All Chapters of Till Heaven Draw Us Near Again: Chapter 1 - Chapter 10

    I keep a stiff upper lip, despite of the fact that I am surrounded with grieving people for the burial of my father. Nasa harapan ako at katapat ang kabaong ng aking ama, pero hindi ko siya magawang tignan sa mga huling sandaling ito, dahil natatakot akong malaglag ang mga luhang pinaghirapan kong pigilan. Natatakot akong ipakita sa mundo ang kahinaan ko, dahil lang sa kadahilanang nalagasan ako ng taong minamahal. Iniisip kasi nila na matapang ako. Sa mga mata nila, para akong bato. Pero, hindi nila alam na kahit gaano man katigas ang bato, nadudurog rin. At sa puntong ito, sobrang durog na durog na ang loob ko, ngunit  ayokong pati sa panlabas ay ganoon pa rin ako. Dahil, sino namang pupulot ng pira-pirasong nadurog kong sarili kung ang taong inaasahan ko ay payapa ng nakahimlay at pantay na ang mga paa? Sino pang aasahan kong bubuong muli sa akin? Wala.  I tried, I believe I really tried, with all my might to stand up as straight as

Glooming darkness swallowed up the whole place. There was light nowhere to be seen. Even the sky, it seemed as though it had conspired with the night. Stars were lackluster just as how the bulky moon shed its emitted light underneath the clouds. What a perfect setting for someone like me who wanted to be alone at this moment- at this particular moment that I am profoundly assailed with affliction and lamentation. There was a complete hush of silence till a cold breezing air interrupted it. I couldn't help, but to enfold my own body and to curled up more. Sa puntong ito, narealize ko na sarili ko na lang ang aasahan kong aakap sa akin. I leaned closer to my father's grave and feel as though they were real that his palms caressing my back and my hair. Then, it dawned upon me para pala akong hibang sa pag- iisip ng bagay na iyon. A hollow laugh escaped from my mouth- hollow, because there was no happiness filling in it. Nang muling umihip ang hangin, mas malakas at mas malamig kumpara

"Pangalan mo?" tanong ng may matikas na pangangatawan na police officer. His face screamed stern authority. Makaraang makarating kami sa presinto, sakaniya kami agad ibinagsak ng mga pulis na umaresto sa amin. Binigyan ko siya ng bored na ekspresyon at sinagot ang tanong niya. "Psalm," tamad na tugon ko at kaniya iyong isinulat sa papel, pero kagyat ring napahinto at nang mag- angat ng tingin, ipinukol niya ako ng tingin na wari bang hinihintay ang susunod kong sasabihin. Tsk. Kakaupo ko pa nga lang, naiinip na ako. Humalukipkip ako sakaniyang harapan. "Psalm. At isa akong Exodus." Muli siyang nagsulat sa papel at hindi ko maiwasang mairita sa pagiging casual lang ng kaniyang mukha. Ni wala man lang siyang reaksyon nang marinig ang apelyido ko. Hindi ba nito alam kung sino ako? Kung sinong nasa harapan niya? Nagngitngit ang ngipin ko at napahampas sa desk to get his attention. "Listen officer. I am an Exodus. A daughter of a well- known and succes

Mabilis na umusad ang panahon. Halos hindi ko namalayan ang matuling paggalaw at pag- ikot ng mga kamay ng orasan. Parang natulog lang ako noong isang araw, paggising ko nasa ibang taon na ako. Nagising na lang ako isang araw na iba at bagong taon na ang nakasulat sa kalendaryo. Ugh. Bakit naman ganun? Where on earth the time gone? Maybe, I was just too absorbed with work, with my business kung kaya hindi ko napansin na sa bawat paglipas ng araw at gabi, pawakas nang pawakas ang taon at panibagong yugto ang mulg na namang sisibol upang bumangon at magpatuloy sa buhay.  Isang taon na mahigit magmula noong mamatay si Dad at sa loob ng lumipas na taon, masasabi kong kahit papaano, kahit na hindi pa ganoon kabuo ang paghilom ko mula sa malalim na sugat na natamo ng puso ko, unti- unti ay naghihilom ako at nabubura ang hapdi at kirot nito. Aminado ako na mahirap ang bumangon kapag araw- araw ay nilulunod ka ng nakakapaslang  na katotohanang mag- isa ka na lang sa buhay

Pagkarating namin sa Hospital room ni Tita Mirasol ay agad na tumambad sa harapan namin ang malakas na halakhak nito, habang nagpapakitang- gilas sa pagsasayaw ang Personal nurse nito na siyang kinuha ni John upang mag- alaga sa Mommy niya.Since, si John ang namamahala sa kompanya ni Dad, mahirap para sa kaniya na mabigyan nang buong- buong atensyon at oras ang kaniyang ina, kaya kahit masakit man sa loob niya na sa halip siya ang mag- aalaga sa kaniyang ina, wala siyang ibang magagawa kundi ang ipalaga ito sa iba.Gayunpaman, sinisikap pa rin naman niya kahit papaano. Wala naman na kasing mapagkakatiwalaang iba si Dad, bukod kay John, kung kaya sa kaniya niya ipinagkaloob ang posisyon bilang CEO. Sigurado naman ako na nasa mabuting kamay ang kompanya, dahil subok na ni Dad si John. Matalino rin siyang tao at wais pagdating sa negosyo, kaya wala akong duda kay John. Alam kong hindi niya bibiguin si Dad, dahil kapag ginawa niya iyon, para na rin niya akong binigo.