All Chapters of A Night With Him ( Night Series #1): Chapter 11 - Chapter 20

Nang tumigil ang kotse sa isang napakalaking bahay ay mas lalong bumilis ang tibok ng dibdib ko. Nandito na ba kami? Bakit parang ang bilis naman? Hindi pa man lang yata ako nakakapag isip ng pwede kong sabihin kung sakaling magkita na kami nina Tito sa loob.  Naramdaman kong inalis ni Zadiel ang seatbelt niya. Tumingin siya sa akin at ganoon din ako. Hindi pa ako mapalagay nang akma na siyang lalabas ng sasakyan. "Sa-ndali lang Zadiel, dito na ba tayo?" tanong ko sa kaniya kahit obvious naman na. "Yeah, ito ang bahay namin. Halika na. Hinihintay na tayo nina Mommy sa loob."  "Alam ba nila na may kasama ka? At ako iyon?" kabado ko pa rin'g tanong. "Sinabi ko na kasama ka, kaya huwag kang mag-alala. You have me." Kumindat pa siya at tuluyan nang bumaba ng kotse. Pinagbuksan niya ako ng pintuan at bumaba na ako. Wala nang atrasan to'! Naan

Nakauwi ako sa condo ng lutang. Hindi ko alam kung kakausapin ko si Zadiel tungkol doon. Pero wala naman akong karapatan kung ano ang magiging desisyon niya sa buhay. Hindi naman kami. Sinabi niya lang na gusto niya ako kaya wala pa rin akong pinanghahawakan. At isa pa, aalis na rin siya.   Nasasaktan man sa naiisip ay nag'ayos pa rin ako. Mamaya siguro ay dadaan akong mall. Tutal it's Saturday wala akong ibang trabaho ngayon. Mag-re-ready na rin ako ng dadalhin para sa vacation ko. And within Monday pwede na akong umalis. Naayos ko na rin naman ang booking para sa pupuntahan ko.  Nakarinig ako ng pagtunog ng door bell. Lumabas ako at binuksan ang pintuan at bumungad sa akin ang pagmumukha ni Zadiel. Abot tenga ang kaniyang ngiti habang nakatingin sa akin. Ginantihan ko naman siya ng ngiting pilit.   "Hi, anong ginagawa mo dito?" tanong ko sa kaniya habang papasok ka

Bumalik na ako sa kwarto nang matapos ang session. Gumaan naman ang naging pakiramdam ko. Feeling ko lang talaga ngayon sobrang bigat ng dinadala ko, kahit ang totoo naman ay wala akong dapat problemahin.  Nakita ko si Sabrina na mahimbing pa rin ang tulog. Parang hindi man lang siya nagbago ng pwesto simula nang umalis ako. Hindi rin naman kalaunan ay humiga na rin ako sa kama. I usually pray before I sleep, madalas man ay syempre gusto ko pa rin magpasalamat sa Diyos sa araw araw na buhay na binibigay niya sa'kin, especially to us. Karamihan kasi sa tao, hindi na marunong magpasalamat sa nagpahiram sa kanila ng buhay. Tanggap lang nang tanggap at hindi na marunong magbalik kahit simpleng pasasalamat lang.   Nakatulog naman ako ng maayos nang gabi din'g iyon. Kaya lang ako nagising dahil sa pagyugyog sa'kin ni Sabrina. Kumain muna kami ng breakfast ng magkagayon.   "Want to

Kinabukasan ay naging maayos at maganda ang pagkakagising ko. Hinatid lang ako ni Zadiel sa kwarto at saka umalis na rin ng makapasok ako. Hindi ko naman nadatnan si Sabrina doon. Naalimpungatan na lang ako ng bigla siyang sumubsob sa kama niya. Hindi ko na rin naman inurira pa dahil baka lasing na lasing lang. Pero ngayon hindi siya makakaligtas sa akin! Ni hindi man lang tumatak sa utak niya na may mag-aalala sa kanya! "Where did you go last night?" tanong ko sa kaniya habang nagbebreakfast kami. Nakita ko naman ang paglingon niya sak'in. Tila ayaw nalang pag-usapan kung saan nga siya naparoon! "A-h diyan lang sa tabi-tabi." kumunot ang noo ko sa sagot niya. Pakiramdam ko mayroon'g hindi magandang nangyari. May tinatago na naman siya. "Sigurado ka ba? Hindi mo ba alam na hinanap kita kung saang lupalop diyan? Tapos sasabihin mo sakin'g sa tabi-tabi ka lang nanggaling? Hindi mo ba naisip na mag-aalala ako sa'yo?" dere-r

All this time hindi pa rin ako makapaniwala na opisyal na kami ni Zadiel. Hindi ko nga alam kung paano ako nakapasok sa condo ko ng hindi nahihiyang tumingin sa kaniya. Everytime that I try to look at him, all I can see to him is his smirking face. Hindi ba niya nakikita kung gaano ako kahiya sa mga sinabi ko? I fucking confess my feelings to him! Hindi niya alam kung ilang araw kong pinag handaan iyong pag amin ko sa kaniya! Pero buti na lang talaga at pinapasok na niya ako sa loob bago pa ako tuluyang himatayin sa harapan niya!  We talked that night through phone. Ayaw ko muna talagang lumabas kahit pinipilit niya akong makipagkita sa kaniya. I just want to rest too. Sobrang pagod pa nga ako kung tutuusin. Buti na lang talaga nag take out kami ng pagkain sa restaurant. Para kahit papaano ay hindi na ako mag aabala pang magluto. The next morning, I received a text message from him. Napangiti naman agad ako sa nabasa. I didn't know he's