All Chapters of It started from the Vaccination Site: Chapter 21 - Chapter 30

"Mommy, why do we need to go home po?" Tanong ng baby boy ko na si Spike, nakanguso pa siya. Medyo mahiyain ang isang 'to. Minsan lang magtanong. Kaya bawat tanong niya, sinusubukan ko laging sagutin. "Isn't our home here, po?" Kyuryoso niyang dagdag. Nabanggit ko kasi sa kanila na kailangan na naming umuwi ng Pilipinas, gustuhin ko man na dito na lang kami tulad nang gusto nila. Pero hindi talaga pwede, may mga bagay na kailangan akong harapin. Hindi na iyon pwedeng ipagpaliban pa, dahil matagal nang naghihintay sa akin. “Yes, anak,” Tumango pa ako. “But, our real home is in the Philippines.” Lagi ko naman na ipinapaliwanag iyon, para kung dumating man sa puntong kailangan naming umuwi. Hindi na ako mahihirapan pa na ipaliwanag sa kanila. Tumango lang siya sa akin, at muling ibinalik ang atensyon sa panonood ng telebisyon. Sa mahigit pitong taon na lumipas, sa US ang naging tahanan namin. Dito ako dinala ni Miss Manager matapos ang huling pangyayari na pinagdaanan ko sa Pilipina

"What are you doing here?"Nanatiling nakataas ang kilay ko sa kanya. Paano na napunta siya rito? Sa pagkakaalam ko kasi busy siya kakalibot sa iba’t ibang bansa dahil sinusulit daw niya ang pagiging binata niya. Base iyon sa huli naming pag-uusap. Ngumuso naman si Eli. "Love, you're so mean to me!" Bakas ang pagtatampo sa boses niya.Napairap na lang ako. Nagpapaawa na naman ang lalaki na ‘to. Sa tingin ba niya aandar sa akin iyon? Asa siya! Kung sipain ko kaya siya pabalik kung saan siya nanggaling. May pa-love love pa siyang nalalaman, eh? Marami naman siyang babae!"Tigilan mo ako!" Sita ko. Alam naman niyang naririnig kami ng kambal ko, mabuti sana kung hindi nila maintindihan. Eh, mukhang mas matalino pa sa akin ang dalawang ‘to. Binalingan ko na sila Manang Cecil at ang mga kambal. "Let's go."Si Miss Manager ang magsusundo sa amin, iyon ang usapan naming dalawa. Maghihintay na lang muna kami ng kaunti, baka may ginagawa pa kasi siya kaya hanggang ngayon hindi pa rin siya nak

Nang marinig ko ang pangalan ko, hindi na ako nag-atubili pa at lumapit na ako sa tabi ni Alaina.Sobrang lawak ng ngiti ko, nagpapatunay lamang iyon kung gaano kasaya iyong puso ko ngayon.Iyong ngiti ng mga tao, iyong sarap sa tainga ng kanilang palakpakan. Hindi kailanman nakakabingi, dahil ang palakpak na iyon ay isang senyales ng paghanga, suporta at para sa akin isang ebidensya na nakamit ko ang isa sa plano ko sa buhay.Ang makapagpatayo ng sarili kong restaurant.Malaki ang parte ng pagiging barista ko noon, isa iyong magandang experience na tumulong sa akin kung paano ko hinarap ang trabaho ko ngayon. Kung ano ang mayroon ako ngayon, dahil din sa mga pinagdaanan ko noon."Good morning," Nakangiting bati ko, punong-puno ang puso ko sa kagalakan. "Isa pong karangalan sa akin, na ako'y nasa harap ninyong lahat ngayon. Ang makita po kung gaano karaming tao ngayon ang nag-aabang at naghihintay ngayon, bago po namin buksan ang restaurant... ay sobrang laking bagay po sa akin iyon."

Iyong ideya na gusto kong tanungin pa ang mga magulang ko, kung para saan ang mga iyon. Kung bakit may kampihan na nagaganap? Kaso hindi na ako nagkaroon pa ng pagkakataon na gawin iyon dahil kailangan daw nilang umalis at babalikan na lang nila ako mamayang gabi, para raw sa dinner namin. Gustuhin ko man sabihin na hindi ako pwede, dahil kailangan kong bumalik sa bahay ni Elian dahil sa mga anak ko. Kaso ayaw ko namang tanggihan ang mga magulang ko, dahil ngayon lang kami nagkausap muli matapos ko silang taguan ng ilang taon. Baka iba pa ang maging pagkakaintindi nila kapag iyon ang sasabihin ko."Mamaya na lang anak, ha. May kailangan lang kaming asikasuhin ni papa mo."Tumango ako, at ngumiti kay mama. Pinilit kong hindi ipahalata sa kanya, na may porsyento sa akin na hindi ako sang-ayon sa gusto nilang dinner mamayang gabi. May nararamdaman akong kakaiba!"Sige po, ingat kayo." Tugon ko. Lumapit ako sa kanilang dalawa at hinagkan sila pareho sa pisngi. Saglit nilang binalingan

Hindi ko maiwasan na kabahan. Ano ang ibig niyang sabihin doon? Bakit kailangan ng ganoon!"H-Huh? Re-Recap? Ba-Bakit?"Kahit ako hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit ako nauutal. Hindi naman ako ganoon, pero ngayon na kaharap ko siya ulit. Parang nawawalan ako ng tapang sa katawan. Nakakapanghina ang kanyang presensya. Sobrang bilis talaga nang tibok ng puso ko. Bakit kailangan kong maramdaman 'to? Nanatili lamang ang tingin ko sa kanya. Seryoso pa rin ang tingin niya sa akin, pero nakausli pa ang nakakalokong ngiti sa kanyang labi. "Relax girlfriend..." Nakangising aniya.Relax? Ang kapal talaga ng mukha niya! Kung palit kaya kami, siya ang maging ako. Para maramdaman niya ang pinaparamdam niya sa akin ngayon.Wala sa mga gusto kong mangyari ang bagay na 'to. Hindi ko man lang ito naisip na posibleng mangyari. Ang nais ko lang naman ay tahimik na buhay kasama ang mga anak ko, at iyong tuparin pa ang ibang mga plano ko. Ang makita siyang muli? Well, hindi naman maiiwasan