ฮองเฮาฉู่มองนางข้าหลวงเป่าด้วยความประหลาดใจ “เจ้าได้ยินอะไรผิดไป? ข้าให้เจ้านำสร้อยลูกปัดมาส่งคืน ทำไมจึงกราบทูลเช่นนั้น?” “พระองค์...” ริมฝีปากของนางข้าหลวงเป่าซีดขาวและตัวสั่นเทา “หม่อมฉันรู้มาก หม่อมฉันคิดไปว่าการที่พระชายาฉู่ส่งสร้อยลูกปัดมาให้ก็เพื่ออ๋องฉู่ ดังนั้นหม่อมฉันจึงพูดมากไปว่าพระชายาส่งให้ฮองเฮาเพื่อให้ฮองเฮาชมเชยอ๋องฉู่”ฮองเฮาฉู่โกรธจนตัวสั่นเทิ้ม “เจ้ากล้าดียังไงมาคาดเดาส่งเดชเช่นนี้ เจ้าช่างบังอาจ!”ฮองเฮาฉู่จู่ ๆ ก็สงบใจคิดขึ้นมาได้ อี้เป่าอยู่กับนางมาหลายปี นิสัยใจคอก็รู้ดี นางไม่มีทางพูดจาเหลวไหลต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาทได้แน่ทันใดนั้นนางก็นึกถึง ฉู่ หมิงชุ่ยขึ้นมาก่อนหน้านั้น ฉู่ หมิงชุ่ยก็เสนอให้ไปหาเสียนเฟย แค่นางคิดว่าไม่จำเป็นต้องลงมือกับเสียนเฟย เสียนเฟยนางเป็นหลานสาวของไทเฮา นางลงมือกับเสียนเฟยไปเรื่องอื่น ๆ ก็ไม่ง่ายที่จะลงมือต่อสีหน้าของจักรพรรดิหมิงหยวนมองได้ยากนัก อี้เป่ามีหรือจะกล้า? เกรงว่าฮองเฮาจะเป็นคนบงการ เขามองหน้าฮองเฮาฉู่อย่างเย็นชาฮองเฮาฉู่ลุกขึ้นมาเล่นละครฉากนึง นางตบลงไปที่หน้าของนางข้าหลวงเป่าอย่างแรง และพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “บัง
อ่านเพิ่มเติม