga babae rito sa loob.“Good morning everyone, I’m Phillip Rosier and I’m 18 years old,” pagpapakilala ko.“What is your motto in life?” tanong ni Ma’am. Motto? Wala akong alam sa

INIS akong lumabas ng cafeteria at nagdiretso ako papuntang locker para kumuha ng bagong isusuot na uniform. Habang naglalakad ako ay napapansin kong napapatingin ang mga kapwa ko estudyante sa akin. Wala akong pakialam sa mga sinasabi nila sa akin ngayon.“Hala! Anong nangyari sa uniform niya?”“Coke yata ‘yan e.”“Sino naman kaya ang gumawa n’yan?”“Ewan ko, tanong mo sa kaniya.”“Suplado raw ‘yan e!”“Kaya nga! Manahimik ka na lang!”Nagtuloy-tuloy lang ako sa paglalakad at narating ko rin ang locker ko. Inis kong binuksan ‘yon at hinahanap ang extra’ng uniform ko. Halungkat ako ng halungkat pero walang uniform ang nagpakita sa akin. Nasaan naman kaya ‘yon? Nagpatuloy pa rin ako sa paghalungkat nang may biglang nagsalita sa likod ko.“Phillip nandyan ka pala?” Hindi ko siya pinansin at naghalungkat pa rin ako. “Anong ginagawa mo riyan? Parang may hinahanap ka a?” tanong ni Nicole.“Hindi ba halata?” inis na tanong ko. Humarap ako sa kaniya at nakita ko ang gulat sa mukha niya.“Eas

Leslie's P.O.VKung makadiin sa miss akala mo lalaki ako? Eh kung pektusin ko kaya siya?Inis akong lumabas sa botika at tinahak ang daan papunta sa matalik kong kaibigan. Ang pagkain! Dala-dala ng isang kamay ko ang supot ng binili kong gamot sa botika habang naglalakad ako.Mabilis lang akong nakarating sa sa kwek-kwekan at bumili."Kuya isa nga." sabi ko at binigay niya naman sa akin ang kwek-kwek tsaka ko binigay ang bayad.Sinawsaw ko sa maangahang na sauce ang kwek-kwek at nilamon iyon. Kumuha pa ako ng isa, ng isa pa ulit, ng isa pa ulit at hanggang sa nagsawa na ako ay binayaran ko na ang kinain ko at saka umalis na.Hawak-hawak ko pa ang tiyan ko habang nakangiting naglalakad ako pabalik sa palengke.---"Pa, ito na po oh," bigay ko sa kanya ang pinamili ko."Aba'y salamat anak.." aniya at nginitian ko lang siya at saka naupo.Patingin-tingin lang ako sa dumadaang tao at sasakyan at may sumagi sa isip ko. Tinext ko si Daphne.Leslie:Sabay tayong papasok bukas ah?Nakahinga a

Leslie's P.O.VHabang nasa byahe kami ni Daphne ay napapaisip na naman ako.Bakit ang tagal namin makarating sa school eh malapit lang naman ito?Batid kong binagalan ni Daphne ang pagmamaneho niya at hindi ko alam kung bakit niya ginawa iyon."Oh, anong sasabihin mo sa akin?" tanong niya at natuliro naman ako."Ano bang sasabihin ko?" maang-maangan na tanong ko. Ayoko na yatang banggitin sa kanya ang dahilan kung bakit ako nakikipagsabay sa kanya eh. Ang talas talaga ng memorya nito."Hay nako! Wag mo sabihing nakalimutan mo na agad? Ito ang bayad mo sa paggising mo sa akin.""Psh!" napairap ako. "Oo na, ito na." napilitang sagot ko."Ayun naman pala eh.""Paano ko ba sisimulan?" tanong ko kunyari sa sarili ko pero rinig niya naman."Hay nako," iling-iling na sambit niya."Eh kasi kaya ako nakikipagsabay sayo dahil natatakot ako.""Saan?""N-Natatakot kasi ako na baka bumalik ang m-mala-delubyo kong buhay sa school dahil lang sa nangyari k-kahapon. B-Baka pagdating natin sa parking l