All Chapters of Tayo Na Lang (Habibi Boyz Series): Chapter 11 - Chapter 19

SA harap ng isang bungalow house huminto ang sasakyan ni Jhonel. Sa unahan ay may ilang naka-park din na sasakyan at motorsiklo. “This is Tayler’s house. The majority voted to have lunch in his place, kaya tayo narito,” paliwanag niya kay Laceyleigh nang mapansin ang pagtataka nito pagbaba nila. “Nice place,” komento niya naman na saglit nilibot ang tingin sa paligid. “Swerte ng lalaki na ‘yun. Besides, masarap din magluto si Nanay Elisa kumpara kung sa fancy restaurants pa tayo kumain. Here, we can smell the natural scent of nature, plus makakaiwas pa tayo sa mata ng maraming tao.” May pagmamalaki sa tinig nito. “At sa camera,” natatawang dugtong niya. “You’re right.” Ngumiti na rin siya. His voice is melodious. His smile is engaging. His stare was striking that forced her to look away. Totoo’y nakapanghihina ng kalooban na katabi si Jhonel. Nagpatiuna si Jhonel sa pagpasok sa loob ng bahay. Sumunod naman siya rito. Hindi alam ni Leigh kung tama pa ba itong ginagawa niya, pero

MULA sa nagkalat na mga bubog sa sahig dahil sa nabasag na mug ay umangat ang mga mata ni Leigh sa taong nakatayo sa tapat ng lababo. Nagkasalubong ang mga mata nila. At mahahalata sa mga mata ng kaharap ang galit.“A-akime?” Ang naramdaman niya ay magkahalong usig ng budhi at awa sa halip na magulat siya sa presensiya nito. “Bakit ka nandito?” Mabilis din na naipilig ni Leigh ang ulo dahil sa klase ng tanong niya. Nahabol niya ang pagsingkit lalo ng mga mata nito. “Ibig kong sabihin, kanina ka pa ba nandito? Si Mickey?”Bahaw siyang tumawa. Alam niyang nagulat si Leigh na siya ang inabutan nito doon imbis na ang kapatid nito. “Akime...” pag-uulit niya, at tumango. “Ngayon mo lang ulit ako tinawag sa buong pangalan ko.”She was right. And she can sense trouble in her tone. Nickname nito ang madalas itawag niya rito. Ngayon lang ulit naging pormal ang pagtrato niya sa kaibigan. Feeling niya nanganganib maging ang friendship nila sa engkwentro na ito. At malakas ang kutob niya na hindi n

HER confessions? Sabi na nga ba. Hindi pala nito nakalimutan ang sinabi niya over the phone earlier. Nais niyang humindi sa bahaging iyon dahil hindi naman iyon ang ikukumpisal niya dapat. But, then, she nodded her head slowly. Breathing could be a relief, so she dropped a sudden deep breath. “Y-yes. Pwede mong basahin iyon bago ko ipasa.” “No. It would be fine. Alam ko naman na maganda ang kalalabasan niyon.” Tumango si Leigh. “It’s easy for you to say it. Iiwan ko sa `yo ang kopya at basahin mo.” She rolled her eyes, seeing Jhonel shaking his head. “No whys and buts...” aniya na nagpatawa rito. “Alright,” pagsukong sagot niya. Pinaikot niya ito na nagpatili ng bahagya kay Laceyleigh. Wala ito sa expectations niya pero hindi naman kaliwa ang dalawang paa nilang dalawa para hindi ma-enjoy ang slow dance na ito. Naisip niya na kung sana ang confidence ni Jhonel ay lumipat sa kanya para umamin na rito, at para makauwi na siya. Pero sadyang humina ang loob niya pagkakita niya rito

Laceyleigh played the role of a real loving wife to Jhonel; prepared the dinner nook, organized the bedroom, put the stuffs in the bathroom in their order, cleaned the tiny living room. Hanggang sa paglalaba ng ilang naitambak na damit nila ni Jhonel ay ginawa niya. Only to forget Jhonel and Akime together. The scene she had seen downstairs at the mini store remain swinging in her head. Leigh busied herself. Ngunit hindi naibsan ng pagod na nararamdaman niya mula sa natapos niyang housechores ang sakit ng nakita niya. At the moment she closed her eyes and feel the air from the air-conditioned, Leigh also ignored the rats running in her chest. At ang nakita niya kanina ay kasama sa pilit na binalewala niya. Kung may magpapaliwanag at humingi ng pasensiya, siya dapat at hindi si Jhonel. At nakapagdesisyon na siya. Lahat ng kailangan na malaman ni Jhonel ay sasabihin niya sa lalaki mamaya. “I’ll be home at nine, honey. I love you...” sabi nito kasabay ng pagtanim ng pinong halik

Napipilan siya sandali pero unti-unti ay bumawi ng lakas ng loob para humingi ng pasensiya sa lalaki. Ito lang naman ang kaya niyang gawin sa ngayon. Alam niyang sarado ang isip ni Jhonel at hindi niya ipipilit na makipag-ayos dito ngayon. “I’m so sorry. Please forgive me.” Words sincerely escaped from her throat. Then she looked away. Kung tatagal siya sa pakikipagtitigan dito ay baka sugurin niya na lang ng yakap si Jhonel o magmakaawa siya rito. Pero mabuti na rin na hindi niya makita pa ang sakit sa mga mata nito, at mabuti pa nang hindi na rin niya nararamdaman ang pag-usig ng budhi sa kanya. Mabigat ang loob, masama ang pakiramdam at lutang na lutang si Leigh nang hindi nilinga si Jhonel at nilakad ang pintuan. “And the dinner is ready kung gusto mong maghapunan. Sana magustuhan mo ang mga niluto ko, Jhon... Jhonel.” Kahit ang totoo’y hindi iyon ang ipinagdarasal niya dahil ang dasal niya ay pagbigyan siya nitong makasalo man lang sa huling pagkakataon. Pero malabo. Ipinagtata