Chapter 3

Mag-aalas tres na nang nakapag-adjust ang sistema ko sa nangyari. Napagdesisyonan kong sumunod sa hospital. 

"Hel," tawag sa akin ni Tito Noel, asawa ni Tita Janice. Isa ito sa mga may galit kay lola dahil sa pagiging pakialamera niya kaya hindi na nakakapagtatakang hindi ito sumama sa pagtakbo kay lola sa hospital. Umiinom siya kasama ng mga kaibigan niya. May isa silang kasama na kaedaran ko at ngayon ko lang ito nakita na kaharap nila ito. "San ka pupunta? Bilin ng mama mo bantayan kita. Wag kang aalis. Bumalik ka doon."

"S-s-susunnod po ako s-sa o-ospital tito," I answered politely. Kahit pa nanginginig pa rin ako sa biglaang nangyari kay lola. Alam kong gusto lang nitong sundin ang bilin sa kaniya ni mama pero gusto kong sumunod doon. 

"Hindi pwede!" napasigaw na ito sa galit na dahilan ng pagtalon ng sistema ko sa gulat. "Nakalimutan mo na namn ba yung nangyari sa iyo noong sinubukan ka namin pigilan, ha? Ilang oras kang nawalan ng malay noon. Kaya kung gusto mong hindi maulit iyon ay bumalik ka sa loob at magpahinga. Bukas rin ay susunod tayo doon." kalmado at napakabait ng pagkakasabi niya sa huling pangungusap niya base sa pandinig ko. 

He's right, noong huling nagpumilit ako sa kagustuhan ko ay halos isang araw akong nawalan ng malay. Ayokong maulit ang nangyaring iyon. Lalo na ngayong hindi lingid sa kaalaman ng lahat na malapit na ang oras ni lola. At kung mangyari man iyon ya hindi ako magdadalawang-isip na sumunod sa kaniya.

Tumango ako sa kaniya at nagsimulang tahakin ang daan pabalik sa loob ng bahay. Labag sa loob ko ang pagsunod kay tito, pero natatakot ako na baka mangyair ulit iyon. 

Nang makapasok ako sa bahay ay tinignan ko ulit ang kinalulugaran ng mga umiinom. Lalo na sa lalaking kaedaran ko. He seemed familiar. Pero ipinagkibit-balikat ko na lamang iyon. 

Naglakad muna ako papuntang kusina upang linisin ang pitsel na nabasag ni mama kanina. Makalat iyon dahil sa taas ng pagkakahawak ni mama kanina. Habang nasa kalagitnaan ako ng paglilinis niyon ay pumasok si tito at lumapit sa kinaroroonan ko. 

"T-tito." bigla akong kinabahan nang kulang isang metro na lang ang lapit namin sa isa't isa. I moved back until the dead end. Ramdam ko na ang lamig ng pinto ng ref mula sa likod ko. Pero hindi pa siya nakuntento at inilapat pa ang mga braso niya sa magkabilang gilid ko. He locked me with his arms. 

"Dalhan mo kami ng tubig sa labas." naramdaman ko ang init ng ininga niya sa tenga ko. Gayunpaman ay nasisinghot ko rin ang napakabahong amoy ng alak sa kaniya. Nakakasuka iyon.

"O-opo," I said as I tremble and abou to cry. Nangingilid na ang mga luha ko. "T-tito, k-kailangan ko pa p-pong ihanda ang tubig niyo." nanginginig ako habang sinusubukan kong itulak siya pero napakabigat at napakalakas nito.

He held my shoulders.

Dahil sa pakabigla ay bigla ko siyang nasampal ng napakalakas. Napatingin ito sa kabilang direksiyon pero ngumisi lang ito na parang demonyo. 

He agressively grabbed my arms. Masyado siyang malakas. Nagsisimula na ring malaglag ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. My body begins to feel nothing. Again, I'm numb.

Napasinghap ako ng hangin nang lumuwag ang pagkakahawak niya sa akin at tumigil rin ang pagiging malikot ng dila at bibig nito sa katawan ko. I thought he was done but I'm wrong! Biglang ibinalik nito ang paghalik sa katawan ko. 

"Kapag may naka-alam nito, ako  mismo ang papatay sa pinakamamahal mong lola. Para naman hindi na siya magdusa ng matagal," bulong niya na sinamahan ng mala-demonyong halakhak. "At, wag na wag kang magbabalak sumigaw. Alam mo na ang mangyayari."

After he warned me, binitiwan niya ako at napahiga sa sahig. Wala akong nagawa kung hindi ang umiyak na lamang. Wala akong lakas para lumaban. I didn't let my head to touch the floor, baka mapalakas ang pagkaka-untog ko roon if ever. And I'm right, nang hinila niya ang shorts na suot ko at bigla-biglang ipinasok ang kahabaan niya sa loob ko ay napaliyad ako. Sa pagliyad kong iyon ay malakas kong naitama ko ang ulo ko sa matutulis na parte ng sahig. No, hindi sahig iyon kundi ang mga basag na parte ng pitsel na inipon ko sa isang dust pan.

Naging doble ang sakit na nararamdaman ng katawan ko dahil sa pagkakabagok ng ulo ko sa basag na pitsel at dahil rin sa kahaabaan niyang nasa loob ko. Parang mapupunit ang pribadong parteng katawan ko dahil sa pag labas-masok ng ari niya doon. I don't know how I felt those pain. The fact I felt numb a while ago. 

Nagpatuloy lang ang sakit na nararamdaman ko ng ilang sandali hanggang sa pawang itim na lamang ang nakikita ko. Yes, I passed out because of the pain. Dahil na din sa patuloy na paglabas ng dugo mula sa katawan ko. 

Mag-uumaga na nang magising ako. My head is throbbing in pain. So as my eve. Napakahapdi niyon. Hindi ko alam kung anong ginawa nila sa akin kagabi. As far as I remember, after some time that my tito entered his shaft inside blurs me. Napakasakit lang na yung mga taong inaakala mong hinding-hindi mananakit sayo ay siya pa lang gagawa ng masama. 

Ini-angkla ko ang bisig ko upang magsilbing gabay ko sa pagtayo. Pero sa pagkakataong sinubukan kong gumalaw ay kumirot ang ulo at sa bandang baba ko. I rest for a while before trying to sit again. Subalit mas lalong lumalala pa ang kalagayan ko. Parang pinapalo ng baseball bat ang buong katawan ko sa sakit. 

"Let my soul be with you," I whispered on the particles of wind. I felt hopeless in my estate. Wala ng pag-asa. Hindi na ako makaka-ahon dito. Imposibleng may mkahanap pa sa akin sa ganitong pagkakataon. Nasa dulo kami ng hardin ni lola. May batis ito at munting talon na nagpapa-ingay sa paligid. I slowly closed my eyes, strating to embrace my faith. Nanghihina na rin kasi ako dahil sa dami ng dugong tumakas sa katawan ko. Nakakapagtaka nga lang at hindi pa ako natuluyan kahit paano. 

"I-iha." A histerical voice called me out from somewhere. Hindi ko maiwasang kabahan. Ang mga nakatira lang sa bahay ang minsang gumagawi roon. P-paanno kung si tito iyon? Doon na naman nagsimulang bahain ang isip ko ng mga tanong. 

Tsaka lang ako nakahinga ng maluwag nang mapansin ang imahe ng babae mula sa damuhan. Palapit ito sa akin. Ngunit agad nanumbalik ang kabang nararamdaman ko nang hindi ko mawari kung sino iyon. Hindi ko kilala ang kurba ng katawan nito. Maging ang boses niya kaninang tinawag ako kanina ay hindi ko mawari kung sino ang nagmamay-ari niyon.

"T-tulong," I shouted but no words escaped from my mouth. Even just small whisper didn't escape. I am totaly voiceless at that moment. 

"I-iha," anas niya. She touched my body. Naroon ang awa sa mga mata niya. Ayoko niyon. Ayokong kinakaawaan ako. "A-anong nangyari sa iyo?" Ang nakakapagtaka lang ay kung bakit hindi nalapatan ng kaunting dugo ang kamay niya nang hawakan niya ang likod ng ulo ko. "B-buti nalapaan ka ng paunang lunas," dagdag pa niya. Nilapatan ng paunang lunas? Sino?

Agad niya akong binuhat at maingat na inilagay sa kariton na dala niya. Amoy prutas at gulay iyon. Marahil ay gaing ito sa palengke kung saan niya ibinagsak ang mga laman nito kanina. 

Habang tinatahak namin ang daan na di ko mawari kung saan papunta ay nagsasalita ito. Hindi din naman ako sumasagot kasi walang boses na lumalabas sa bibig ko. Kune meron man, parang gasgas na CD lang iyon. Mabuti na lamang at hindi niya iyon pinapansin at nagpapatuloy lamang ito sa paglalakad. 

Gustuhin man niyang bilisan ang paglakad ay hindi niya magawa dahil baka mas lumala ang kondisyon ko. Binilisan niya ang paglalakad pero naroon ang pag-iingat lalo na at malubak ang daang tinatahzak namin.

"Nandito na tayo," imporma niya sa akin nang itinigil niya ang pagtulak sa kariton. Iniwan niya muna ako sandali upang buksan ang gate nilang malapit nang magiba at gawa sa kahoy. Kunting sipa na lang ng aso ay matutumba na iyon ng tuluyan kaya ingat na ingat niyang binuksan iyon bago ako balikan.

"Hindi ganoon kalala ang sugat mo pero hindi rin ganoon kaliit. Marahil ay sa dami ng dugong lumabas sa mo, namumulat ka. Kaya pagkatapos nito, dadalhin kita sa clinic sa may labasan para ipatingin."

My eyes widened on her last statement. What thw heck? Clinic sa labasan? Nandoon si tito e, regitered nurse siya kaya hindi malabong naroon iyon. Doon siya namamalagi kapag off niya sa hospital sa bayan.

"N-No," I said in almost whisper. Mahina iyon pero sapat na para marinig niya. Naroon pa rin ang takot sa sistema ko baka tuluyan na kami sa susunod naming pagkikita. 

Matapos niya akong paliguan na parang bata ay ingat na ingat niya akon inilagay sa upuang gawa sa kawayan at lumalangitngit na kapag nasasagi.

"Bakit naman ayaw mo? Para rin sa iyo yun. Tsaka kung pino-problema mo ang bayarin, ako na ang bahala roon. May kinita naman ako sa pagbagsak ng mga gulay kanina sa palengke. Sapat na iyon," saad niya habang tinutuyo ang buhok. Siya na rin ang nagbihis sa akin dahil hindi ko pa kaya. "Ganito na lang pala, tatawagan ko ang uncle Bert mo para ma chec ka.

Tumango- tang ako sa huling sinabi nya. Mas maganda nga iyon kaysa sa mga suhestiyon niya kanina.

Nag-agahan mun kami bago niya ako tuluyang ihiniga sa kama at saka tinawag si uncle Bert. Nakatunganga lang ako sa kisameng gawa sa nipa at iniisip kung paano ako makakapag-simulang mamumuhay mag-isa.  Wala ang mga taong nakasanayan kong kasama. Marami ang nawala sa akin, mula pisikal hanggang emosyonal. Gayunpaman ay napakasakit isiping mga kadugo ko mismo ang gumawa nito sa akin. Kadugo ko mismo ang nag-tulak sa akin pa-impyerno.

"Iha nandito na kami," sigaw ni aling Ester mula sa labas ng silid. Halos talumpung minuto itong nawala. Dahan dahan akng umupo mula sa pagkakahiga na nagpangiti sa akin. Kaya ko nang gumalaw galaw dahil nabawasan na ang sakit. Nawala na din ang papamanhid ng katawan ko. Mas malakas na ko kaysa sa kaninang natagpuan ako ni aling Ester sa dulo ng hardin.

"Anong nangyari dito?" tanong ni uncle Bert sa babae. Nagkibit-balikat lang naman ang huli dahil hindi ko pa rin binabanggit sa kaniya ang nangyari sa akin. At muna akong balak sabihin sa kanila iyon. Hindi ko pa alam kung mapagkakatiwalaana ng mga ito. I have to play safe for now. 

Uncle Bert shifted his gaze towards my direction. Probably asking what happened to me. Umiling ako. I can't open for now. 

He started checking my head. Inalis niya ang nakatapal doon para makita ang lagay ng ulo ko. Napasinghap ito ng hangin nang makita an kabuuan ng sugat ko. Mahapdi iyon kaya sa tingin ko ay malaki ang pinansala ng bubog sa ulo ko. 

"K-kailangan niyang madala agad sa bayan. Kailangang maalis ang mga bubog sa katawan niya!" katulad ni aling Ester kaninang una niya akong makita ay naging histerikal din ang boses ng lalaki. Nagsimula na ring mag-panic ang babae at tumakbo palabas ng bahay. 

Ilang sandali pa ay nakirinig ako ng sirena ng ambulansya. Bumalik si aling Ester na may kasamang tatlong lalaki at isang babae. Nurse ang mga ito base sa mga unipormeng suot nila. 

Nasa pintuan pa lamang ako ay kita ko kung sino ang mga kasama niya. Sila ang mga nurse sa clinic sa labasan. Gayon na lamang ang paghingi ko sa Diyod na sana ay hindi kasali si tit sa kanila sa pamamagitan ng panalangin. Pero masyado ata aong mahina sa kaniya. Nakita ko si tito sa tatlong lalaking kasama ni aling Ester.

Agad sumilay ang kaba sa loob ko. Mas lalo pa itong sumilab nang makalapit sa gawi ko si tito at hindi nakatakas sa paningin ko ang pagtaas ng sulok ng labi niya. His smirk resembles a smile of a demon in my point of view. 

Maingat nila akong inilapat sa stretcher at dinala sa ambulansiyang siankyan nila patulak rito. 

"Ingatan niyong maigi ang pamangkin ko," malungkot na sigaw ni tito habang isinasara ng nag-iisang babae sa kanila ang pintuan. Malungkot iyon pero puno ng kaplastikan. Nakita ko pa ang pag-ngiti niya na halos abot sa kaniyang tenga.

We arrived at the hospital in full speed. Parang lilipad ang sinasakyan namin. Sinaksakan ako ng babae ng dugo para magkapalit sa nawala sa akin kahit paano. Nagtataka ako kung bakit hindi ako natuluyan gayong malala ang sugat ko, ayon kay uncle Bert.

Agad nila akong inilagay sa Operating Room upang tanggalin ang mga bubog sa ulo ko. They injected something in my body which later on lead me to a black surroundings.