All Chapters of THEN AND NOW: Chapter 21 - Chapter 30

Demus's POVIlang taong tumigil sa pag-ikot ang mundo ko. Ilang taon kong naiwala at patuloy na hinahanap ang aking sarili.Because everything feels like empty. Kahit pa naging matagumpay na ako sa buhay at naabot ang pangarap ko still it feels like it's not enough. Kasi una sa lahat, iyong taong kauna-unahan kong pinangarap ay nawala sa akin.Kaya noong araw na sa wakas ay natagpuan ko ulit iyong taong minsan ay naging dahilan kung bakit nakaramdam ako ng saya sa buhay kong ito, pakiramdam ko kaya ko na ulit, pakiramdam ko buhay na ulit ako, kasi noong umalis siya kasabay noon ang pagkamatay ng pag-asang itinanim niya sa puso ko.Mr. Swift introduced me to his trusted friend na itinuturing niya na daw bilang isang anak at sobrang nagimbal ang mundo ko sa nakita.It was him. It was Claude, my life, my love.Kita ko kung gaano kalungkot ang mga mata niya. Hindi ko alam kung bakit, pero sa tuwing ngingiti, tatawa at susulyap siya sa akin ay wa

Claude's POVSa mundo, kaya mong amuhin lahat ng bagay, maging ang mga hayop, lalo na ang mga tao. Madali mo silang makukuha basta ba maging mabuti ka't magpakatotoo kaya walang duda at pagkakatiwalaan ka nila.Pero simula ng namulat ako sa mundong ito, isang bagay lang naman ang alam kong kahit kailan ay hindi mo makakayang kontrolin, pilitin at dektahan kung sino ang pipiliin nito, because our hearts will always follow what it wants but not a cheater at all, but a traitor.Titibok at titibok ito para sa taong gusto niya. Hindi pwedeng paamuhin, because it's like a wild demons inside of our body. Pero minsan dahil din sa puso natin nararanasan natin iyong sayang laging ipinagbabawal ng utak natin.But in my case, kailangan kong tapangan. Kailangan kong maging mas malakas kung ayaw kong umiyak at mawasak sa huli. Mas mabuti na ding mag-isa ako habang buhay eh. Walang problema, walang sakit.Malakas ang tunog ng tsinelas na suot ko habang paak

Claude's POV Paulit-ulit kong tinakasan ang sakit noon kahit pa alam kong sa pagtakas ko'y maiiwan ko din ang taong pinakamamahal ko. I tried to escape because I'm scared because I want my wounded heart to be healed pero mas lalo lang lumala iyong sugat at pinilit kong tinakpan ng paulit-ulit. "Ayos ka lang? Tapos ka na bang kumain?"  Dahan-dahan kong nilingon ang nagmamanehong si Demus. Tahimik lang ako kanina at ngayon lang ulit namin binasag ang katahimikan. Siguro masiyado lang din akong hindi makapaniwala sa sarili ko. After running from him, nandito na naman ako at kasama siya. Bukod pa doon, nasabi ko lahat ng nararamdaman ko sa kaniya. Siguro ay punong-puno na din ako ng pagpipigil. Ayaw ko ng lokohin pa ang sarili ko, hirap na hirap na din ako eh. Nakakabaliw, nakakalito. "Sa bahay na ako kakain. Pag-uwi mo, kumain ka din." Simple kong sagot gamit ang malamig kong boses. Napatango-tango siya at nagpatuloy na s

Demus's POV They said, other people are not really inlove, maybe they're just curious about what it feels and the idea of it. They give this conclusion to prove that we should stop because it's just the result of our curiosity. Well, maybe I'll agree about it if I can live without that person. I will agree if I'm not hurting or I'm not going to die if am not with that person o kaya nama'y wala ka lang pakealam sa tao kahit mawala sa'yo. But what if you were dying about the idea of losing that person. Is it still curiosity if you'll going to sacrifice everything just to give your all for the love they just call as curiosity? No, I think no. Hindi iyon tungkol lamang sa kuryusidad na sinasabi nila. It's love.  Maybe that fcking curiosity only works for teenagers pero kahit din naman sa murang edad, kapag natuto kang magmahal that perspective won't matter, it's a trash. Hindi maaring diktahan ang puso. When I met Claude, wala na akong ibang gust

Claude's POV"Saan ka natulog kagabi, Claude? Kung hindi ka pa nagtext ay baka nabaliw na ako sa pag-aalala."Panay ang sunod ko kay Mama habang palakad lakad siya sa kusina dahil sa pag-aasikaso ng almusal namin.Huminto siya sa tapat ng oven at pinatay iyon ng makitang luto na ang mga hotdog na nandoon.Isa-isa niya iyong inilagay sa plato kaya natagalan siya roon at nabigyan ako ng pagkakataong yakapin siya mula sa likuran niya."Sorry na Ma. Hindi na mauulit. Alam mo ba kung saan ako natulog?" Pagpapakyut ko sa kaniya para hindi na siya mainis at magtampo.Hindi siya umimik. Naglakad siya pabalik sa mesa para ilagay ang luto nang hotdogs. I heaved a sigh before leaning in the refrigerator while staring at my mother."Kila Architect ako natulog." Sambit ko kaya natigil siya sa ginagawa."Panay ang hatid sundo niya sayo ah? Ganoon ba kayo kaclose nun?" Matabang niyang sinabi habang nakasimangot.Natigilan ako sandali.