All Chapters of Author's Note [ Author Series #1 ]: Chapter 1 - Chapter 10

  "Anong chapter ka na?"        Ibinaba ko ang binabasa kong libro sa aking kandungan, "Malapit na ako sa Epilogue! yey!" magiliw kong tugon kay Elouise.       Napahawak ako sa buhok ko nang umihip ang malakas na hangin sa gawi namin ng mga kaibigan ko. Huminga ako ng malalim habang nakaupo kami sa damuhan at pinagmamasdan ang malawak na bukirin dito sa aming lugar. Tuwing hapon, pagkatapos ng klase at pagkagaling sa eskwelahan ay dito kami tumatambay.        "Duda akong hindi mo muna binasa iyong Epilogue bago ang prologue, Lodicakes" natatawang sabi sa akin ng isa sa mga kaibigan ko, si Eris.       Okay, she got me!       Malakas na tumawa si Kim, "Sigurista kasi si Ryll! takot mamatayan ng character! 'di ba Judy?" ani nito

 Nauna na akong lumabas nang elevator. I stopped and looked in awe. Elouise already walked passed me. I immediately follow him and let my eyes wander again.     Habang naglalakad, halos mabali na ang leeg ko kakatingin sa paligid. Wow. This is amazing.    We stopped infront of a huge office. My mouth gaped open when Elouise knocked and just went in! Nag antay s'ya sa hamba ng pintuan habang hawak ang door handle. Nang napansin n'yang nagdadalawang isip pa ako kung papasok ba o hindi, tinaasan nya ako ng kilay.     What the hell?! Napaka walanghiya ng lalakeng ito! Kahit sobrang kinakabahan, wala akong choice kung hindi ang pumasok. Ta-da! And we just entered the C.E.O's office!    At ng walang pak

 "Shit, that dream again," napabalikwas ako ng bangon habang hinahabol ang aking hininga.   Ever since I was a teen, I started to have anxiety attacks and bad dreams. I always dreamt of someone who doesn't have a face. His face was blank. And that someone would chase me, of course I'll run because I am scared of what he could do if ever he catch me. At kapag nahabol na n'ya ako at akmang sasaksakin na gamit ang dala n'yang kutsilyo, bigla nalang bumubukas ang mga mata ko. I would always wake up in the morning, panting because of that nightmare.   My family doesn't know that I am having this kind of situation. Even my friends. Hindi naman kasi nila ako tinatanong. Ugali ko na talagang kapag hindi nila tinatanong, hindi ako nagsasabi. I don't want to burden them just because I'm a mess inside. I know I always saying that 'I hate liars' but, I think I didn't lie tho. They didn't a

That weekend was a blast! Lahat kami nag enjoy. It was so refreshing and tiring at the same time. I hope we could stay like that forever, but of course we need to go back. Disappointment was dripping inside me.   Tulog ako buong biyahe namin pabalik. Gumising lang ako noong nasa building na kami ng condo. Nauna na akong pumasok, dala ang color blue ko na travelling bag na pinaglagyan ng mga damit na ginamit ko.  Pagpasok na pagpasok ko sa aking kuwarto ay pagod kong ibinagsak ang katawan ko sa malambot na kama. Nakatulog agad ako. Kahit ang insomnia ko ay hindi na napigilan ang antok ko.  Days had passed like a whirl wind. Its now our fifth month working here.   Tutok na tutok ang mga mata ko sa story na ini-edit ko. Minamadali ko ito dahil after ng editing ay titingnan ko pa kung kailangan pa ng revision. Of course to make the story

  I ran. Parang bombang sumabog kanina sa akin ang impormasyong iyon. Paano n'ya naitago sa akin iyon? Paano? Imposible iyon, paanong s'ya si Darkheart?      I stopped only when I noticed that I already got away from the building where Elouise is. Madilim na ang langit. Hinahabol ko pa ang hininga ko. Then realization hit me hard. I bit my lower lip. Nag-flashback bigla sa utak ko.       Yung pagkakataong mukha s'yang stressed, iyong mga pagkakataon na wala s'ya sa table n'ya. Does it make any sense? Pero paanong kahit sinong emplayado roon ay wala manlang nabanggit na s'ya iyon? bakit parang hindi naman s'ya kilala ro'n?     Mapakla akong natawa. Malamang kinontsaba n'ya ang lahat nang nandoon para walang magsalita kahit isa. Why I am so stupid?      Naglalakad na ako ng biglaang bumuhos ang ulan! Cra