All Chapters of Splintered Heart [Bons Amis Series #1]: Chapter 41 - Chapter 50

Nakita ko na lang ang pagbagsak ni Valentin sa sahig dahil sa lakad ng pagsuntok sa kaniya ni Von, inawat ko agad si Von at hinila papalayo kay Valentin dahil baka kung ano pa ang magawa niya. "Pinagkatiwalaan kita, Valentin. Tarantado ka," kalmadong sabi ni Von. "Tandaan mo ang bawat parte ng mukha ng kapatid ko, Valentin. Dahil paglabas namin dito ay hinding-hindi mo na makikita ang kapatid ko. Ilalayo ko siya mismo sayo." Iyon ang huling sinabi ni Veron at hinila na ako paalis ni Light doon. Natulog ako ng pagod noon at nagising rin ako ng pagod. Kinuha ko ang cellphone ko sa side table at tinignan ang notifi

When you have been hurt before at the hands of another, it can be difficult to convince yourself to risk your heart, it can be difficult to convince yourself that there are those in this world who will keep it safe, who will protect it.   When you have been hurt before, despite wanting to experience love again, you can let the what if's hold you back.    Sometimes things go wrong. The things we never expected to happened to us, happens. Experiences that are out of your control hit you like a wall, and there's nothing you can do other than accept this phase of life. In those moments, it's hard to believe that life will be okay again. Because how can it be when everything is going wrong. 

Mommy nod calmly and looked at me, "And don't forget your check up, Markisha. Don't do household chores," nagbabanta ang boses niya at tumingin muli kay Light, "Remind her the check ups and the vitamins she needs to drink. Okay?"    Tumango na lang si Light at sumulyap muli sa akin. Namataan ko ang mata ni Mommy na matalim ang titig sa akin, iniwas ko ang tingin ko dahil alam kong hindi niya ako magawang sermunan sa harapan ni Light at nasa harapan kami ng hapag.    5 buwan na ang lumipas at katatapos ko lang sa pag-aaral. Nang isang araw ay iniwan kami ni Light para sa trabaho niya. Hindi pa rin makapaniwala si Mommy at Daddy na buntis ako. I cried and Mommy cried. Hindi alam ni Daddy kung sino ang aaluin sa a

Heto na naman kami. Tuwing nagpapanic si Mommy kada pinag-uusapan naming ang ganitong paguusap namin ay kung ano-anong bagay ang sumasagi sa isip niya. Wala akong magawa kundi ang paulit-ulit na ipaintindi sa kaniya ang lahat.  That was her forever lines and quotes. Isang bagay ang mabilis na dumikit sa aking isipan simula noon pa man. Paulit-ulit kaya nagkaroon ito ng marka, na ang dating pagmamahal ko sa kaniya noon at napalitan ng pagkamuhi.  Unti-unti ko nang natanggap at naintindihan ang lahat. Hanggang  sa mawala na ang pagkamuhi at mapalitan ng wala nang nararamdaman kahit ano pa sa kaniya. Namanhid ang nararamdaman ko sa kaniya sa dami ng pagsubok ng buhay. 

Hinatid niya si Amara sa bahay at ihahatid niya rin ako? Ganoon ba iyon?  "No thanks.." sabi ko. "I can do it myself." Saktong nagpark ang aking sasakyan sa harap. Tumingin siya roon sa bagong bili kong kotse na itim na Mustang.  "You'll still drive even if you drink?"  "Kaya ko pa," matigas ang boses ko.  Pinasadahan niya ng tingin ang suot ko, "Hindi pala mahigpit ang asawa mo, kung ganoon? Malaya kang.." tinignan  niya ulit ang suot ko, "Nakakalabas sa gabi ng ganiyan. Tss.."