THEN AND NOW의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

"Merry Christmas!" Umalingawngaw ang baritonong boses ni Papa sa buong sala ng sabay na ituro ng dalawang kamay ng malaki naming orasan ang numerong 12.Niyakap ni Mama si Papa at bahagya hinampas ang balikat nito dahil sa ginagawang pag-iingay.Nagbatian kami at hinawakan ang kamay ni Kuya Ismael na nakaakbay sa akin.Hindi pa lubusang magaling si Papa pero nagiging maayos na rin ang kalagayan niya at sa susunod na linggo na ang lipad nila papuntang New York kasama si Auntie Melly, bunsong kapatid ni Papa.Sabi ni Auntie ay doon muna daw si Mama at Papa kasama niya para naman mabawasan ang stress nila, tutal ay gastos niya naman daw.Kami naman ni Kuya ay maiiwan lamang dito sa Thailand at ayos lang naman saamin iyon lalo pa at ayos na kami ni. Nangako siya sa akin at ayoko ng sabihin pa ang mga nangyari ang importante ay ayos na.Kaso lang panay pa din ang reklamo namin dahil panigurado mamimiss namin sila Mama.Ginulo ni Kuya Ismae

Noong mga nakaraang araw bago nagsimula ang klase namin sa college medyo nag-aalala ako kay Dem kasi siyempre he's not used of being far from me, I mean not being with me during class hours and...me too.But seems like he's very fine right now at masaya ako sa kaniya kasi noong mga panahong mahina ako at nakadepende ang side kong iyon sa kaniya akala ko ako lang. Iyon pala, siya din. He admitted it, there are also side of him who depends on me and damn it gave me thousands of butterflies. I love him.Pareho kaming may mga parte sa aming kailangan ang isat-isa pero Ito kami ngayon nagtitiis kasi hindi pwedeng ganoon nalang lagi.Kailangan malakas kami.Demonggol:Don't forget to eat your lunch. May urgent kaming project kaya 'di ako makakasabay babe. I love you. Huwag ka sisimangot. Panget mo.Iyon ang laman ng message niya noong lunch break.Aaminin ko na nalungkot akong bigla but I don't want to be so selfish. I shouldn't keep him for

Dati tuwing nanonood ako ng mga pelikula at may mga bidang nasasaktan dahil napasok sila sa isang relasiyong komplikado o kaya namay nagmamahl ng maling tao pero nananatili pa din sila, I always think that they are so brave for still holding and fighting. Para sa akin ang lakas-lakas nila kasi nakakaya nilang tiisin ang sakit huwag lang iwan iyong mga taong iyon.Kasi nga mahal nila.Pero ngayon sa isang iglap, nagbago ang pananaw ko roon.Tingin ko mas matapang at mas malakas iyong mga taong bumibitaw kahit mahal pa nila. Thinking that they will going to lose the love of their life, kasi minsan iisipin mo na lang kung alin ang makakabuti sa kaniya at lalong-lalo na sa sarili mo.Pero sa totoo lang iisa lang naman ang dahilan ng mga taong nalalagay sa dalawang sitwasiyon na iyon.Ang manatili para ayusin ang lahat at makalaya sa takot at sakit o ang bumitaw dahil para din takasan ang paghihirap na dulot lang ulit ng nakakamatay na sakit na yan.

 "HAHAHAHHA" Isang halakhak ang pinakawalan  ko ng masangga ang lumilipad na suntok ng medyo may katabaang si Lino.Grupo sila ng mga alaskador sa labas ng village namin at ako nanaman ang napag tripan nila.Matatapang lang naman dahil madami sila, mga duwag.Naglabas ng baseball bat ang isa nitong kasamahan kaya bago pa man nila ako pagtulungan ay mabilis na akong tumakbo.Lumiko ako sa isang iskenetang may mga Department store, Flower shops at bakeshops.Tumakbo ako roon at saglit na lumingon sa mga humahabol sa akin.Kita ko ang paglipad ng mga bisekleta nila sa sobrang bilis. Bahagya akong kinabahan dahil baka mahabol nila ako at pagtulungan dahil kahit pa lumalaban ako'y wala pa din akong laban.Lumiwanag ang mukha ko ng makatanaw ng nakasandal na bisekleta sa malapad na pader malapit sa isang bakeshop.Napangisi ako at walang pag-aalinlangang dinampot ang bisekleta at sinakyan.

Sa nagdaang mga taon sa buhay ko, marami akong natutunan. Ganoon naman talaga lagi eh. We always learned because of our experiences and that's the good thing in life because pain never leave us without giving us lessons that will make us stronger.Alam ko sa pag salubong ko sa bagong mundong 'to ngayon ay may marami pa ding kulang sa akin. Pero umaasa ako na sa pag sisimula ko ngayon mahahanap at mapupunan ko ang mga pagkukulang na iyon.Noong makarating kami sa address na ibinigay ni Mr. Swift ay halos malula ako sa laki ng bahay.Bukas ang gate nito at payapa kaming pumasok.May sumalubong sa amin na Parang mayordoma ng mansion at malugod namin itong binati."Dito po kayo sir sa itaas." Anang ginang na may suot na ternong kulay asul na uniporme bilang isang kasambahay."Naku, kayo po pala iyong sinasabi ni Mr. Swift na bagong may-ari ng bahay. Naku, ganiyan kasi talaga iyan, pag may natitipuhan siyang bata, iyong tipong pursigido sa buhay, t