All Chapters of But Only Destiny Can Tell: Chapter 11 - Chapter 20

BODCT-11MARINELHINDI rin naman nagtagal ay natapos din ako sa pag-aayos. Sa tindi ng pagod ko'y napahilata na ako sa sahig. "You really ruined my design..." Napatingala pa ako at hinagod siya nang tingin mula paa hanggang ulo. Nakapamulsa pa itong napasandal sa pinto. "Hindi ka ba marunong kumatok?" Tinaasan ko pa siya ng kilay. "Why would I knocked? The door is widely opened anyway." May konting ismid pa siya sa akin. "Ikaw na!" sagot ko na lamang at napatayo na. Kinuha ko ang towel sa kabinet at pinunasan ang sarili kong pawisan. "Get this," aniya sabay lapag ng credit card sa kama ko. Kunot-noo akong napatitig lang sa kanya. "Para saan naman 'to?" tukoy ko sa credit card na bigay niya."Asawa kita and I am responsible for your own needs," aniya pero imbes na kunin ko ay ibinalik ko sa kanya ang credit card. "Asawa mo lang naman ako sa papel. Ikaw na rin naman ang nagsabi na hanggang ganoon lang tayo. May suweldo naman akong matatanggap mula sa pagiging isang secretary ko

BODCT-13MARINELHINDI rin naman nagtagal ang biyahe ay narating namin ang SM Laguna. Pagkaparada niya ng kotse ay nauna na itong bumaba. Bumaba na rin ako. Napamaywang akong napatingin sa entrance ng mall. Ano naman kaya ang gagawin namin? Bigla namang lumapit itong si Caldwill sa akin at hinapit ako sa aking baywang. Napalunok ako dahil sa biglaan nitong paghapit sa akin."Hindi 'yan matutunaw sa kakatitig mo," ani Caldwill. Daig ko naman na parang napaso kaya inalis ko naman ang kamay niya sa baywang ko. Naman Nel! Nagwawala puso mo oy! Napayuko ako. Bakit ba pakiramdam ko ay para akong sinampal dahil mainit itong mga pisngi ko. "Tara na..." akay nito sa akin at hinila na ako. Habang naglalakad kami paakyat ng second floor ay 'di ko maiwasan ang mapasulyap sa kamay niyang nakahawak sa akin. Nagmumukha na akong weird pero sa tuwing bumabait siya sa akin ay parang natutuwa pa ako. "Your steps!" Narinig ko pang sambit ni Caldwill. Bago pa man ako makasagot ay mabilis na niya ako

BODCT-15Caldwill Enzo"WHAT did I do wrong?" nakapamaywang kong baling kay Ivan. "I might say, she's not the type of a woman who's into these stuffs sir," sagot niya. 'Di ko maiwasang mainis sa naging asta niya kanina. "Just buy it all Ivan and place those to a safe place," utos ko na lamang at umakyat na sa hagdan. Nahinto ako sa tapat ng kuwarto ni Marinel. Should I knock? Damn! Why I can't decide! Pinilig ko ang aking ulo at 'di na nagdalawang-isip na katukin ang pinto. Bumukas naman ito and I'd notice that she's crying a while ago base na rin sa pamumula at pamamaga ng mga mata niya. Nakaramdam ako bigla ng guilt. Akmang isasarado niya ulit ang pinto pero maagap ako at itinulak ito. Nagulat pa siya nang pumasok ako sa loob. She's about to say something pero agad ko siyang hinila at ikinulong sa mga bisig ko. I deeply sigh. "I... I'm sorry," I whispered. She slowly move her both arms and wrapped on my waist. She started to cry. I can feel her sobs and breathing heavily in my

BODCT-17MarinelKANINA pa ako pasilip-silip sa labas ng kuwarto ko kasabay nang paghimas ko sa aking tiyan. Hindi kasi ako nakakain ng matino kanina no'ng nasa apartment ako ni Veronica. Paano ba naman ako makakakain ng maayos, e napuno ba naman ako ng asar mula sa kanya. Napairap ako at tuluyan na ang lumabas sa aking kuwarto. Napasulyap pa ako sa relo ko at talaga nga namang kapag minamalas ka'y ala-una na pala ng madaling araw. Diretso ako agad sa kusina pagkababa ng hagdan. Pero nagkamali yata ako ng desisyon na lumabas. Si Caldwill kasi nasa kusina. Nakatalikod ito at nakasuot lamang ng pajama. Hindi ko mapigilan ang aking sarili na mapalunok habang hinahagod ang bandang likuran nito. Ang pangangatawan nitong masiyadong matikas ay nakakapagpapainit ng unidentified hormones! Ano raw! Tinampal ko ang aking pisngi at dahan-dahan na napaatras, saka napatalikod."Are you hungry?" Mariin akong napapikit at nilingon ito."Ha? Hindi! Nauuhaw lang. Tama!" Napangiwi ako ng konti. Ang tang

BODCT-19Caldwill Enzo"BAKIT hindi nagpaopera si Calvin? Bakit hindi siya nagpa-chemotherapy?" Nagulat ako sa tanong niya at napakunot ng aking noo. Ngunit mabilis din naman akong nakabawi and let out a heavy sighed. "Dahil ayaw niya na, bukod sa ayaw niya ay malala na ang sakit niya that time. His both liver are not responding continuously. His lungs are infected too kaya madalas na siya kapusin ng hininga. But my brother are hardheaded and I can't control that." I heard her sniffed. "Marinel," tawag ko. She shook her head. "Alam mo ba? Nagbiro pa siya sa akin na methotrexate raw ang vitamins niya. Ang sabi niya pa nga sa akin may two months pa siya." Nakita ko ang paggalaw ng dalawang balikat niya. I know she's crying even if she denies it. Kahit pa natatakpan ng libro ang mukha niya, naririnig ko pa rin ang mahinang pag-iyak niya. And I am wounded seeing her like this not moving on from the past. I am still grieving but not the way she sorrow. She is still in pain and that thin