Lahat ng Kabanata ng Mistakes, Regrets: Kabanata 51 - Kabanata 60

"We're here!" "Yeheyyy! Princess, we're finally going to live here with daddy! And lola told me that they will also come here too!"  Hindi na ako nagsalita pa at tulalang nakatingin lang sa mansyong kaharap ko kung saan nakaparada ang kotseng sinakyan namin kanina. I gulped.  Totoo na ba talaga ang mga pangyayaring ito?  "Ako na dyan." nagbalik lang sa reyalidad ang isipan ko nang marinig ko ang baritono nitong boses sa likuran ko.  Muntik ko nang makalimutan ang pakay ko. Kanina pa pala ako nakatayo rito sa likuran ng kotse upang sana ay kunin ang mga bagahe namin ng mga anak ko. Dalawa lang naman ang dala ko, laman dito ang mga damit ng kambal kasali na rin ang akin, at sa tingin ko ay hindi yata ito aabot ng limang buwan. Oo, hindi ko talaga dinala lahat upang may pandahilan akong umuwi kami sa bahay. Hindi ko yata kakayaning tumira rito ng matagal. Kasama

Pagkaalis ko sa lugar na iyon ay nagmamadaling nagtungo ako sa sala upang balikan ang mga anak ko. Damn! Even that place, I felt the same thing. Ayaw ko talaga dito!Gusto kong umuwi sa bahay pero paniguradong ayaw sumama ng mga bata, ayaw ko naman silang iwan dito at baka kung anong gawin ng lalaking iyon.Pagkarating ko sa sala ay naabutan ko ang kambal na masayang nanonood ng telebisyon, panay tawa itong si Matt samantalang tahimik lang si Feli na paminsan-minsan ding humahagikhik. Mayamaya pa ay napansin nila akong pareho kaya umupo na ka agad ako sa kanilang tabi."Mommy, what took you so long? Ano po pinag-usapan ninyo ni daddy? And where is he po?" sunod-sunod na tanong ni Matt nang makaupo ako sa tabi nilang dalawa. Please, baby. Don't make it hard for mommy. Hindi ko alam kung anong isasagot ko sa mga tanong mong 'yan. I'm still not in the mood dahi

Gusto kong magsalita ngunit may kung anong nagpupumigil sa aking loob kaya wala akong ibang magawa kundi ang pakinggan ang mag-ama sa pag-uusap.As soon as their conversation ended, my son immediately opened the book. Both of them eere amused to see what's inside."A-ri a-nd-eu L....ao----""Leo, baby. That is daddy's name." he corrected. Napatango lamang ang anak ko at ibinalik ulit ang paningin sa libro,"Jo....What's this, daddy?" And my son asked again. My son can speak but he cannot read. Obviously kasi limang taon pa lang siya, he just learned english through cartoons in TV and when Feli was learning her sign language."Journey, baby. Ari and Leo's Journey to Forever." he read it all for my son.Damn. Wala sa sariling mahigpit na hinawakan ang kumot sa harap ko nang may kung anong kumirot sa puso ko.Damn it! I hate it! Ayaw ko nang marinig ang pangalang iyan! Nasusuka ako! Naaalala ko lang ang mga panahong iyon na pinilit ko na

Kinabukasan ay maaga akong nagising, o sabihin na lang nating hindi talaga ako natulog. Nakaidlip lang ako kakahintay na mag-umaga kaya sa oras na nagising ang ulirat ko ay para akong robot na tumayo ka agad paalis sa kama.Dang! Sumasakit pa rin itong tagiliran ko dahil buong magdamag ay nakaharap lang ako sa gilid nang sa gayon ay hindi ko makita ang lalaking iyon. He even tried to talk to me pero nagkunwari akong tulog kaya hindi na lamang ito umimik.Alas tres pa pala ng umaga kaya medyo madilim pa ang buong bahay, tulog pa siguro. Plano ko sanang magluto ng almusal para sa mga anak ko lalo na't maaga pa at mamayang alas singko pa darating ang mga katulong na araw-araw nagpupunta rito, ngunit naisip kong sobrang aga pa naman kaya napagpasyahan kong magkape muna.Dumiretso ako sa likod-bahay habang bitbit ang tasang may laman na mainit na kape. Tamang-tama kasi at medyo maamog pa sa labas para magnilay-nil

"About what?"By that question, I saw him looked down as if he was composing his self."About...About us." he was hesitant at first but still said it.I was expecting that, but what my body's reaction confused me. Hindi ba dapat ay iinit ang ulo ko at maiinis sa kaniya katulad ng mga nagdaang mga araw noong palagi niya pa akong kinukulit?What's with me now? Don't tell me, nadadala ka na sa kabaitang pinapakita niya, Ari.Natahimik ako ng ilang segundo, letting my mind argue whether I would talk to him or not. By the help of my peripheral vision, I can see him staring at me as if he was waiting for my response.Palihim akong napakag