All Chapters of Lifeless Heart: Chapter 1 - Chapter 10

Habang naglalakad ako pauwi sa bahay namin ay hindi nakakatakas ang mga masasamang tingin na ibinabato sa akin ng mga tao sa barangay."Hayan na naman yung batang salbahe. Porke mayaman kala mo kung sino kung mambastos," bulong ng isa naming kapitbahay sa kaniyang kaibigan. Napailing na lamang ako sa mga inaasta nila. Kada pupunta kami dito sa probinsiya ay ganiyan ang mga nangyayari. Parang may dala akong sakit na nakakahawa dahil madalas akong iwasan ng mga tao, kasali na ang mga matatanda."Ma, kailan ba tayo uuwi sa Manila? Napakapangit ng mga ugali ng mga kapitbahay nila lola. Parang may malala at nakakahawa akong sakit kung makatingin at makaasta sila sa akin," sumbong ko sa sandaling makarating ako sa bahay nila lola at nadatnan ko siyang naka-upo sa sofa set na gawa sa kawayang binarnisan. Malaki ang bahaynila lola pero makaluma. Yung mga bintana niyon ay sliding na gawa sa kahoy. May pito itong mga silid. Anim doon ay silid nila mama at ng mga kap

I slowly opened my eyes. They still felt heavy. Marahil ay sa pagod kagabi sa byahe at kulang sa pahinga. Tumingin ako sa labas at napag-alamang tirik na ang araw. Ang silid naman na kinalagyan ko ay hindi ang silid namin kundi SILID NI TITA. I wonder why I was here? Last time I check, nasa pintuan ako ng kwarto ni lola. Tsaka kung sa malapit na silid ang basehan, nangunguna doon ang silid ni tiyo Joe. Ipinagkibit ko na lang ang siping iyon. Sakto namang tumunog ang seradura ng pinto."G-gising ka na pala," sambit ni tiya Janice pagkapasok niya sa silid niya na siyang kinalalagyan ko. Naroon ang ngiti niya sa akin na akala mo ay hindi kami nagkasagutan kagabi. "Kain ka na." Bumaba ang tingin ko sa hawak niyang food tray. May toasted bread, bacon, pritong itlog, tasa ng kape, at ang sinangag na siyang palagi niyang inihahain tuwing umaga.I smiled at her, a sincere one. Kung ibang kapatid nila ako nakipag-alitan kagabi ay maaring isinusumpa na nila ako. Baka nga ipakula

Long and comfortable sleep, that's what I felt, the moment I opened my eyes. Unti-unti kong iminulat iyon. Parang napakabigat ng mga talukap niyon. I think this sleep is the longest and most comfortable sleep in my entire life. Nagising ako sa di pamilyar na puting kwarto. Nakakasilaw ang kulay niyon. Napakaraming mga kagamitang nakasaksak sa katawan ko. I roam my eyes around the room. May sofa doon sa right side ko. May babaeng natutulog roon pero hindi ko kilala. Sa bandang paanan ko naman, sa right side ay may sliding window. I love how that window gives an ethereal beauty of the world. The color of the rising sun gives complement to the beauty of the surroundings. "Y-You're finally awake," tarantang aniyang boses ng babaeng natutulog kanina sa sofa. I didn't let out any emotion, even though I'm confuse about her. Patakbo siyang lumabas ng silid habang sumisigaw ng, "Doc".Mabilis namang nagsipasukan ang mga taong nasa apat, kasama na ang babae na

Sa araw ding iyon ay tuluyan nang hindi nakapasok si Eunice. May mga asignatura kaming hindi tugma pero karamihan ay magkapareho. Ngunit ni isa sa subject namin ay hindi ito nagpakita. Ni anino nito ay hindi man lang nagparamdam."Heart." Kinilabit ako ng kung sino sa likod ko. It was Irithel, an introvert classmate of mine. Kaklase ko ito sa iilang minor subjects. "May naghahanap sa iyo sa labas," dagdag pa niya. Nakayuko lang ito na parang takot na takot. Bugok na introvert, ampota! Introvert ito pero very approachable, hindi ko lam na pwede pala yung ganoon. Basta 'wag mo lang itong iisturbohin kapag nagbabasa ito ng libro which is most of the time. The irony, approachable pero ayaw na ayaw ang naiistorbo kapag nagbabasa na lagi nitong ginagawa. Bobo mo Heart. I mentally laughed at my own thought. "Hey, nakikinig ka ba?" Halatang iritado na ito bse sa boses at pagkunot ng noo niya."A-Ah... O-oo... Lalabas na," Sagot ko sa kaniya. Hindi ko alam kung bak

Ilang araw lang matapos ang pagbalik ng ala-ala ko kay lola ay unti-unti akong nanlamig sa mundo.Natuto akong manakit ng tao. Ang malala pa ay wala na akong pinipili. Katulad na lamang ngayon. Lunch break namin at nasa loob kami ng canteen. Isang sukat ng kanin at Chicken Curry na siyang paborito ko lamang ang binili ko bilang tanghalian.Nang aalis na sana ako sa counter ay sakto namang paalis ang isang guro sa katabi naming pila."Gosh, alam naman kasing may dadaan e," paninisi niya saa akin. Tumingin siya sa pagkain niyang natapon sa sahig. Adobo at kanin iyon. Mabuti na lamang at hawak ko ng maigi ang tray na pinaglalagyan ng mga pagkain ko kaya may kaunting natapon lamag doon. Gayunpaman ay napapikit ako upang pakalmahin ang sarili ko. Ayaw kong bumalik ulit saa guidance office no! Halos iyon na nga ang silid-arazlan ko e. Sa linggong ito ay hindi ko na kasi mabilang kung ilang beses saa isang araw ako pinapatawag doon dahil sa labis na p