บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 821 - บทที่ 830

เมื่อเห็นการแจ้งเตือนเป็นเบอร์ของหานซานเฉียน ม่อหยางก็มีรางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก แต่เรื่องมันเพิ่งเกิดไม่นาน หานซานเฉียนอยู่ในโรงพยาบาลจะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร"ไม่ต้องห่วง ฉันส่งคนออกไปตามหาแล้ว" ม่อหยางพูด ในเมื่อหานซานเฉียนรู้เรื่องแล้ว เขาจึงไม่สามารถปกปิดมันต่อไปได้ ทำได้เพียงต้องบอกความจริงกับหานซานเฉียนเท่านั้น“นายคิดว่าฉันจะวางใจได้ไหม?” หานซานเฉียนกล่าว“ฉันจะตามหาน้องให้เจอโดยเร็วที่สุด และจะไม่ให้เธอได้รับบาดเจ็บเด็ดขาด สภาพของนายตอนนี้ ต้องพักผ่อนไปก่อน วางใจและฝากเรื่องนี้ไว้กับฉันเถอะ หรือว่านายไม่เชื่อใจฉัน?” ม่อหยางกล่าวหานซานเฉียนเชื่อในตัวม่อหยาง แต่ตอนนี้เขายังไม่รู้ตำแหน่งของซูหยิงเซี่ย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถวางใจได้แต่หานซานเฉียนก็รู้สภาพของตัวเองดี ร่างกายของเขาในตอนนี้ไม่สามารถออกจากโรงพยาบาลได้ และแม้ว่าจะออกไป เขาก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี "หากได้ข่าวอะไรต้องรีบบอกฉันทันที"หานซานเฉียนกล่าว“โอเค ไม่ต้องกังวล ถ้าได้ข่าวฉันจะรีบบอกนายทันที”หลังจากวางสาย เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้งเมื่อมองไปก็โชว์เบอร์ของเจี่ยงหลาน ฉี๋อีหยุนจึงถามขึ้น "จะรับสายไหม?"

ในโรงแรมเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในหยุนเฉิง หลังจากเหยียนจุนกดวางสาย เขาก็ไม่ได้รีบร้อนออกเดินทางในช่วงเวลานี้เขาอยู่ในหยุนเฉิงมาโดยตลอด เพื่อปกป้องหานซานเฉียน แต่เขาไม่ต้องการให้หานซานเฉียนรู้เรื่องนี้ เพราะเขาไม่อยากทำให้หานซานเฉียนรู้สึกถึงการพึ่งพาใด ๆ เหยียนจุนไม่ได้เข้าไปแทรกแซงเรื่องที่หานซานเฉียนถูกทุบตีที่โรงแรมเพนนินซูล่า เพราะเขารู้ว่าหานเหยียนจะไม่ฆ่าหานซานเฉียน ในเมื่ออันตรายไม่ถึงชีวิต เหยียนจุนก็ไม่มีเหตุผลที่จะเข้าไปช่วยแต่วันนี้ เนื่องจากหานซานเฉียนร้องขอความช่วยเหลือ นั่นหมายความว่าเขามาถึงจุดที่สิ้นหวังแล้ว และเหยียนจุนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยื่นมือเข้าไปช่วยครึ่งชั่วโมงต่อมา เหยียนจุนก็มาถึงคลับเมจิกซิตี้เมื่อฉีฮู่เห็นเหยียนจุน เขาก็ก้มหัวลงอัตโนมัติ ชายชราคนนี้ แม้แต่อาจารย์ของเขานั้นก็ยังไม่กล้ายุ่งด้วย แค่คำพูดจากเขาเพียงคำเดียว ฉงหยางก็ตกลงตามเงื่อนไขของเขาฉีฮู่เปรียบเทียบเหยียนจุนและตี้หยางในใจโดยไม่รู้ตัว ในความเห็นของเขา ตี้หยางดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่าเหยียนจุน เพราะบาดแผลที่เขาได้รับจากตี้หยางนั้นรุนแรงมากกว่าบาดแผลที่ได้รับจากเหยียนจุน"คุณปู่เหยียน หยิง

หานเหยียนไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับเรื่องการต่อสู้นัก ตอนนี้เธอกำลังขมวดคิ้วมุ่น เพราะในสายตาของเธอ ไม่ว่าตี้หยางจะเผชิญหน้ากับใคร เขาก็สามารถจัดการได้ภายในสิบกระบวนท่าเท่านั้น แต่สถานการณ์ปัจจุบันกลับไม่สามารถแยกได้ว่าใครแพ้ใครชนะได้ มันเป็นไปได้อย่างไรกัน!หานซานเฉียน ไอ้คนไร้ประโยชน์ ทำไมเขาถึงได้มีผู้ช่วยที่ทรงพลังแบบนี้ แม้แต่ตี้หยางก็ยังพูดได้ไม่เต็มปากว่าสามารถเอาชนะเขาได้! ตี้หยางเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดของตระกูลหานในอเมริกา แม้แต่บอดี้การ์ดของตระกูลหานก็สู้เขาไม่ได้“หานซานเฉียน ฉันประเมินแกต่ำไปงั้นเหรอ?” หานเหยียนพึมพำกับตัวเองตี้หยางที่อยู่ระหว่างการต่อสู้ อารมณ์ของเขาแปรปรวนอย่างรุนแรง เขาเคยเป็นนักฆ่าอันดับต้น ๆ และเคยเห็นปรมาจารย์มานับไม่ถ้วน แม้ว่าบางคนจะแข็งแกร่งจนเขาสู้ไม่ได้ แต่พวกเขาล้วนเป็นตัวละครที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกทั้งนั้น ทำไมถึงได้มีคนที่ทรงพลังแบบนี้อยู่ในหัวเซี่ยกัน?อันเนื่องมาจากตระกูลหานในอเมริกาดูถูกหัวเซี่ยอยู่แล้ว ตี้หยางจึงมีทัศนคติที่ดูถูกเหยียดหยามหัวเซี่ยเช่นกัน เขาไม่เคยคิดเลยว่าหัวเซี่ยจะมีคนที่สามารถเป็นคู่ต่อสู้กับเขาได้ แต่ตอนนี้คน ๆ นั้นไ

บ่อยครั้งที่หานชิงใช้อำนาจของเธอในการกลั่นแกล้งผู้อื่น เมื่อมีเรื่องที่ทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจ หรือทำให้เธอรู้สึกไม่เป็นธรรม เธอจะใช้ชื่อของหานเหยียนเพื่อแก้แค้น เธอคิดว่าหานเหยียนไม่รู้เรื่องพวกนี้ แต่เธอกลับรู้ทุกอย่างเพียงแค่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเท่านั้น"คุณหนู ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่กล้าอีกแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วยนะคะ" หานชิงคุกเข่าลงบนพื้นทันที และร้องขอความเมตตาจากหานเหยียน"โทรซะ" หานเหยียนกัดฟันพูดทีละคำหานชิงหยิบโทรศัพท์ออกมาติดต่ออันธพาลสองสามคน และสั่งให้พวกเขาพาซูหยิงเซี่ยมาที่โรงแรมเพนนินซูล่าหานซานเฉียนนั่งรออยู่บนรถเข็นเงียบ ๆ ไม่ถึงสิบนาทีคนเหล่านั้นก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับซูหยิงเซี่ยเมื่อหานซานเฉียนเห็นซูหยิงเซี่ยที่มีรอยแผล ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธซูหยิงเซี่ยที่ไม่สามารถยืนได้ เธอทรุดตัวลงบนพื้น เมื่อเธอเห็นหานซานเฉียน มุมปากของเธอก็ยกยิ้มขึ้นด้วยความเจ็บปวด “ฉันรู้ว่ายังไงคุณก็ต้องมาช่วยฉัน” ซูหยิงเซี่ยพูดอย่างมีความสุขหานซานเฉียนเดินไปที่ด้านข้างของซูหยิงเซี่ย และพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ผมขอโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง ผมปกป้องคุณได้ไม่ดี

หากร่างกายไม่ได้รับบาดเจ็บ แรงของเจี่ยงหลานไม่สามารถทำอะไรหานซานเฉียนได้ แต่ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้แต่แรงเล็กน้อยของเจี่ยงหลานก็สามารถทำให้เขาล้มลงกับพื้นได้เขาไม่มีเรี่ยวแรงต้านทาน ได้แต่นั่งลงบนพื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวดซูหยิงเซี่ยรีบนั่งลงอย่างกระวนกระวาย และถามหานซานเฉียน "ซานเฉียน คุณเป็นอะไรไหม"เจี่ยงหลานมีสีหน้าเย็นชา แม้ว่าเธอจะรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง แต่ชายร่างใหญ่อย่างหานซานเฉียนจะถูกเธอผลักลงง่ายดายได้อย่างไร?แต่เธอไม่ได้สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับหานซานเฉียน เพียงแค่เห็นหน้าเขา อารมณ์รังเกียจของเธอก็เพิ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ"ซูกั๋วเย่า พาลูกสาวของคุณกลับเข้าไปในบ้านซะ" เจียงหลานพูดกับซูกั๋วเย่าซูกั๋วเย่าไม่กล้าขัดคำพูดของเจี่ยงหลาน ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงดึงซูหยิงเซี่ยกลับเข้าไปในบ้านเจี่ยงหลานเดินไปหยุดอยู่ด้านหน้าของหานซานเฉียน เธอวางมือบนสะโพก และพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม "หานซานเฉียน ฉันขอเตือนแกว่าที่นี่เป็นที่ของตระกูซูของฉันแล้ว และคฤหาสน์นี้ก็เป็นชื่อหยิงเซี่ย ในเมื่อแกหย่ากับเธอแล้ว แกก็ไม่มีสิทธิ์กลับมาที่นี่”ท่าทางแบบนี้ของเจี่ยงหลาน หานซานเฉียนเห็น