All Chapters of Her Dying List: Chapter 1 - Chapter 10

  Isang salitang kinatatakutan ng lahat na mangyari.Isang pangyayaring hindi gugustuhin ng lahat na maganap. Sabi nga nila, iisa lang ang kahahantungan ng lahat, ‘yun nga ang kamatayan. Ang nag-iisang pangyayaring maghihiwalay sa pisikal nating kaanyuan at ating kaluluwa.  Isa si Isabela sa mga taong pinalad na malaman ang araw ng kan’yang kamatayan. Matagal na n’yang inihanda ang kan’yang sarili sa pagdating ng araw na ‘to, at sinugurado n’yang magiging makabuluhan ang nalalabing araw n’ya sa mundo. Ngunit sa kahandaan n’ya sa pagdating ng araw na ‘yon, ay nakakilala s’ya ng isang istrangherong walang paki-alam sa buhay ng iba – ang lalaking seryoso, tahimik, walang kaibigan, at kailanman ay hindi makitaan ng ngiti sa kan’yang mga labi. Sa pag-krus ng kanilang mga landas, matulungan kaya si Isabela ng isang matamlay na istranghero na matupad ang lahat ng nasa Dying List n’ya? O s’ya ang tutulong dito, para makita nito ang makulay na

  Nakalipas na naman ang maghapon na wala na namang nangyari sa buong araw ko, maliban sa nakakilala ako ng isang babaeng mamatay na raw.Nakilala? Mali pala. Hindi ko pala s'ya nakilala. Hindi ko nga alam kung ano ba ang pangalan n'ya o kung sa'n s'ya nakatira.Hay buhay! Pabagsak akong nahiga sa kama ko habang nakatitig sa kisame. Ganito nalang ba talaga ako araw-araw? Walang direksyon at walang pinahahalagahan?Ipinikit ko ang aking mga mata, at sa muling pagdilat nito ay ang muling pagsikat ng ordinaryong bagong araw."Goodmorning 'nak." bati sa'kin ng nanay kong laging nakangiti. Hindi ko alam kung bakit hindi ko man lang namana sa kan'ya ang pagiging masayahin sa buhay."Goodmorning po. Papasok na po ako." walang emosyon kong tugon."Mag-iingat ka ha. Nga pala 'nak, wala ka bang dadalhin na kaibigan mo rito? Malapit na ang birthday mo ah." sambit n'ya habang inaayos ang aking babauning tanghalian."Ma, kelan ba 'ko nag-uwi ng kaibigan dito? 'Wag kana mag abal

  Ilang araw na rin ang nakalipas matapos kong makilala ang babaeng bumago ng pananaw ko sa buhay. Siya lang ang bukod tanging nagpalabas ng ngiti sa'king mga labi at ang laging nagpapabilis ng tibok ng puso ko.Sa t'wing maaalala ko ang mga ngiti n'ya, hindi ko maiwasang mapangiti ng patago. Oo, aaminin ko, napalagay na 'ko sa kan'ya. Pero sa loob ng isang linggong kasama ko s'ya, isang beses ko lang pinakita ang ngiti ko. 'Yun ay ang gabing nasa ferris wheel kami. Matapos 'yun ay bumalik na naman ako sa walang emosyong lalaki na nakilala n'ya.Sa loob ko ay alam kong nagbago na 'ko pero sa harap n'ya at ng iba, hindi ko pa 'yon pinapahalata. Kung maari ay gusto kong manatiling matigas sa harapan nila.Nagmadali akong nag-ayos ng gamit ko saka lumabas ng kwarto."Oh 'nak, ngayon ba ang outing na sinasabi mo nung nakaraan?" bungad na tanong ni Mama pag labas ko ng kwarto."Opo Ma. Isang gabi lang naman akong mawawala. Babalik din po ako bukas ng gabi.""Wala namang

  Kinabukasan ay maaga akong nagising dahil ayoko ng maulit ang pagmamadaling nangyari sa'kin noong isang linggo. Sakto lamang ang gising ko kaya nagawa ko pang sabayan sa pagkain ng almusal ang magulang ko."Goodmorning po." pambungad kong bati sa kanila."Mas sakit ka ba?" seryosong tanong ni Papa kasabay ng paglapag n'ya ng kape sa lamesa."Huh?" Wala naman. Bakit n'yo naman po naitanong?" saad ko"Iba kasi ang kislap ng mga mata mo. Dahil ba yan sa kaibigan mo? Ano na nga pangalan nun?" nakangiting tanong ni Papa na halatang nang-iintriga."Honey, hayaan muna 'yang anak mo. Baka mapurnada pa ang panliligaw" singit na sabi ni Mama habang inihahain ang pagkain."Wala po akong sakit at wala akong nililigawan. Kayo po atang dalawa ang may sakit." sagot ko na kinatawa naman nila."Basta 'nak pag may nagustuhan ka na sabihan mo ako agad ha. Ituturo ko sa'yo lahat ng natutunan ko sa panliligaw." nakangising sabi ni Papa habang naglalagay ng kanin sa plato n'ya."Paaa

  Matapos ang sandaling 'yon ay hindi na maalis-alis ang mga ngiti ko. Hindi ko lubos maisip na sa simpleng tugtog na 'yon ay mararanasan ko ang isang masayang gabi."How was it?" nakangiti n'yang tanong."Thank You." malayo kong sagot sa tanong n'ya. Sa totoo lang, sobrang saya ko talaga ng mga oras na 'yon."No. Thank You! Kasi kahit na hindi ka sanay sa kumpol ng mga tao, nagawa mo pa din akong samahan dito. See! Kaya mo naman palang ma-enjoy ang lugar na maraming tao." masaya n'yang tugon."Ikaw ang dahilan kung bakit ako nag-eenjoy." mabilis kong sagot."Naks! Pa-fall ka!" nakangisi nitong sabi sabay siko sa balikat ko. Duon ko lang naramdaman ang pag-bitaw n'ya sa kamay ko. Gusto ko sana 'tong hablutin pabalik sa palad ko, ngunit nag-alinlangan ako."Madami-dami pa ang kakantahin ng banda. May bala pa bang kanta ang cellphone mo na pangontra sa kanila?" natatawa n'yang tanong na halatang nang-iinis."Downloaded lahat ng kanta ng Westlife d'yan. Baka nga tapos