บททั้งหมดของ ใต้หล้าสยบรัก: บทที่ 491 - บทที่ 500

ส่วนลึกภายในใจของหยวนชิงหลิงโต้แย้งอย่างอ่อนแรง ไม่ เจ้าเป็นลิง เจ้าจะมาเข้าใจอะไร? วิทยาศาสตร์ก็คือวิทยาศาสตร์ ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันกับพุทธศาสนา"ความหมายของท่านก็คือ พระพุทธเจ้าที่ท่านเลื่อมใสศรัทธานั่นล้วนมีสมองที่พัฒนากว่าผู้อื่นจึง มีพละกำลังที่ใกล้เคียงกับเทพเจ้า แต่ข้าไม่เห็นด้วย ข้าไม่เห็นด้วยกับท่านในจุดนี้" หยวนชิงหลิงส่ายหน้าแล้วเอ่ยไต้ซือยิ้มแล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนา "กล่องยานี่ไม่ใช่อาตมาที่เป็นผู้ควบคุม แต่เป็นพระชายา ท่านเป็นผู้ที่ควบคุมมันโดยตรง เพียงแต่ท่านไม่ได้ค้นพบศักยภาพของตนเอง ถึงกล่าวว่าเป็นท่านที่จงใจยับยั้งพลังสมองของท่านที่มอบให้ตัวเอง"หยวนชิงหลิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จึงส่ายหน้าแล้วเอ่ยว่า "ข้าไม่เห็นด้วยกับคำพูดของท่าน ท่านกล่าวความจริงของพระพุทธศาสนาเถอะ เช่นนี้ทุกคนจะได้สงบจิตสงบใจได้" "ท่านทำราวกับว่าอาตมานั้นกล่าววาจาเหลวไหล แต่ในสักวันหนึ่งพระชายาจะเข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่ง" ไต้ซือกล่าวหยวนชิงหลิงลุกขึ้นยื่นอย่างรวดเร็ว สถานที่นี้ไม่อาจจะรั้งรออยู่ได้นาน เพราะยิ่งอยู่นานยิ่งทำให้คนรู้สึกแปลกประหลาดเธอยอมเชื่อว่ามีพระพุทธเจ้าดีกว่าที่จะเชื่อคำพ

อวี่เหวินห่าวเห็นสีหน้าของนางซีดขาวอีกครั้ง จึงเชื่อนางแล้วกุมมือของนางไว้แล้วเอ่ยว่า "ไม่ต้องกลัว ก็แค่เรื่องผีเท่านั้นเอง ไม่ใช่เรื่องจริงเจ้าพักผ่อนสักหน่อย อีกสักครู่ค่อยกินอาหารที่ตักบาตรที่อารามฮู่กั๋วอาหารตักบาตรนั้นดี ในยามปกตินั้นกินไม่ได้หายากมากเจ้าต้องกินสักหน่อย"หยวนชิงหลิงไม่ได้รู้สึกอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย จึงกินไปแค่สองสามคำก็กล่าวว่าง่วง และต้องการนอนแล้ว ให้อวี่เหวินห่าวไปพูดคุยกับไต้ซือแทนเธอไม่ได้กังวลใจแม้แต่น้อยว่าไต้ซือจะบอกเรื่องเล่าในวันนี้กับอวี่เหวินห่าว ถ้าเกิดกล่าวเรื่องนี้ออกมาอวี่เหวินห่าวจะต้องเสียสติเป็นแน่ และท่านไต้ซือจะไม่ทำแบบนั้นกับอวี่เหวินห่าวหลังจากที่อวี่เหวินห่าวออกไปแล้ว หยวนชิงหลิงก็นำกล่องยาออกมา กล่องยาในวันนี้นั้นขนาดใหญ่แตกต่างกับก่อนที่จะมาที่อารามฮู่กั๋วถึงแม้ว่าเธอจะบอกไม่ได้ว่าคิดถึงยาอะไรอยู่ในใจแล้วยานั้นจะปรากฏออกมา แต่ว่าเมื่อเธอเน้นความรู้สึกเป็นพิเศษยที่เธอต้องการก็จะปรากฏออกมากล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ท่านไต้ซือกล่าวว่ากล่องยานี้ถูกควบคุมโดยความคิดของเธอ เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือจะกล่าวอีกอย่างก็คือ จิตใต้สำนึกที่แท้จริ

อวี่เหวินห่าวพยักหน้าเล็กน้อย "ไต้ซือมีความคิดและสายตาเฉียบแหลมนัก ความจริงข้าคิดว่านางมีเรื่องราวมากมายที่ปิดบังข้าอยู่""วันนี้พระชายาได้พูดคุยกับอาตมาคร่าว ๆ แล้วเล็กน้อย เป็นเพียงแค่เรื่องราวการรักษาอาการป่วยให้พระชายาจี้" ท่านไต้ซือกล่าว"ในจุดนี้พวกเรามีความคิดเห็นว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะไปรักษาอาการป่วยพระชายาจี้อย่างแน่นอน ไต้ซือ ตอนที่พี่ใหญ่อยู่กับท่านที่นี่ เขาเป็นคนแบบไหนกัน เมื่ออยู่ต่อหน้าพระโพธิสัตว์ก็ไม่อาจที่จะปิดบังได้ ถ้าเป็นหมาป่าล่ะ หมาป่าจะนึกถึงผู้ที่เคยช่วยเหลือเขาหรือไม่? ไม่ เพราะผู้ที่ช่วยเขาก็จะถูกกลืนกินจนอิ่มท้อง"ท่านไต้ซือยิ้มน้อย ๆ "ท่านอ๋อง ความกังวลใจของท่านก็ไม่ถึงกับไร้เหตุผลนัก แต่ว่าการที่ไล่สุนัขให้เข้าไปจนสุดตรอก ก็จะทำให้มันต่อต้านอย่างสุดกำลัง และยิ่งไม่ต้องพูดถึงหมาป่าที่เกลียดชัง""แต่ข้าไม่ได้เป็นคนไล่ให้พวกเขาเข้าไป" อวี่เหวินห่าวเอ่ยอย่างไม่ปิดบังท่านไต้ซือเอ่ยต่อ "ถูกต้อง ไม่ใช่ท่าน แต่นางรู้ว่าพระชายามีวิธีช่วยเหลือนาง แต่พระชายากลับเฝ้ามองอย่างนิ่งดูดาย หมาป่าที่น่าเกลียดชังตัวนี้จะไม่แว้งกัดเอาบ้างหรือ?""ตามที่ท่านกล่าว ช่วยนางก็ก

"จริงจังมาก!""แต่ข้าเคยถามท่าน แต่ท่านบอกว่าสิ่งที่ต้องจ่ายมันมากเกินไปไม่คุ้มค่า" หยวนชิงหลิงไม่รู้ว่าเพราะอะไรแค่ในช่วงเวลาสั่น ๆ เขาถึงเปลี่ยนความคิด ทั้งที่ก่อนหน้าก็ไม่ได้สัญญาณอะไรเลยอวี่เหวินห่าวเอ่ย "ถูกต้อง เดิมทีข้ากล่าวเช่นนี้ แต่ความจริงในตอนนี้ ข้าก็ยังคิดเช่นนี้ว่าการแย่งชิงนั้นมีสิ่งที่ต้องเสียมากเกินไป แค่เพื่อตำแหน่งเช่นนั้นมันไม่คุ้มค่า""แล้วเช่นนั้นทำไมท่านถึงเปลี่ยนใจล่ะ?" หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจ อวี่เหวินห่าวมองนาง ในดวงตาของเขาหม่นหมอง "เพราะว่ามันไม่ใช่ปัญหาว่าคุ้มค่าหรือไม่คุ้มค่า เดิมทีข้าคิดว่าเสด็จพ่อนั้นยังหนุ่มแน่น ถึงจะแต่งตั้งองค์รัชทายาทจริง ๆ แต่ตำแหน่งองค์รัชทายาทนั้นก็ไม่ได้จะมั่นคงนัก แต่กลับเป็นการก่อให้เกิดหายนะ ก่อนหน้านี้ข้าตัวคนเดียวจึงไม่ได้สนใจ แต่ตอนนี้มีเจ้าแล้วข้าไม่สามารถที่จะเสี่ยงอันตรายได้ นี่เป็นความคิดของข้าก่อนที่จะมาอารามฮู่กั๋ว แต่ว่าเมื่อคืนตัวข้าคิดเรื่องนี้ทั้งคืน แต่ก่อนนี้ข้าทุ่มเทชีวิตสร้างคุณงามความดีอยู่ในสนามรบ หรือว่าข้าจะไม่มีความทะเยอทะยานแม้แต่น้อยจริง ๆ หรือ? ไม่ใช่ว่าในมือข้าจะไม่มีผู้ติดตาม หลายปีมานี้ข้าอยู่ใน

แต่นางสามารถปรับตัวให้ยืดหยุ่นได้ความจริงคนเช่นนี้น่ากลัวกว่า แม้จะเป็นคนที่ได้รับความอัปยศก็ไม่ได้มีอะไรที่จะต่อต้านหยวนชิงหลิงกล่าวต่อ "แม้ว่าคําพูดเหล่านี้จะดูมากเกินไป แต่ข้าก็ยังอยากจะบอกไว้ก่อนว่าโรคของท่านไม่สามารถหายเป็นปกติได้ในระยะเวลาเพียงสามเค่อ และท่านก็อย่าได้คิดว่าข้าจงใจถ่วงเวลาอาการป่วยของท่าน ในเมื่อข้าตัดสินใจรักษาท่านแล้ว ข้าก็ไม่จําเป็นต้องถ่วงเวลาท่าน”พระชายาจี้พยักหน้าด้วยนัยน์ตาแข็งทื่อ "ข้ารู้"หยวนชิงหลิงเอาหน้ากากอนามัยให้อาซื่อแล้วกล่าวว่า "ให้พระชายาจี้สวม"อาซื่อรับมา แล้วจากนั้นก็นำไปส่งให้พระชายาจี้ "โปรดสวมเพคะ!"พระชายาจี้ถือเอาไว้ในมือ ผ้าปิดปากนี่เธอรู้สึกแปลกใจมากมาตลอดมันใช้อะไรทำขึ้น เมื่อก่อนนี้นางเคยเห็นอ๋องหวยใช้มาก่อนสวมเรียบร้อยแล้วรู้สึกว่าหายใจได้ปลอดโปร่งมากกว่าของที่นางสั่งให้คนในจวนทำให้หยวนชิงหลิงเดินเข้ามา นางจึงยื่นมือออกไปให้เพื่อตรวจชีพจรหยวนชิงหลิงกลับใช้หูฟังแพทย์ที่แขวนอยู่ที่คอฟังที่ส่วนปอดของนาง หลังจากนั้นก็สอบถามอย่างละเอียดหลังจากที่ถามจบ หยวนชิงหลิงก็ฟังชีพจรและเสียงหัวใจเต้นอีกครั้ง จากนั้นก็เอ่ยด้วยสีหน้า