Lahat ng Kabanata ng Ocean Waves: Kabanata 31 - Kabanata 40

Hindi ako nagkamali sa hinala ko, nang gabing iyon rin ay tumawag sa akin si Winnie dahil pinuntahan daw siya ni Aki para hanapin ako.Mahigit isang linggo na rin nang umalis ako sa lugar na iyon. Hanggang ngayon ay sariwa pa rin sa’kin ang mga pangyayari noong araw na iyon.“Nanay kailan ulit pupunta rito si Tatay?” sa loob din ng isang linggo ay madalas akong kinukulit ng anak ko tungkol kay Aki.Hindi ko na alam anong isasagot ko sa anak ko, nauubusan na naman ako ng ipapalusot sa kanya.Hindi na naging mahirap para sa’kin na taguan si Aki dahil nagsisimula na ang trabaho ko kila Miuki.“Kari, napapagod na ‘ko sa pagsisinungaling kay Joaquin, ha?! Kapag hindi mo pa sinabi sa’kin ang nangyayari ilalaglag na kita,” dito naman sa mga banta ni Nanay ako hindi makatakas.Siniguro kong nasa malayo ang anak ko at hindi maririnig ang pag-uusapan namin.“Ano ba ang nangyayari sa inyong d

Naki-usap ako kay Miuki kung pupwede munang dito si Ali kasama ko sa trabaho dahil wala si Nanay, abala masyado sa pagtulong sa livelihood ng aming barangay. Walang naging problema iyon kay Miuki ay mas natuwa pa dahil magkakaroon daw sila ng panahon ni Ali na magkasama. Hinarap ko ang anak ko bago siya umalis. Ani Miuki ay isasama niya ito sa kanila para makalaro ang iba niyang pamangkin na sinang-ayunan ko naman. “Ali, ‘wag magkukulit doon kila Ninang, ha? Susunduin kita roon mamaya kaya huwag kang aalis doon,” bilin ko sa kanya. Ngumiti ito at tumango. “Pag ba sinundo mo ako roon Nanay ay tatawagan na natin si Tatay?” kitang-kita ko ang sayang bumabalot sa kanyang mukha dahil sa bagay na iyon. “Hmm, hindi pa. Mamaya po pag-uwi natin sa bahay, doon natin tatawagan si Tatay,” saad ko. Napawi ang ngiti nito at para bang may iniisip na malalim. Saglit akong tumahimik at hinintay ang sunod niyang sasabihin kaya nagkaroon ako pagkakataon na titigan ang kanyang m

“Siya pa rin ang gusto mo, don’t you? That’s why kaibigan na lang ang kaya mong ibigay sa’kin. Stop using the child para sa mga pansirili mong rason at kagustuhan. I can be more better than that asshole! Pinapangako kong sa’kin ang bagsak mo, Kari and I might need to use force if needed. You will never be happy unless you’re with me, tandaan mo ‘yan!”“A-anong ibig mong s-sabihin?” hirap na hirap kong iniluwa ang mga salitang iyon kahit pa alam kong masama ang ibig sabihin niya sa mga sinabi niya.Pilit kong inaalis ang takot na epekto ng galit niyang mukha at tono ng pananalita. Imbis sagutin ang tanong ko ay sumakay na lamang siya sa habal-habal at mabilis na pinaandar iyon paalis.“Jed!” sigaw ko at umamba pang hahabulin siya.“Kari, sinong kausap mo riyan?” naputol ang pagtanaw ko sa habal-habal na papalayo nang may magsalita sa likod ko. Si Nanay pala.Hindi ko na siya sinagot pa at hinila na lang pauwi sa bahay dahil bigla akong nakaramdam ng takot sa paligid ko. Isa pa, nag-iis

Trigger and Content Warnings! (contains kidnapping, violence, and sensitive use of words)Pagdilat ko ng mata ay iginala ko agad ang paningin ko, masusi kong sinuri ang paligid. Nang mapagtanto kong hindi ako pamilyar sa lugar ay agad akong tumayo pero nakaramdam ako ng sakit sa braso at paanan ko.Nakatali ako...Nagpakawala ako ng mga sigaw kahit pa may busal ako sa bibig. Nawalan lang ako ng malay kanina naging ganito na ang itsura ko?Hindi ako tumigil sa pagpupumiglas kahit pa nakatali ako. Gusto kong makaalis at makawala rito, gusto ko na umuwi. Gusto kong masiguro na ligtas ang anak ko. Gusto ko nang makita ang anak ko...“You’re wasting your energy,” isang pamilyar na boses ang nakapagpatigil sa pagpupumiglas ko. Nilapitan niya ako saka tinanggal ang telang nakabusal sa bibig ko.“Pakawalan mo na ‘ko, Jed parang awa mo na,” pagmamakaawa ko sa kanya dahil sobra na akong natatakot sa mga nangyayari.Saka ko lang napansin ang hawak niyang bote ng alak sa kaliwang kamay. Ngayon k

Halos dalawang linggo na akong nakaratay dito sa ospital pero hindi pa rin ako pinapalabas. Pinayo naman ng doktor na pwede na akong umuwi anomang oras dahil bumalik na ang lakas ko pero itong si Aki ay gsutong makasiguro na mahilom na ang sugat ko.Mahigpit iyon sinang-ayunan ni Tatay kaya naman mas lalo akong naburo rito sa higaan ko.Kayang-kaya ko na ngang tumakbo at magtrabaho ulit, sadyang makulit lang ang dalawang ito. Hindi pa naman tuluyang naghilom ang sugat ko pero wala na akong kirot at sakit na nararamdaman mula roon.“Nanay kailan tayo uuwi?” tanong ng anak kong nakahiga ngayon sa binti ko. Nakaupo ako ngayon habang hinahaplos ang buhok niya.Maski ang anak ko ay sobra na ang pagkakaburyo rito sa ospital kaya halos araw-arawin ang pagtatanong sa’kin kung kailan kami makakauwi.“Pag magaling na si Nanay,” nagulat ako sa biglaang pagsasalita ni Aki na kakapasok lang ngayon dito sa loob.Inihatid niya sa labas kanina si Tatay, hindi ko namalayang napatagal pala siya ng kaun