All Chapters of How to Compensate The Loner's Years: Chapter 1 - Chapter 10

Youth, itself, is wonderful. It is a candid grace generously given to children, filling them with hope, lessons, and experiences. It has its own beauty in an unknown time. It is when tears become meaningful. It is the threshold to quest for the meaning of life. The time rolling in this stage is once again meeting love in different faces and intentions. The comradeship keeps blooming and earnestly growing between circumstances and challenges. Past the rays of the blazing sun, bathing in sweat and dust, while Amber's face and neck had some tips of grasses attached, she keeps dribbling the soccer ball. Her fierce eyes are blazing before her opponent as she runs for the ball. As she received it from an anxious opponent, she advanced with a turning kick. Her favorite word, goal, is shouted throughout the field and spectators. The general triumphant noise was roared. She threw a superman ceremony while shouting her word. Their team won. Holding the me

Yuhan Go, marinig ko pa lang ang pangalan niya ay napapabuntong hininga na ako. Halos lahat kasi ng boys sa school namin ay marunong sa basketball at maaasahan sa anumang palaro. Pero kahit na matangkad siya ay mapapapikit ka na lang dahil hindi niya magawang i-shoot ang bola. Hindi marunong magdribble at mas lalong mahina sa depensa. Matangkad si Yuhan ngunit sinabayan naman ito ng pagkapayat niya. Kumpara sa tropa ko ay hindi mapapansin ang kurba sa braso niya –mas malaki pa nga yata ang mga muscles ko kay Yuhan. Tahimik din siya at saka mailap. May kaibigan naman siyang tinatawag na Anthony pero mahilig umabsent kaya madalas kong nakikita si Yuhan na mag-isa.Kahit hindi ko kaklase si Yuhan ay kabisado ko na ang ugali niya. Ayaw niya ng chicken wings at ayaw niya rin ng green peas. May mga pagkakataon ding inaalis niya ang mga carrot at bell pepper sa plato niya. Hindi naman nawawala ang suka bilang sawsawan sa kainan niya. Hindi siya mahilig sa juice at soda kaya tu

Lunes na at wala pa ring siguradong desisyon si Ian kung sasali siya sa peer lecture. Kahit na ganoon ay ipagpapatuloy ko pa rin ang pag-aapply. Maaga akong nagising at nagawa pang magjogging sa bakuran namin.  Tumigil lamang ako nang sinabi ni Papa na tinatawag ako ni Ian mula sa telepono."Ano?" sabi ko at inaasahan nang sasabihin niyang ako na lang mag-isa ang aapply."Sasali na ako sa peer lecture," desidido niyang tugon."Talaga? Baka napilitan ka lang?" paninigurado ko."Totoo, napilitan nga ako. Pero paano kung matanggap ka at maassign sa Class A? Sasali lang ako para maprotektahan ka mula sa kanila," seryoso niyang pahayag kaya napangiti ako."Kaya ko man ang sarili ko ay natuwa ako sa sinabi mo. Sabi na nga bang hindi mo ako matitiis!" sabi ko at humalakhak."At saka syempre, gusto ko rin ng 3k allowance. Hindi ko hahayaang ikaw lang mag-isa ang nagbubunyi na may pera. Ayaw kong magmukhang alipin sa tabi mo," dagdag niya kaya m

Hatinggabi pa lang ng Biyernes ay makapal na ang ulap sa kalangitan. Ang buwan na madalas kong pinagmamasdan at kinukuhanan ng litrato ay natakpan. Matagal akong natulog dahil kausap ko si Cheska sa telepono. Tumigil kami sa pag-uusap nang kumidlat. Pinagalitan din ako ni Papa dahil gabing gabi na ay nasa telepono pa rin ako. Mahina pa ang ulan nang natulog ako. Ngunit pagkagising ko ay malakas na ang ulan at malakas din ang hangin. Hindi masyadong binabaha ang village namin dahil walang bumabara sa waterways. Ngunit sa kondisyon ng panahon ay kinansela namin ang plano na pumunta sa arcade. "Inaasahan ko pa naman na ito ang magiging unang bonding natin kasama si Yuhan," sabi ko habang kausap si Ian sa isang video chat. "Kakagising mo lang ano? Kanina pa kami nagmessage ni Yuhan sa GC na hindi na tayo matutuloy," tugon naman ni Ian. "Late na akong natulog kasi nag-usap kami ni Cheska," sabi ko habang inaayos ang pwesto ng phone sa dingding na mala

Kung masaya ang umaga ay malungkot daw ang hapon -- na sana'y hindi naman. Kasi sapat ba itong sabihing dahilan kung bakit nakasimangot si Yuhan?  Niyaya kami ni Ian sa bahay nila dahil may mga padala raw na mga regalo at chocolates ang Tita niyang nakabase sa Basel. Bahagya namang ngumiti si Yuhan nang binahagian siya ng ilang pirasong chocolates. Kung tutuusin, mas marami pa ang kaniya kesa sa akin. "Ayos ka lang ba?" tanong ko kay Yuhan. "Kanina ka pa kasi nakasimangot." Nakatulala lamang kasi siya habang nakatitig sa apoy kung saan ay nagbabarbeque ang mama ni Ian. “Tungkol ba yan sa school? Sa nalalapit na Quiz Bee o sa klase niyo?” sunod-sunod kong tanong habang mas lalong lumalapit sa kaniya. Umiiwas naman siya kada lapit ko. “Paano naman makasasagot si Yuhan niyan kung sinisingitan mo siya?” sabat ni Ian at pinilit pa akong umusog sa dulo ng swinging chair. “Ano ka ba, Ian? Hindi na tayo kasya,” sabi ko pero tumalima na rin sa paggal