All Chapters of My Amnesia Mafia Husband: Chapter 51 - Chapter 60

Continuation...   "Heard that, Mom?" ani Zid sa akin. "Y-Yes, baby. Uh, Let's go na?" I asked him, hindi tinitingnan si Dwane. Pero wala rin namang silbi dahil halos kita ko siya sa peripheral ko. And as always, nakatingin naman siya sa akin. "I'll escort you out." "No need. Kaya naming maglakad palabas ng building na ito kaya bakit pa–" "Damn it! Kahit iyon lang naman ang magagawa ko ngayon para sa inyong dalawa, hindi pa rin pwede, Arra?" I can sense his anger but it didn't come out. Buti naman, Dwane. Alam mo naman pala kung paano kontrolin ang sarili mo. At ako? Ganoon din ang gagawin

Continuation...     "Hija, anak..." si Daddy na tuluyan na ngang nakalapit sa akin at ako naman ang niyakap nang makawala ako kay Mommy. "D-Dad, I-I'm..." hindi ko na natapos ang sinasabi ko dahil sa panibagong iyak na ginawa ko. Seeing them now makes me weak. Ngayon ngang nakauwi na ako at nakita ko na ang mga magulang ko, wala na akong ikasasaya pa ngayon. Hindi naman nagpapigil ang mga luha ko sa pagtulo, tila gustong gusto na magpaalo kay Mama at sa mga haplos nito. "Shh. Don't say anything, hija. Wala kang dapat ipaliwanag sa amin," si Dad. Para akong batang paslit na umiiyak sa balikat ng kaniyang ama. Dahil ganuon ako kay Daddy ngayon. Naramdaman ko naman na kumapit sa akin

Continuation...   We cried and stayed like that for long. Patuloy sa paghingi ng tawad ang mga magulang ko sa loob ng ilang oras. Hindi ako makapagsalita sa sakit at pangungulila ng puso ko sa atensyon nila at nirespeto naman nila maging iyon. I can say that they are really sorry for everything. Wala naman ako sa posisyon na hindi magpatawad. Dahil kung babalikan man ang nangyari, ako rin naman ay pagkukulang. I can't stay mad forever. Or hold a grudge for a long time. Ni hindi kailanman sa mga mahal ko sa buhay... maging sa sarili kong mga magulang. I'm still glad that they changed for better. Na tinanggap na nila ang kanilang mga pagkakamali noon sa akin at sa lahat. Hindi ko pa man makakalimutan ang lahat ng nangyari noon sa amin, masasabi ko na sa ngayon ay may aasahan na akong pagbabago sa ka

Continuation... It is indeed a fine weather today. Mula sa rooftop ng college building namin ay tanaw ko ang buong kaluwagan ng school at ng field sa baba. It is the largest of the region, for all I know.Dahil sa school na ito nagtitipon ang mga anak ng pinakamayayaman sa kanilang lugar at ibang karatig na bayan, it is also the most private and has a great number of guards around the school. Hindi pa s'yempre kasama roon ang mga personal body guards namin.Ang akin ay hindi ko naman hinahayaan na makasama ko palagi. For pete's sake, college na ako at ang makitang nakabuntot ang mga iyon sa akin saan man ako magpunta ay nakakairita talaga.But I could feel them around near me. Lumalapit lang at nagpapakita sa akin sa t'wing sinusubukan akong lapita

Continuation...   Hindi na kami nag-abalang magbihis. I was still on my uniform when my parents introduced me to their business partners and friends. Ang iba sa kanila ay kilala ko na noon pang bata pa ako dahil kasa-kasama na rin ako nina Mom and Dad sa gatherings sa company. Ipinakilala rin ako sa kanilang mga anak, especially sa mga anak na lalaki ng ibang mararangya rin na pamilya. "This is my son, Herald. Sa wakas ay nakilala ka na namin dahil ikaw ang madalas kinukwento ng Daddy mo, hija. And he's right that you're pretty!" ani ng isang ginang na ipinakilala sa'kin bilang Mrs. Sanders. I smiled at Mrs. Sanders. Pekeng umubo naman ang binatilyong nasa edad ko rin na nasa likod ni Mrs. Sanders. Lumapit siya sa akin at gaya ng kaniyang ina ay inilahad ang kamay sa harap ko.